Букоўскі
Калісьці, гады два таму, пераклаў раман Ч.Букоўскі "Pulp". Нядаўна трохі пачысьціў яго, але пераклад мяне ўсё адно не задавальняе. Крывы ён нейкі. Але некаторыя кажуць, што досыць няблага. Таму выкладаю яго ў сеціва: каму спадабаецца - выдатна, каму не - ну й хуй зь ім (у сэнсе, зь перакладам).
**********************
Я павярнуўся да Джыні.
- Даруй, дзетка, ня клеіцца ў мяне размова з бармэнамі - ледзь ня з кожным так.
- Усё нармалёва, Білэйне.
Выглядала яна сумнаю.
- Білэйне, я хутка мушу цябе пакінуць.
- Ну, тае бяды. Толькі выпі на дарожку.
- Не, ты не зразумеў, я мушу пакінуць цябе назусім, я і мае людзі, мы мусім пакінуць… Зямлю. Сама ня ведаю чаму, але я нібыта ўпадабала цябе.
- Ну, дзіва што, - я засьмяяўся, - але чаму ваша кодла пакідае Зямлю?
- Мы перадумалі. Нам стала занадта агідна. Мы больш ня хочам калянізаваць вашу Зямлю.
- Стала агідна што, Джыні?
- Зямля. Гэты смоґ, ґвалт, атручанае паветра, атручаная вада, атручаная ежа, нянавісьць, роспач - абсалютна ўсё. Адзінае прыгожае, што ёсьць на Зямлі, - гэта жывёлы, але іх бязьлітасна зьнішчаюць. Хутка яны зьнікнуць зусім, застануцца адно свойскія пацукі ды бегавыя коні. Гэта так сумна, нядзіўна, што ты п’еш па-чорнаму.
- Твая праўда, Джыні. І не забывай пра нашы запасы ядравай зброі.
- Ага, вы ходзіце краем прорвы.
- Так, мы можаш зьнікнуць праз два дні, а можам працягнуць яшчэ тысячу гадоў. Ніхто ня ведае напэўна, таму бальшыня людзей і забівае на ўсё.
- Я буду сумаваць па табе, Білэйне, і па жывёлах таксама…
- Я не асуджаю цябе, Джыні…
На яе на вачох зьявіліся сьлёзы.
- Калі ласка, ня плач, Джыні, чорт…
Яна пацягнулася па чарку, выпіла нагбом і паглядзела на мяне такімі вачыма, якіх я ніколі ў жыцьці ня бачыў і ўжо ніколі і нідзе больш не пабачу.
- Бывай, таўстуне, - яна ўсьміхнулася.
І зьнікла назаўжды.
https://docs.google.com/viewer?a=v&pid=sites&srcid=ZGVmYXVsdGRvbWFpbnx0ZW5nd2xhbnxneDo0OWFhYjM2NzBiY2QxNzNl
**********************
Я павярнуўся да Джыні.
- Даруй, дзетка, ня клеіцца ў мяне размова з бармэнамі - ледзь ня з кожным так.
- Усё нармалёва, Білэйне.
Выглядала яна сумнаю.
- Білэйне, я хутка мушу цябе пакінуць.
- Ну, тае бяды. Толькі выпі на дарожку.
- Не, ты не зразумеў, я мушу пакінуць цябе назусім, я і мае людзі, мы мусім пакінуць… Зямлю. Сама ня ведаю чаму, але я нібыта ўпадабала цябе.
- Ну, дзіва што, - я засьмяяўся, - але чаму ваша кодла пакідае Зямлю?
- Мы перадумалі. Нам стала занадта агідна. Мы больш ня хочам калянізаваць вашу Зямлю.
- Стала агідна што, Джыні?
- Зямля. Гэты смоґ, ґвалт, атручанае паветра, атручаная вада, атручаная ежа, нянавісьць, роспач - абсалютна ўсё. Адзінае прыгожае, што ёсьць на Зямлі, - гэта жывёлы, але іх бязьлітасна зьнішчаюць. Хутка яны зьнікнуць зусім, застануцца адно свойскія пацукі ды бегавыя коні. Гэта так сумна, нядзіўна, што ты п’еш па-чорнаму.
- Твая праўда, Джыні. І не забывай пра нашы запасы ядравай зброі.
- Ага, вы ходзіце краем прорвы.
- Так, мы можаш зьнікнуць праз два дні, а можам працягнуць яшчэ тысячу гадоў. Ніхто ня ведае напэўна, таму бальшыня людзей і забівае на ўсё.
- Я буду сумаваць па табе, Білэйне, і па жывёлах таксама…
- Я не асуджаю цябе, Джыні…
На яе на вачох зьявіліся сьлёзы.
- Калі ласка, ня плач, Джыні, чорт…
Яна пацягнулася па чарку, выпіла нагбом і паглядзела на мяне такімі вачыма, якіх я ніколі ў жыцьці ня бачыў і ўжо ніколі і нідзе больш не пабачу.
- Бывай, таўстуне, - яна ўсьміхнулася.
І зьнікла назаўжды.
https://docs.google.com/viewer?a=v&pid=sites&srcid=ZGVmYXVsdGRvbWFpbnx0ZW5nd2xhbnxneDo0OWFhYjM2NzBiY2QxNzNl