Ik kan alleen nog maar praten over de liefde

[grista]

Je bent niets meer, en niets minder, als dat je was toen ik je leerde kennen. Maar in mijn hoofd klopt die zin niet. Het voelt niet zo, het voelt heel anders. Alsof de regen minder nat is, en geschreeuw op fluisteren lijkt. Alsof als je me aanraakt, je vinger met me huid versmelt, maar dan mooi. Niets is wat het lijkt als ik je adem op mijn huid voel, dan ben ik degene die gelijk heeft, alleen weet ik niet waarin, maar ik heb het wel. En ik heb jou, wat ik enorm fijn vind!

Nog fijner als de eerste keer dat ik je leerde kennen. Het voelt zo vertrouwd, zo fijn, maar enorm complex en beangstigend. Net als een ongeboren baby met claustrofobie zich zou moeten voelen of zoiets. Het rare is dat als ik je aankijk, dat dat mijn wereld is, er is niets meer omheen. Alleen jou ogen en mij handen die jou gezicht opvangen. Voor het geval je het zou bewegen en ik je intense blik niet meer tot mijn buik kan laten gaan. Gelukkig heb ik sterke handen, en heb jij een geweldige vorm hoofd die precies in ze past.

Ik wil je fijn knijpen, met je vrijen tot je erbij neervalt, en je krabben tot je bloed, zodat ook ik me sporen achterlaat, net zoals je dat bij mij in mijn hart doet. Helaas doet dat alleen geen zeer, maar voelt het nog fijner dan van de allerhoogste duikplank naar het water toe springen. Die val, die luttele seconde, dat gevoel in je buik, armen, benen, hoofd en hart, dat is hoe ik me voel bij je.

Ik spring ook ergens in. In ons eigen diepe, waarvan we niet weten hoe diep het daadwerkelijk is, en hoeveel water erin past.