Alice nine ผจญภัยแดนปีศาจ P. 4
ขอโทดด้วยนะคร้า ที่ดองไว้ พอดีช่วงนี้ไม่ค่อยว่างเท่าไหร่แหะๆ
ยังไงขอคุนนะคร้าที่ตามอ่าน...ฮี่ ๆ อีกไม่กี่พารทกะจะจบเร้วคร้า
...เอิ่ม ๆ ปล.อย่าหาว่าคนแต่งบ้าเลยนะค่ะ หนุกหนาน ๆ ค่ะ ^__^
---------------
"โอเค๊ ดีมากทุกคน งั้นเราไปปราบปีศาจกันเถอะ ^O^!!! มีฉันอยู่ทั้งคน พวกนายไม่ต้องกลัวอะไรทั้งนั้นว่ะฮ่า" นาโอะยิ้มและหัวเราะอีกครั้ง แต่ทว่าในใจเขากลับกำลังคิดว่า เขาตัดสินใจถูกแล้วใช่มั้ย ที่ตอบตกลงไปว่าจะไปปราบปีศาจ...แต่ยังไงซะ เขาก็มีอุปกรณ์เครื่องมือวิเศษณ์ที่เขาคิดค้นขึ้นมาอยู่มากมาย คงจะช่วยพวกเขาให้ปลอดภัยได้แหละหน่า...
"โอลาาาาาา(เต้นท่าประจำเผ่า)....ขอบพระคุณเหล่าอัศวินผู้กล้าของเราอย่างสูงครับ ที่เมตตาพวกเราT___T" หัวหน้าเผ่าทาเครู๊วกล่าวขึ้นด้วยน้ำเสียงที่ซ้าบซึ้งกินใจซะเหลือเกิน ที่ทั้งห้าคนยอมเป็นอัศวิน(จำเป็น)ให้กับชาวเผ่าซุ๊ก
+++++++++++++++++++++++++++++++++++
[b]Alice nine ผจญภัยแดนปีศาจ P. 4[/b]
"ขอให้เดินทางโดยสวัสดิภาพนะคร๊าบ...โอลาาา(~0~ )( -_-)(~0~ )"
"ครับ ๆ ...แหะ ๆ" สิ้งเสียงคำอำลาของชาวเผ่าซุ๊ก เหล่าอัศวิน(จำเป็น)ทั้งห้า ก็โบกมือหยอย ๆ พร้อมกับส่งยิ้มแหย ๆ แล้วเดินออกไปตรงปากทางของหมู่บ้าน
และมุ่งหน้าไปยังดินแดนที่เจ้าปีศาจอาศัยอยู่ โดยทาเครู๊ว หัวหน้าของขาวเผ่าซุ๊กได้กำชับไว้ว่าตลอดการเดินทางควรศึกษาเส้นทางตามแผนทีที่ระบุไว้ให้เข้าใจก่อนที่จะเดินทาง
"นี่ทุกคน...ไม่น่าเชื่อเลยเนอะ ว่าพวกเราจะได้มาเป็นอัศวินปราบปีศาจอะไรอย่างนี้อ่ะ >
"นั่นดิ แต่ยังไงฉันก็ว่ามันน่ากลัวอยู่ดี นึกดูดิ พวกเราเป็นแค่คนธรรมดา จะเอาอะไรไปสู้จอมมารจอมปีศาจอะไรนั่นได้" โชพูดออกความเห็นขึ้นมาบ้าง ภายในใจของเขาเวลานี้ เต็มไปด้วยความหวาดกลัวต่าง ๆ นานา เพราะตั้งแต่เกิดมา ปีศาจ ชื่อที่เขาเคยได้ยิน ก็เป็นเพียงแค่นิทาน เรื่องเล่าปรัมปรา เท่านั้นเอง แต่นี่ เขากำลังจะได้ไปเผชิญหน้ากับปีศาจตัวจริงเสียงจริงซะได้
"โห่ โชคร๊าบ...เลิกบ่นเป็นคนแก่สักทีเถอะน่า นายไม่เคยดูการ์ตูนเรื่องโดราเอม่อนรึไง นายจำได้มะว่า โนบิตะ ใจแอ้น ซุเนโอะ ซิซูกะ ทั้งหมด ล้วนแล้วแต่เป็นมนุษย์เหมือนพวกเรากันทั้งนั้น พวกเขาท่องเที่ยวไปในที่ต่าง ๆ กับโดราเอม่อน โดยไม่เคยหวาดกลัวต่ออุปสรรคอันตรายในเส้นทางข้างหน้า เพราะพวกเขา เชื่อมั่นในตัวของทุกคน พวกเขามีความมุ่งมั่นที่จะช่วยให้ผู้ที่ยากลำบาก ได้อยู่กันอย่างสงบสุขและสันติ และทุกครั้ง พวกเขาก็ทำได้ เพราะมีโดราเอม่อนอยู่ยังไงหล่ะ และเวลานี้ เราก็มีนาโอะ เพื่อนของเรา ที่มีสิ่งวิเศษณ์มากมายที่เขาประดิษฐ์ขึ้นมา เพราะฉะนั้น นายไม่ต้องกลัวกับอะไรทั้งนั้นนะ เพราะฉันเนี่ยแหละ จะคอยปกป้องนายเอง ^^" ฮิโรโตะที่เห็นโชมีอาการหวาดกลัวไม่เลิกสักที เขาจึงจัดการสาธยาย เทศนาโชซะยาวยืด ยืดยาว จนคนอื่น ๆ ที่ฟังตามต่างก็รู้สึกมีกำลังใจและแรงใจฮึดสู้ต่ออุปสรรคและหนทางข้างหน้า ส่วนโชนั้นก็...
