"So where is the passion when you need it the most?"

[greek_dude]

 Τέλεια! Μου χρειάζονται τέτοιες μέρες για να μάθω να εκτιμώ τις καλές. Να εκτιμώ και τις άσχημες γιατί χειρότερα από σήμερα αποκλείεται να είναι. Συνήθως όταν πνίγεσαι -τουλάχιστον όταν πνιγόμουν εγώ- έβρισκα ένα χέρι για να πιαστώ. Ένα κλαδί τουλάχιστον από το δέντρο των αναμνήσεων και των καλών στιγμών που πέρασαν. Αλλά δεν παραπονιέμαι. Κάποιο ενδιαφέρον υπάρχει στο να δεις πως είναι να σε παρασέρνει το ποτάμι, να κυλάς χωρίς σανίδα σωτηρίας περιμένοντας μόνο να φτάσεις στον καταρράκτη που φαίνεται να πλησιάζει απειλητικά. Κι εκεί να πέσεις. Να πέφτεις και να μην σε απασχολούν τα λάθη σου, οι αδικίες, οι άνθρωποι που σε απογοήτευσαν, αυτοί που άφησες να φύγουν κι αυτοί που πλήγωσες. Να πέφτεις και να είσαι κενός από σκέψεις, συναισθήματα κι ελπίδες. Και να περιμένεις να φτάσεις κάτω, να νιώσεις το μεγάλο σπλατς, το βίαιο χτύπημα. Και να είναι σαν να ξυπνάς από όνειρο καταλαβαίνοντας πως αυτά τα πράγματα περνάνε· όλες οι πληγές γιατρεύονται.

ΠΑΝΤΑ και ΠΟΤΕ.