(no subject)
Turbulente levensfases schijnen er bij te horen, maar veel voldoending geeft het niet als ik kijk naar hoe wij om elkaar heen dansen, als waren wij zwanen die, in hun zoektocht naar de juiste partner, langs elkaar heen bewegen om elkaar maar niet in de ogen te hoeven kijken. Manisch word ik van verschillende signalen die mijn radar weet te ontvangen; welke zijn echt, welke een hersenspinsel en vooral: welke komen van jou vandaan.
Tragedies blijven zichzelf op deze manier herhalen en de boeken verwijzen nu al reeds naar mij als reïncarnatie van de oeremoties volgens Nietzsche. Niet dat mij dit deerd, integendeel, ik koester deze en stel ze ten toon aan eenieder die ik het waardig acht om mijn echte ik in zijn handen te kunnen nemen, mij overgevend aan de al dan niet rechtvaardige kracht die de mens soms in zich bevat. Mijn hart in jouw handen leggen is zodoende bij nader inzien niet de beste optie voor mij geweest want na die ene zoen is er niet meer van mij over dan slappe en vormeloze contouren van datgeen dat liefde heet, of juist niet en zou het dan eerder haat zijn? Door de waas in mijn zicht heeft tevens ook het besef van gevoel bij mij weggevaagd.
Grip op de realiteit verloor je al gauw
als je keek naar hoe hij daar stond.
Fier en statig als een vorst
zoals hij die vrouw in zijn armen nam.
Herinneringen aan gouden rammen,
ontmoetingen met Eros en Aphrodite
en samen vluchten om onheil te trotseren.
Nu vlucht je nog steeds, zonder hem.
Hij verkoos narcissen boven lelies,
de heersers schenen hierin mee te gaan.
Je kreeg in de gaten hoe het in elkaar stak:
Jij mocht blijven, hij zou jou verlaten.
Je wist dat je dagen hier geteld waren, echter
alles had jij er voor over om je te wreken.
Soms kijk je nog terug naar de brandende narcissen.
Ook je boeketten vielen ten prooi aan jouw haat.
Niemand heeft jou ooit nog kunnen behagen.
Tragedies blijven zichzelf op deze manier herhalen en de boeken verwijzen nu al reeds naar mij als reïncarnatie van de oeremoties volgens Nietzsche. Niet dat mij dit deerd, integendeel, ik koester deze en stel ze ten toon aan eenieder die ik het waardig acht om mijn echte ik in zijn handen te kunnen nemen, mij overgevend aan de al dan niet rechtvaardige kracht die de mens soms in zich bevat. Mijn hart in jouw handen leggen is zodoende bij nader inzien niet de beste optie voor mij geweest want na die ene zoen is er niet meer van mij over dan slappe en vormeloze contouren van datgeen dat liefde heet, of juist niet en zou het dan eerder haat zijn? Door de waas in mijn zicht heeft tevens ook het besef van gevoel bij mij weggevaagd.
Grip op de realiteit verloor je al gauw
als je keek naar hoe hij daar stond.
Fier en statig als een vorst
zoals hij die vrouw in zijn armen nam.
Herinneringen aan gouden rammen,
ontmoetingen met Eros en Aphrodite
en samen vluchten om onheil te trotseren.
Nu vlucht je nog steeds, zonder hem.
Hij verkoos narcissen boven lelies,
de heersers schenen hierin mee te gaan.
Je kreeg in de gaten hoe het in elkaar stak:
Jij mocht blijven, hij zou jou verlaten.
Je wist dat je dagen hier geteld waren, echter
alles had jij er voor over om je te wreken.
Soms kijk je nog terug naar de brandende narcissen.
Ook je boeketten vielen ten prooi aan jouw haat.
Niemand heeft jou ooit nog kunnen behagen.