"ฮื้อออ ๆ ปอน ฉันรักนายที่สุดเลย >TOT<" กระโดดกอดคนตัวเล็กที่เล่นพูดซะจนเขาหายกลัวในทันที
">///< เว่ย โช ไม่ต้องกอดก็ได้หน่า แหม โชก็น้า" ฮิโรโตะที่จู่ ๆ ก็ถูกโชบอกรักแถมยังกระโดดกอดจนแทบล้มซะดื้อ ๆ ก็แอบปลาบปลื้มใจ เขารักโชมาก ๆ รักเหมือนกับพี่ชายแท้ ๆ ของเขาเลยก็ว่าได้
"ฮ่า ๆ ปอนหน้าแดงแปร๋ดเลยอ่ะ" ซางะที่ยืนฟังสองคนนี้เค้าเถียงกันตั้งแต่ต้นถึงกับอดที่จะแซวในความน่ารักของทั้งสองคนนี้ไม่ได้
"เห้ยย อย่ามาหัวเราะนะเว่ย อย่างกับนายไม่เคยหน้าแดงอย่างนั้นแหละ จริงมั้ย โทระ" ฮิโรโตะพอถูกซางะแซวมั่ง เลยรีบหันกลับไปสวนซางะทันที แล้วเบนหน้าไปถามความเห็นจากโทระต่อ
">///< ปอนเอาอีกแล้วนะ" พอโดนฮิโรโตะล้อซางะเลยหน้าแดง(อีกแล้ว)ในทันทีทันใด
"- -* พวกนายท่าทางจะเพี้ยนกันจริง ๆ" โทระที่ยืนฟังอยู่เช่นกัน พูดบ่น ๆ ออกมาด้วยน้ำเสียงราบเรียบ...+ไอ้พวกนี้ทำไมชอบล้อซางะกับเราจริงเลยนะ ไอ้ซางะนี่ก็เล่นละครได้เก่งจริง ๆ เลยฮึ สักวันแหละหน่าความลับมันต้องเปิดเผย -*-+ โทระคนที่รู้เรื่องดีทุกอย่างบ่นให้เพื่อน ๆ ที่ชอบล้อเล่นกันอยู่เรื่อย
"นี่พวกนาย T[]T ทำไมชอบคุยอะไรกันเป็นคู่ ๆ ว่ะ ฉันเลยกลายเป็นคนไร้ตัวตนเข้าไปทุกที ๆ แล้ว ให้ตายสิ -*-" นาโอะที่เงียบฟังเพื่อน ๆ หยอกล้อกันอยู่นาน ก็เริ่มรู้สึกว่าตัวเองชักจะเหมือนเป็นคนที่ไรตัวตนในสายตาเพื่อน ๆ ไปซะแล้ว บ่นขึ้นมาอย่างน้อยใจ
"โอ๋ ท่านหมีกำลังจะงอนซะแล้ว" โทระเห็นนาโอะทำท่าเหมือนจะน้อยใจจึงรีบหันไปปลอบนาโอะทันที
"เปล่าเว่ยไม่ได้งอน แค่จะบอกว่า ก่อนที่พวกเราจะเดินไปไกลกันกว่านี้ เราควรที่จะเปิดแผนที่ดูก่อนดีมั้ย?" นาโอะหยุดเดินพลางกางแผนที่ออกและบอกเพื่อน ๆ ด้วยน้ำเสียงเซ็ง ๆ
"เออ จริงด้วยว่ะ เดี๋ยวหลงขึ้นมาหล่ะแย่เลย" โชที่เงียบไปนานเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงหวาด ๆ อีกครั้งนึง
"งั้น เชิญชี้แจงแถลงไขมาเลยจ๊ะคุณหมี" ซางะยิ้มกวน ๆ ส่งให้นาโอะ และยังเรียกนาโอะว่า หมี เหมือนที่โทระเคยเรียกอีกด้วย
"เห้ยซางะ...ทำไมนายต้องเรียกฉันว่า หมี เหมือนที่ไอ้โทระมันเรียกด้วยว๊าา ตกลงที่นายชอบมันจริง ๆ ใช่มั้ยเนี่ย? -0-" นาโอะหันไปบ่นกระปอดกระแปดและจัดการกางแผนที่ ที่ทาเครู๊วหัวหน้าชาวเผ่าซักให้มาด้วยความระมัดระวังสุดชีวิต เนื่องจากดูจากสภาพของมันแล้ว ถ้าเกิดเขาจับมันแรงกว่านี้อีกนิด มีหวังมันจะต้องสิ้นชีพสลายมลายหายไปอย่างแน่นอน
