* Мне апошнім часам часта даводзіцца карыстацца філіпінскім грамадскім транспартам - гарадскімі цягнікамі і джыпні ( тут я хацела паказаць вам карцінку што такое джыпні, паглядзела ў расейскамоўнай вікіпедыі, што пра Манілу пішуць, і даведалася, што аўтамабільны транспарт у нашым горадзе -
хуета. Сама я так не падсумавала б, але пакуль што спынімся на гэтым азначэнні). Дык вось народ піліпінскі сваім няўменнем карыстацца цягнікамі проста забівае мяне - ніякай арганізацыі, з цягніка не магчыма выйсці, бо натоўп тых, хто хоча зайсці літаральна заносіць цябе назад і г.д...Карацей, я кожны дзень думаю, як гэта навучыць народ ну хоць крышачку думаць? Вось так узяць і навучыць хаця б манільскі народ думаць і рухацца так, каб таму, хто не хоча быць часткай натоўпу таксама быў шанец на існаванне. Учора я вырашыла, што пачынаць з карыстання грамадскім транспартам, можа, будзе занадта складана, бо ў грамадскай жаночай (ну вядома) прыбіральні ўбачыла такую аб'яву: "Калі ласка, не сцыце на падлогу!"
З гэтага і пачнем.
* Хотела я тут вам написать о том, как достал меня общественный филиппинский транспорт, как посмотрела, что об автомобильном транспорте Манилы хорошо написано в Википедии, одним словом -
хуета. Тут уж мне нечего добавить, покажу вам лучше объявление, увиденное вчера в женском (ну разумеется) туалете. Крик отчаяния (так и представляю тётеньку-уборщицу на грани срыва) гласит: "Пожалуйста, не мочитесь на пол!"
Ну уж постараемся.
* The notice above I saw yesterday in a public ladies' (well, obviously) bathroom. Image of a devastated cleaning lady, desperately trying to stick this paper to the wall, did not leave me untill late night....