(no subject)
Ik lees de dingen die ik nog altijd niet uit kan spreken. De herinneringen die bij iemand anders leken te horen, horen toch echt bij mij.
Ik lees ze kalm en bedachtzaam. Ik weet dat deze gedachten bij mij hoorden. Ik kan ze niet aan iemand anders toeschrijven, ik was het en ik ben het nog steeds. Maar dan anders.
Als ik weer helemaal vast zit, als alles me weer boven het hoofd groeit, als ik weer verzuip in al mijn zorgen weet ik niet meer wat ik moet zeggen.
De auto kan ik nog onder controle houden, maar de woorden die uit mijn mond komen niet meer.
Doodsbang dat jij bang van mij wordt, of nog erger, er genoeg van hebt. En toch weer huilen, huilen, huilen.
Ik lees de dingen die ik nog altijd niet uit kan spreken, en ik betwijfel of ik ze ooit uit mijn mond zal krijgen. Als ik ze lees, kalm en bedachtzaam, weet ik dat het nog heel lang zal duren.
Ze hoorden bij mij, maar toegeven kan ik het nog niet.
Laat eerst die ene nacht maar rusten. Laat me daar in alle rust overheen komen en laat me de punt die ik erachter gezet heb los laten.
Het is lang geleden dat ik alles opschreef, je hebt gelijk. Maar steeds als ik op enter druk en lees wat er staat lijkt het beter om alles weg te halen.
Na die twee volgeschreven jaren lijkt het beter om er niet meer aan te beginnen.
Maar het voelt zo goed om alles eruit te laten. Al wil ik het niet uitspreken, het is fijn om even stil te staan, om al dit gezever weer eens kwijt te kunnen.
Ik lees de dingen die ik nog altijd niet uit kan spreken, lees ze kalm en bedachtzaam. Ik ben zo blij dat alles nu anders is.
De woorden waren eerst voor jou, omdat je het zei. Nu zijn ze voor mij. En iedereen die het wil weten mag het lezen, maar het maakt me niet meer uit wat iemand er van vind.
Af en toe moet al dat gezever eruit.
2 AM and I'm still awake, writing a song
If I get it all down on paper, it's no longer inside of me,
Threatening the life it belongs to
...
And breathe... just breathe.
Ik lees ze kalm en bedachtzaam. Ik weet dat deze gedachten bij mij hoorden. Ik kan ze niet aan iemand anders toeschrijven, ik was het en ik ben het nog steeds. Maar dan anders.
Als ik weer helemaal vast zit, als alles me weer boven het hoofd groeit, als ik weer verzuip in al mijn zorgen weet ik niet meer wat ik moet zeggen.
De auto kan ik nog onder controle houden, maar de woorden die uit mijn mond komen niet meer.
Doodsbang dat jij bang van mij wordt, of nog erger, er genoeg van hebt. En toch weer huilen, huilen, huilen.
Ik lees de dingen die ik nog altijd niet uit kan spreken, en ik betwijfel of ik ze ooit uit mijn mond zal krijgen. Als ik ze lees, kalm en bedachtzaam, weet ik dat het nog heel lang zal duren.
Ze hoorden bij mij, maar toegeven kan ik het nog niet.
Laat eerst die ene nacht maar rusten. Laat me daar in alle rust overheen komen en laat me de punt die ik erachter gezet heb los laten.
Het is lang geleden dat ik alles opschreef, je hebt gelijk. Maar steeds als ik op enter druk en lees wat er staat lijkt het beter om alles weg te halen.
Na die twee volgeschreven jaren lijkt het beter om er niet meer aan te beginnen.
Maar het voelt zo goed om alles eruit te laten. Al wil ik het niet uitspreken, het is fijn om even stil te staan, om al dit gezever weer eens kwijt te kunnen.
Ik lees de dingen die ik nog altijd niet uit kan spreken, lees ze kalm en bedachtzaam. Ik ben zo blij dat alles nu anders is.
De woorden waren eerst voor jou, omdat je het zei. Nu zijn ze voor mij. En iedereen die het wil weten mag het lezen, maar het maakt me niet meer uit wat iemand er van vind.
Af en toe moet al dat gezever eruit.
2 AM and I'm still awake, writing a song
If I get it all down on paper, it's no longer inside of me,
Threatening the life it belongs to
...
And breathe... just breathe.