"ฮั่นแน่ ^0^" และเหมือนเคย โชกับฮิโรโตะเริ่มเปิดประเด็นแซวซางะในทันที
">///
"หยุด ๆ เลิกแซว เลิกล้อเล่นกันได้แล้ว แล้วมาฟัง ๆ คั่มมอน ๆ" นาโอะหันไปปรามเพื่อน ๆ ที่ดูเหมือนจะเริ่มเล่นกันอีกแล้ว และจัดการเริ่มอ่านข้อความในแผนที่ ที่ทาเครู๊วเขียนไว้ให้ด้วยลายมือ ที่ดูก็รู้ว่า หน้าตากับลายมือของเจ้าของ ไม่ได้ต่างกันสักนิด
"สวัสดีคร๊าบ ฮี๊ ฮี่ ฮี่ ฮี่ ฮี่"
"ไอ้หมี ทำไมแกจะต้องทำเสียงประหลาด ๆ ด้วยว่ะ -*-" โทระบ่นให้นาโอะเมื่อได้ยินเขาส่งเสียงประหลาด ๆ ออกมาขณะที่เริ่มอ่าน
"เปล่านะเว่ย ก็มันเขียนมางี้อ้ะ จะอ่านต่อละนะ และกรุณาอย่าขัดด้วย ตั้งใจฟังกันให้ดีนะทุกคน ...[b]เอาละครับท่านอัศวินผู้กล้า ก่อนอื่นกระผมต้องขอขอบคุณเป็นอย่างสูงที่พวกท่านอ่านจดหมายบนแผนที่ฉบับนี้ เพราะนั่นเป็นการบ่งบอกว่า พวกท่านกำลังจะเริ่มเดินทางไปปราบปีศาจเพื่อหมู่บ้านของพวกเราแล้วนั่นเอง...เอาหล่ะครับ ผมจะอธิบายถึงสถานที่ที่แรกเลยละกันนะครั้บ ที่พวกท่านจะต้องฟันฝ่าไปให้ได้ที่แรกก็คือทะเลสาบเด๊กซี่ มันอาจจะฟังดูเหมือนง่ายไปใช่มั้ยครับที่พวกท่านจะผ่านไปได้อย่างง่าย ๆ แต่ไม่ใช่เลย ระหว่างการเดินทางข้ามทะเลสาบไปทางทิศใต้นั้น พวกท่านจะต้องพบเจอกับอุปสรรคถึงสองแห่งด้วยกัน นั่นคือ เมื่อท่านเหาะข้ามทะเลสาบไปได้สักพัก ท่านก็จะพบกับเกาะ เกาะหนึ่ง(อ่อ ผมรู้ว่าพวกท่านสามารถเหาะได้ใช่มั้ยหล่ะครับ ฮี่ ๆ) เกาะนั่นเป็นเกาะที่มีสมบัติอยู่มากมายมหาศาล และเมื่อพวกท่านลอยอยู่เหนือเกาะ ๆ นั้นเมื่อไหร่ พวกท่านคนไหน ที่มีจิตใจฝักใฝ่ในเรื่องเงิน ๆ ทอง ๆ เกาะ ๆ นั้นก็จะดูดท่านคนนั้นลงไปครับ เพราะฉะนั้น ท่านห้ามคิดเรื่องเงิน ๆ ทอง ๆ เด็ดขาดเลยนะครับ เพราะว่าถ้าเกิดว่าท่านโดนเกาะ ๆ นั้นดูดลงไปแล้ว ถ้าท่านหาทางออกมาจากเกาะนั้นไม่ได้ภายใน 2 ชั่วโมง เกาะ ๆ นั้นก็จะจมลง และท่านก็จะ ตี๊ด ...เอาหละครั้บ จุดระวังต่อไปก็คือ เมื่อท่านเหาะเหนือน้ำไปจนเกือบจะถึงฝั่งแล้ว ท่านก็จะพบกับ เกาะปลากินคนซึ่งบริเวณรอบ ๆ เกาะจะมีนางเงือกแสนสวยนั่งดีดพิณอยู่....