(no subject)
Stiekem stelde ik me voor hoe het zou gaan: de bus zou heftig remmen, de mensenmassa zou volgens de traagheidswet nog even doorgaan met richting Utrecht bewegen en ik zou even tegen haar aankomen.Het plotselinge remmen van de bus bracht uit mijn evenwicht en liet mij een stap zetten, ik schopte halfzacht tegen haar tekenkoffer aan.Gegeneerd door deze plotselinge gewaarwording murmelde ik iets wat voor sorry zou moeten doorgaan en met de beweging, die had moeten lijken op nonchalant mijn pony gladstrijken, stootte ik onbeholpen mijn koptelefoon mijn nek in.Dankjewel leken haar ogen te zeggen, maar haar mooie lippen zeiden:"Maakt niet uit..".Ik gleed met mijn hand mijn broekzak in om mijn walkman uit te zetten, want ik durfde mijn koptelefoon niet meer op te zetten, misschien zei ze nog wel wat?Daar waren we, Streekbussenstation Utrecht.In een vloeiende beweging stapte ik uit, zette ik mijn walkman weer aan en mijn koptelefoon weer op, koerszettende richting stad, totdat ik haar stem hoorde.Wacht even, riep ze.Ik keek om, ze vroeg of ik ook de stad in moest.Ik vertelde haar op een gecontroleerde toon dat ik eerst even een kop koffie ging drinken, alvorens mij richting school te begeven.Of ze mee mocht, zelfs als ik nu een tentamen had moeten maken was ik voor haar de stad in gegaan, natuurlijk antwoorde ik, misschien net iets te enthousiast.Onderweg vroeg ze hoe ik heette, Max loog ik voordat ik een stilte liet vallen.Aangekomen bij de Seven2Seven vroeg ik haar of ze ook Cappuccino wilde en besloot zelf toch maar een Espresso te nemen.Na gepraat te hebben over het doel van mijn reis, stond ze opeens op, zei dat ze moest gaan en liep de winkel uit.Ik wist nog steeds niet hoe ze heette.