L.S.
Het gevoel dingen te verliezen kruipt iedere keer weer via mijn hielen omhoog, infecteert mijn hart en laat mij achter met een eenzaam gevoel. Ik weet hoe een kluizenaar zich moet voelen want ik ervaar mijn grootste angst ook dagelijks; alleen zijn.
Iedereen heeft wel van die momenten dat dingen in diens leven wegvallen waarvan je naderhand pas beseft dat ze belangrijk voor je waren, of in ieder geval, belangrijk voor je hadden kunnen zijn als je er tenminste de tijd in had gestoken die ze eigenlijk verdienden. Tijd van mij verdient niemand om me heen, of in andere woorden, tijd van mij zou ik niemand om mij heen aan kunnen doen.
Ik val, sta op, word weer neergeschoten en kruip iedere keer maar weer op tot ik uiteindelijk als een piëta in de armen van mijn protagonist beland. Althans, zo zie ik het in mijn dromen; de realiteit is een stuk minder verzachtend.
De hoofdrolspeler uit mijn stuk blijft voorlopig afwezig en de acteur in mij raakt in een delerium van paniek omdat het gat tegenover zich niet op te vullen lijkt te zijn. Een dialoog in je eentje voeren is immers ook zeer lastig en mijn script vervalt dan ook in de cliché's van het absurdisme. Een onvermijdelijk gevaar.
Veel auditanten zijn de revue al gepasseerd maar ik stuur ze altijd en masse weer gauw het podium van mijn leven af en steeds als ik de geschikte acteur heb gevonden, typecasting is namelijk van groot belang, heeft deze al toegezegd aan een ander stuk, een andere rol, een ander leven.
Wellicht moet ik dit tafereel maar beïndigen, het doek sluiten en hopen dat het na de pauze een stuk rooskleuriger uitziet. Het dramatisch neorealisme is tegenwoordig al weer zo achterhaald dat ik me afvraag waarom ik nog niet ben overgestapt naar de romantische komedie, of is zo'n rol niet op mijn lijf geschreven?
Iedereen heeft wel van die momenten dat dingen in diens leven wegvallen waarvan je naderhand pas beseft dat ze belangrijk voor je waren, of in ieder geval, belangrijk voor je hadden kunnen zijn als je er tenminste de tijd in had gestoken die ze eigenlijk verdienden. Tijd van mij verdient niemand om me heen, of in andere woorden, tijd van mij zou ik niemand om mij heen aan kunnen doen.
Ik val, sta op, word weer neergeschoten en kruip iedere keer maar weer op tot ik uiteindelijk als een piëta in de armen van mijn protagonist beland. Althans, zo zie ik het in mijn dromen; de realiteit is een stuk minder verzachtend.
De hoofdrolspeler uit mijn stuk blijft voorlopig afwezig en de acteur in mij raakt in een delerium van paniek omdat het gat tegenover zich niet op te vullen lijkt te zijn. Een dialoog in je eentje voeren is immers ook zeer lastig en mijn script vervalt dan ook in de cliché's van het absurdisme. Een onvermijdelijk gevaar.
Veel auditanten zijn de revue al gepasseerd maar ik stuur ze altijd en masse weer gauw het podium van mijn leven af en steeds als ik de geschikte acteur heb gevonden, typecasting is namelijk van groot belang, heeft deze al toegezegd aan een ander stuk, een andere rol, een ander leven.
Wellicht moet ik dit tafereel maar beïndigen, het doek sluiten en hopen dat het na de pauze een stuk rooskleuriger uitziet. Het dramatisch neorealisme is tegenwoordig al weer zo achterhaald dat ik me afvraag waarom ik nog niet ben overgestapt naar de romantische komedie, of is zo'n rol niet op mijn lijf geschreven?