ซึ่งเสียงพิณนั่นจะดึงดูดท่านคนที่มีจิตใจคิดฝักใฝ่ในเรื่องหญิงสาวให้หลงเข้าไปไกล้ ๆ และเมื่อพอเข้าไปใกล้ ปลากินคนก็จะปรากฏตัวออกมาและจัดการกินท่านในทันที เพราะฉะนั้น ก็ห้ามพวกท่าน คิดเรื่องหญิงสาว เด็ดขาดอีกเช่นกันนะครับ โอเคครับ ผมจะขอจบหน้าแรกไว้แต่เพียงเท่านี้ก่อน พอพวกท่านผ่านทะเลสาบเด๊กซี่ไปได้เมื่อไหร่ ก็จัดการเปิดหน้าสองและอ่านรายละเอียดต่อไปได้เลยนะครับ ขอขอบพระคุณอีกครั้ง ที่ช่วยเหลือเผ่าของเรา ขอให้พวกท่านเดินทางโดยสวัสดิภาพ และปลอดภัย ไปปราบปีศาจจนสำเร็จนะครับ บ๊ายบาย ซาโยนาระ อะฮ๊า อะฮ๊า[/b]"
"ทำไมแกต้องทำเสียงประหลาด ๆ อีกแล้ว -*-" โทระบ่นอีกรอบเมื่อได้ยินนาโอะทำเสียงหัวเราะประหลาด ๆ ทุเรศ ๆ
"แฮ่ก ๆ เปล่าเว่ย มันเขียนไว้อย่างงี้ โฮก ๆ เหนื่อยชะมัดเลยให้ตายสิ ทีนี้พวกนายก็เข้าใจตามนี้กันแล้วใช่มั้ย" นาโอะตอบโทระและหันไปกำชับทุกคน พลางหอบเหนื่อยจากการอธิบายรายละเอียดในการเดินทางไปปราบปีศาจจากแผนที่ ที่ทาเครู๊วเขียนไว้ให้เพื่อน ๆ จนจบ...
"เข้าใจแล้ว แต่ว่าห้ามคิดเรื่องผู้หญิงด้วยหรอ? T_T น่ากลัวจังเลยแหะ- -*" ซางะที่ได้ยินนาโอะอธิบายรายละเอียดและข้อระวังเกี่ยวกับการเดินทางว่าห้ามฝักใฝ่ในเรื่องของหญิงสาว เลยเกิดอาการหวาดกลัวขึ้นมาตงิด ๆ
"ก็ใช่หน่ะเสะ เพราะฉะนั้น นายก็หยุดคิดเรื่องผู้หญิงซะถ้า ถ้านายไม่อยากถูกปลากิน" นาโอะหันไปย้ำให้ซางะฟังอีกครั้งด้วยสีหน้าจริงจัง
"โทระนายก็จัดการทำให้ซางะคิดถึงแต่เรื่องของนายคนเดียวไปเลยดิ ฮี่ ๆ เนี่ย แถว ๆ พุ่มไม้นั่นก็ได้ เดี๋ยวพวกเราจะนั่งรอ" โชเมื่อได้ยินที่นาโอะกับซางะพูด จีงหันไปพูดหยอก ๆ กับโทระ
"ใช่ เอาเลยโทระ พวกฉันไม่แอบดูหรอกสัญญาเลย ^O^" ฮิโรโตะพูดเสริม
"-''- พวกนายหมายความว่ายังไง อยากตายงั้นเรอะ? ไอ้พวกลามก" โทระที่พอจะเข้าใจที่สองคนนั้นหมายถึง ก็หันไปว๊ากใส่คนทะลึ่งทั้งสองคนในทันที
"O[]O!!!! แว๊กกก เปล่าส๊ากหน่อย เนอะปอนเนอะ/เนอะโชเนอะ" ทั้งสองคนพอเห็นโทระหันมาว๊ากใส่จริงรีบกอดคอปฏิเศธเสียงแข็งพร้อมกันทันที
"/>//////////< />/////////////////
"เห้ย ๆ หยุด พอเลย เห็นมั้ยซางะอายจนหน้าแดงแปร๋ดอีกแล้วเว่ย ไอ้สองคนนี้นี่ ลามกกันจริง ๆ - -*" นาโอะหันไปบ่นปราม เพื่อน ๆ ที่เล่นกันไม่เลิกสักที และเริ่มออกเดินนำไป โดยที่ซางะยังคงเอาหน้าซุกอยู่ที่หลังของนาโอะ...
