Mijn winterjas doet echt zijn best.

[germicide_]

Op het puntje van mijn stoel
Gerinkel in de keuken
Als ik durfde
Dan liep ik heel ver weg
Het klokje tikt
De grote wijzer
Langzaam naar half acht
M'n handen kleven Raar hè? Al van kinds af aan doet dit liedje me bijna teveel om het nog te luisteren

Comments

[germicide_]

Mooi :)
Het is inderdaad een wens naar duidelijkheid, niet zozeer naar de waarheid. Mijn punt is nu dus dat ik ervan baal dat ze niet zonder elkaar kunnen. Ik vind de werkelijk zo vervelend. Het is zo saai. Zo droog. Zo grijs. Zo tweedimesionaal. Ik dacht dat ik er wel uit kwam met alleen mijzelf. En dat ik niet uit mezelf hoefde te komen. Maar het lijkt nu dat ik toch aan/in de werkelijkheid vast zit. Of iniedergeval dat het antwoorden bevat die ik nodig heb. Het is gewoon allemaal zo raar. Als een zo'n :|-film. Snapje? Zo van dit kan niet waar zijn. Ik wil terug naar waar ik al die jaren geweest ben. En het is zéker niet hier.

Haha inderdaad.. We zouden een heel ander onderwerp aan kunnen snijden. Neuh. Gewoon niet zeuren. Deed je ook niet hè? Ik wel. Laat haar maar.

Inderdaad. Zoveel meer dan je eigenlijk aankan haha.. Ik moet alleen nog van mijn center of the Universe af. Rol van andere mensen accepteren. Zou het -tegen alle angsten in- een stuk makkelijker maken. De eisen zouden drastisch afnemen. Denk je niet? :)

Die had ik nog niet gezien :) Heel goed :p