Mar 01, 2008 16:42
Алесю Фалею, мастаку, ад карцін якога я атрымала лёгкую кантузію. Выставачная заля на Савецкай.
Вокны ў падсвядомасць:
як адчыніць іх рамы?
Вось набрыяў чырвоным
і плескануў з раны
боль за радзіму. Фарбай
вызвалены набат.
А вось сцялась сутонне
і адштурхнулась ад
грубае палатніны,
трапна ў твар гледачу:
“Лучше посмотрим розочки.
ЭТО - смотреть не хочу”
Спажыўцоў і мяшчан - з залі!
Стомленых і баязлівых…
бо тут адчынены вокны
і за кожным вакном - выбух,
бо шкла няма на карцінах,
таму прадзьме да касцей,
бо піша крывёй і алеем
Алесь Фалей.
Піша акрылам і кроплі
раняе з крылаў.
Трывожнай сірэнай пад пэндзлем
фарба узвыла
быццам чацвёрты анёл
дзьме у дуду -
чатыры чорныя знакі:
“ЯНЫ ІДУЦЬ!”
За прыхільніцай руж сыйдуць
Аматары анемон.
На кожнай другой карціне
Нярвова-няроўна: “Мірон”
Нераўнадушным - шыфр,
поўха для мёртвых стабільна:
сціскаюць бяскроўныя роты
людзі ў цывільным.
…сярод дбайна створаных руж
і дэкаратыўных лілей,
быццам крык - імя на карціне:
Алесь Фалей