และแล้วทั้งห้าคนก็ออกเดินทางมุ่งหน้าไปยังทะเลสาบเด๊กซี่ ตามทางในแผนที่ ของทาเครู๊ว และเมื่อเดินมาได้สักระยะหนึ่ง ดุเหมือนว่า เหล่าอัศวิน(จำเป็น) ทั้งห้าก็จะพบกับทะเลสาบเด๊กซี่อันน่าหวาดเสียวกันเสียที...โดยรอบของทะเลสาบดูเหมือนกับทะเลสาบทั่ว ๆ ไป แต่ขนาดใหญ่โตเกือบ ๆ จะเป็นทะเลเลยก็ว่าได้
มองลึกลงไปจากผิวน้ำใสแจ๋ว มองห็นฝูงปลาแหวกว่ายอยู่ในน้ำเต็มไปหมด สงสัยโลกที่พวกเขาหลุดเข้ามานี้คงเป็นโลกก่อนยุคน้ำแข็งอย่างแน่นอน เพราะเมื่อมองไปทางไหนก็จะพบแต่ป่าเขาทะเลลำธาร ที่เขียวขจีอุดมสมบูรณ์ไปซะหมด...ทุกอย่างล้วนสวยงามอย่างไร้ที่ติ จนไม่น่าเชื่อว่า โลกที่มีธรรมชาติที่สวยงามแบบนี้จะมีปีศาจจอมวายร้ายอาศัยอยู่…
"ว๊าว *0* ทะเลสวยจังเล้ย >0<" โชส่งเสียงสดใสออกมาในทันที ที่เขาพบกับน้ำทะเลข้างหน้า เมื่อเดินมาถึง เขารู้สึกสดชื่นอย่างบอกไม่ถูก เพราะตั้งแต่เกิดมา เขาไม่เคยพบกับน้ำทะเลที่ไหน ที่สวยสดงดงามได้ขนาดนี้มาก่อนเลย...
"สวยจริง ๆ ด้วยอ้ะ *0* โชนายอยากกลับบ้านเกิดนายหล่ะสิ ฮ่า ๆ" ซางะที่ไม่เคยเห็นทะเลสวยขนาดนี้มาก่อนเหมือนกัน จึงเปรยตามโชขึ้นมา โดยที่ไม่ลืมจะแขวะโชไปด้วย
"นายหมายความว่าไง ซางะ -*-"
"เอาหล่ะทุกคน ตอนนี้หล่ะ การผจญภัยปราบปีศาจที่แท้จริงของพวกเราได้เริ่มต้นขึ้นแล้ว...พร้อมกันแล้วรึยัง?" นาโอะรีบจัดการพูดขัดซางะกับโช ที่ตั้งท่าจะกัดกันอีกแล้ว...
"เฮ้ ๆ พร้อมแล้ว ๆ ว่าแต่...เราจะข้ามกันไปยังไงอะโอะ" ฮิโรโตะส่งเสียงเฮโฮ่ร้องพลางกระโดดโลดเต้นดีใจยกใหญ่ที่การผจญภัยที่แท้จะจริงกำลังจะเริ่มขึ้นแล้ว เขารู้สึกตื่นเต้นมากมาย ที่จะได้เริ่มการผจญภัยที่เขาแสนจะชอบ...แต่เขาก็แอบสงสัยว่าตัวเขากับเพื่อน ๆ จะข้ามทะเลสาบนี้ไปได้ยังไงกัน ในเมื่อ พวกเขาไม่สามารถเหาะเหินเดินอากาศได้อย่างทีพวกชาวเผ่าซุ๊กอะไรนั่น คิดหวังไว้ส๊ากหน่อย
"เออ นั่นดิ..พวกเราเหาะไม่ได้นะเว่ย" โทระพูดเสริม
"ฮ่า ๆ ง่ายนิดเดียวเอง เพียงพวกนายติดไอ่นี่ไว้ที่หัวนะ แล้วก็กดสวิ๊ซซะ ทีนี้มันก็จะสามารถพาพวกเราบินข้ามทะเลสาบแห่งนี้ไปได้แล้ว ^O^!!!" นาโอะหัวเราะน้อย ๆ พลางเอามือล้วงเข้าไปในกระเป๋าสะพายใบใหญ่ของเขา แล้วหยิบสิ่งของบางอย่างออกมา 5 ชิ้นด้วยกัน ซึ่งรูปกลักษณ์ภายนอกของมันดูเหมือนกับค๊อบเตอร์ไม้ไผ่ในการ์ตูนเรื่องโดราเอม่อนเด๊ะ และจัดการส่งให้เพื่อน ๆ ที่ละคน ๆ พร้อมกับอธิบายวิธีการใช้มันให้เพื่อน ๆ ของเขา
พอฟังนาโอะอธิบายเสร็จทุกคนก็จัดการนำค๊อบเตอร์ไม้ไผ่มาติดที่หัว และกดเสวิซ์เปิด ทันใดนั้น ใบผัดก็เริ่มหมุน ทุกคน เริ่มลอยขึ้นเหนือพื้นดิน โดยที่แต่หล้ะคนหน้าตาดูตกตะหนื่น ปน แปลกประหลาดใจกันมากเลยทีเดียว ที่พวกเขาสามารถเหาะได้ โดยที่มีนาโอะยิ้มหน้าบานไม่หุบเพราะภูมิใจในอุปกรณ์วิเศษของตนเองเป็นอย่างมาก...แต่ดูเหมือนว่า โช เขายังไม่ค่อยเชื่อมั่นในอุปกรณ์ของนาโอะสักเท่าไหร่ เพราะเมื่อขาของเขาลอยเหนือพื้นดิน เขาก็ส่งเสียงร้องออกมาในทันที
"อ๊ากกกกก ฉันจะตกแล้ว ๆ ๆ >TOT<" โชที่ทันทีที่ขาของเขาลอยขึ้นเหนือพื้นดิน เขาก็แหกปากร้องโวยวายออกมาในทันที
"-*- โช มันกำลังลอยต่างหาก ไม่ใช่จะตก นายเมื่อไหร่จะเชื่อใจในเครื่องมือของโอะแล้วหายกลัวสักทีเนี่ย- -*" ฮิโรโตะขาประจำที่จะต้องคอยบ่นเรื่องที่โชชอบกลัวนู่นกลัวนี่ไม่เข้าท่า หันไปบ่นให้กับโชพลางบังคับตัวไปดึงโชมาไกล้ ๆ
"เอาละนะทุกคน ออกเดินทางกันได้แล้ว ระหวังตัวกันให้ดีด้วยละ และที่สำคัญ ห้าม คิด เรื่อง เงิน และ เรื่อง ผู้หญิงเด็ดขาดจนกว่าจะผ่านไปได้พวกนายค่อยคิดนะรู้มั้ย" นาโอะที่บินอยู่หน้าเพื่อน ๆ หันไปกำชับสั่งทุกคน และเริ่มบินนำไปทันที ...
"ผู้หญิง ออกไป สาวสวยเซ็กซี่ ออกไป " ซางะพยามท่องไล่ปัดความคิดของตัวเองแล้วบินตามเพื่อน ๆ ไป
ขณะที่บินอยู่เหนือน้ำค่อนข้างสูงนั้น พวกเขารู้สึกสดชื่นมากมาย เพราะแดดนั้นไม่แรง อากาศกำลังอุ่น ๆ ลมทะเลเย็น ๆ เสียงคลื่นดังเป็นระลอก ๆ ทำให้พวกเขารู้สึกสบาย ๆ กับการเดินทางในด่านแรกครั้งนี้เป็นอย่างมาก...เว้นแต่ซะว่ามีใครคนนึงที่เมาคลื่นลมทะเล (-*-)
"=[]=/// T[]T/// โฮกก ฉ..ฉันจะเป็นลมแล้วว่ะ อ๊อก จะอ้วกด้วย" จู่ ๆ ขณะที่พวกเขาบินอยู่เหนือผืนน้ำมาได้สักพัก ซางะ ก็เริ่มเกิดอาการเมาคลื่นลมทะเลขึ้น และทำท่าเหมือนจะเป็นลม
"เห้ย O[]O ลืมไปเลยว่าซางะแพ้พวกลมทะเล ตาย ๆ " ฮิโรโตะที่จะคอยเป็นคนเทคแคร์เรื่องสุขภาพของเพื่อน ๆ เอ่ยขึ้นเมื่อเห็นซางะมีทีท่าเมาลมทะเล
"เห้ย เป็นไปได้ไง ไม่เคยจะได้ยินเลยโรคนี้" โชหันไปพูดด้วยน้ำเสียงตกใจไม่แพ้ฮิโรโตะเช่นกัน
"งั้นเอางี้ ซางะ นายกินยานอนหลับของฉันไปก่อนนะ แล้วหลับซะ ดีเหมือนกัน ถ้าซางะหลับจนกระทั่งถึงฝั่งพวกเราจะได้ไม่ต้องคอยกังวลเรื่องเกาะนางแง๊กปลากินคนอะไรนั่น(มันนางเงือกไม่ใช่หรอโอะ-*-)" นาโอะควานหายานอนหลับในกระเป๋าใบเดิมแล้วส่งให้ซางะ พร้อมกับยิ้มอย่างดีใจ เพราะถ้าซางะหลับ ก็เท่ากับว่า พวกเขาก็จะหมดห่วงเรื่องที่ซางะจะโดนหลอกล่อให้ไปไกล้ ๆ กับเกาะปลากินคนนั้น
"เดี๋ยวดิไอ้หมี ถ้าซางะหลับ แล้วจะบินไปได้ยังไงว่ะ -*-" โทระเอ่ยปากถามขึ้นเมื่อเห็นนาโอะพูดว่าจะให้ซางะหลับจนกระทั่งจะถึงฝั่ง
"อ่อ ก็ไม่เห็นจะยากเลย ก็แบกไปสิคร๊าบ" นาโอะตอบพลางยิ้มแปลก ๆ แฝงเลศนัย ให้โทระ
"ฮี่ ๆ โอ๊ะปอนจ๋าฉันเมื่อจังขอขี่หลังหน่อยจิ" โชกับฮิโรโตะหัวเราะคิกคักกันสองคนเมื่อได้ยินนาโอะบอกว่าจะให้ใครคนใดคนนึงแบกซางะไป และโชก็รีบชิ่งกระโดดขึ้นขี่หลังฮิโรโตะในทันที
"ฮ่า ๆ มามะ ๆ...เฮื้อก โชนายตัวหนักชะมัด" โชที่ตัวใหญ่กว่าฮิโรโตะอยู่มาก กระโดดขึ้นขี่หลังฮิโรโตะทางอากาศ แต่ก็เล่นเอาฮิโรโตะแทบจะบินหล่นลงผืนน้ำได้เลยทีเดียวเนื่องจากน้ำหนักตัวที่มีค่อนข้างมากนั่นเอง
"โทระนายคงรู้หน้าที่นะ" โชหันไปบอกกับโทระพลางส่งยิ้มหยอก ๆ ให้กับโทระ
"-*- มาสิ" โทระตอบอย่างหมดหนทางพลางหันหลังให้ซางะขึ้นมานอน
"แต่อย่ามาอ้วกใส่หลังฉันซะหล่ะ นอนหลับไปเลยแล้วกันเดี๋ยวถึงแล้วจะปลุก" โทระบอกกับซางะพลางกระชับวงแขนที่จับขาของซางะไว้
">//< อื้มม เอ่อ...ขอบใจนะโทระ" ซางะยิ้มเขิน ๆ พลางพูดขอบคุณโทระแล้วหลับไปทันทีเพราะฤทธิ์ยาของนาโอะ
“เออหน่า ตอนนี้ไม่ต้องแสดงละครแล้วก็ได้ เก่งจังนะนายเนี่ย ฮึ” โทระแอบกระซิบกับซางะที่อยู่บนหลังของเขาเบา ๆ
"โฮะ ๆ มีการให้ขี่หลังด้วยแหละปอน คิกคิก" โชยิ้มน้อยยิ้มใหญ่ที่เห็นว่าโทระแบกซางะไว้บนหลัง แล้วหันไปหัวเราะคิกคักกับฮิโรโตะ
"ฮี่ ๆ ก็คนเค้าคู่กัน ลั่นล้าโช เรามาเหาะเร็ว ๆ แข่งกันดีมั้ย?" ฮิโรโตะหัวเราะน้อย ๆ ตอบรับโชช่วยกันแซวโทระ แล้วก็รีบชวนโชให้บินแข่งกันในทันที เพราะเขารู้ว่าโทระจะต้องว๊ากใส่อย่างแน่นอน เขาจึงรีบชวนโชให้แข่งกันจะได้หนีออกจากบริเวณนี้เร็ว ๆ
"ไปกันเลย*0*" โชก็เหมือนจะรู้ว่าอะไรจะเกิดขึ้นเลยรีบตอบตกลงและทั้งสองคนก็บินฉิวนำไปไกลในทันที
"-*- ไอ้พวกนั้น ทำไมวัน ๆ มันเอาแต่คิดเรื่องอะไรอย่างนี้กันว่ะ เนื้อคงเนื้อคู่อะไร เพี้ยนชะมัดเลย" โทระที่โดนเพื่อน ๆ ทั้งสองคนแซวอีกแล้ว ก็ชักจะเคือง ๆ นี่พวกมันไม่รู้ตัวเลยสินะ ว่ากำลังโดนคนร่างบางคนนี้ที่หลับไหลอยู่บนหลังเขาเล่นละครตบตาอยู่
"ฮ่า ๆ สักวันนายจะเข้าใจว่ะโทระ" นาโอะหันไปตอบโทระที่ดูเหมือนจะยัง งงๆ หรือยังคงสับสนอยู่ อย่างอารมณ์ดี
"อะไรของพวกมันกันว่ะ-*-" แกนั่นแหละที่สักวันจะเข้าใจ โถ่เอ้ย ซางะ ทำไมไม่ยอมพูดออกไปนะ นายเก็บไว้อย่างนี้ นายคงจะอึดอัดมากสินะ...ถ้าคนที่นายรักเป็นฉันก็คงจะดีไม่น้อย
........................................................
..........................................
...........................
..........
ขณะที่พวกเขาบินอยู่เหนือน้ำมาได้สักระยะนึง ดูเหมือนว่าอุปสรรคด่านแรกก็จะเริ่มขึ้นแล้ว เพราะจู่ ๆ ขณะที่พวกเขากำลังบินอยู่เหนือน้ำอยู่นั่น ก็มีเกาะ เกาะหนึ่งผุดขึ้นมาจากผิวน้ำ ตรงตามในแผนที่ ที่ทาเครู๊วเขียนบอกไว้เด๊ะ ๆ
"O[]O!!! เห้ย มัน มะ...มาแล้ว" โช เมื่อเห็นว่าจู่ ๆ เกาะ เกาะหนึ่งก็ผุดขึ้นมาจากผิวน้ำเหมือนที่ทาเครู๊วบอก เขาก็ส่งเสียงร้องตกใจในทันที
"มันมาจริง ๆ ด้วย ทุกคนระวังไว้นะ ห้ามคิดเรื่อง เงิน ๆ ทอง ๆ เด็ดขาดเลยนะเว่ย" นาโอะที่มีสีหน้าตกใจไม่แพ้ไปกว่าโช หันไปกำชับเพื่อน ๆ ทุกคนอีกครั้ง แต่ดูเหมือนว่าจะไม่ทันเสียแล้วเพราะ...
"งึม ๆ ....-0-" เพราะทันใดที่เกาะนั้นผุดขึ้นมาได้เพียงแป้ปเดียว ฮิโรโตะที่ดูเหมือนจะโดนสะกดจิตก็ลอยตรงไปยังเกาะ ๆ นั้นทันที
"เห้ยยยย ปอนกลับมานะเว่ย" โชที่หันไปเห็นว่าฮิโรโตะเพื่อนซี้ของเขากำลังลอยไปยังเกาะ เกาะนั้นแล้ว จึงแหกปากตะโกนเรียกฮิโรโตะกลับมาในทันที
"สรุปนี้ปอนมันคิดเรื่องเงิน ๆ ทอง ๆ อยู่ในหัวเต็มไปหมดเลยใช่มั้ยเนี่ย" นาโอะพูดเปรย ๆ
"ไอ้โช รีบไปช่วยที่รักแกสักทีดิวะ ตามไป ถ้าแกรักมันจริง" โทระตะโกนขึ้นอย่างเซ็ง ๆ เขาคิดว่า นี่มันอาจจะเป็นบทพิสูจน์อะไรก็ได้ เพราะจากที่เขาดู ๆ อยู่ ถ้าเดาไม่ผิด ฮิโรโตะกับโช น่าจะมีอะไรกันมากกว่าเพื่อนอย่างแน่นอน
"ไอ้โทระ แกพูดอะไรว่ะ ฉันเปล่าชอบปอนนะเว่ย" โชรีบหันมาเถียงกลับด้วยสีหน้าแดงระเรื่อทันที เพราะเขากับปอน สาบานกันไว้แล้ว ว่าจะเป็นพี่น้องกัน ตลอดไป ถึงแม้ใจเขามันต่อต้านคำว่าพี่น้องอยู่ก็ตาม
"เว่ย ยังจะมามัวเถียงรีบไปเร็วเข้า ช่วยปอนออกมาให้ได้ พวกฉันจะรออยู่ที่นี่" โทระหันไปว๊ากใส่โชอีกรอบที่ดันมัวแต่มาเถียงเขา เพราะตอนนี้ฮิโรโตะกำลังลอยเข้าไปยังปากทางเข้าแล้ว
"เออ ๆ งั้นพวกนายอย่าตามไปนะ ถ้าฉันช่วยปอนออกมาได้ก่อนเกาะนี้จม พวกนายก็ไม่ต้องรอแล้วนะ" โชหันไปบอกเพื่อน ๆ อีกรอบและมุ่งหน้าตามหลังฮิโรโตะไปทันที
"อื้ม โชคดีน้ะเพื่อน ฉันมั่นใจว่านายต้องออกมาได้" นาโอะกับโทระหันไปส่งยิ้มให้กับโช พวกเขาก็ยังแอบเป็นห่วงโชกับฮิโรโตะอยู่เหมือนกันว่าโชจะสามารถช่วยฮิโรโตะออกมาได้มั้ย
+++++++++++++++++++++++++++++
Tobecon
ขอบคุนน้ะค้า ที่มาตามอ่านด้วยความยากลำบากอีกแว้ว
ยังไงรบกวนคอมเม้นไห้ด้วยน้ะค้า เม้นไนบอดฟิกน้ะค้า แหะๆ
ขอบคุนนค้า