ХОРОШАЯ, ДОБРАЯ СТАТЬЯ ПРО АРТИСТА

[florid_buljakov]

"З часам прыходзіла ўнутранае суладдзе са светам, з сабой, мудрасць, і гэта сталенне знайшло свой адбітак у працы, прыйшлі такія ролі, у якіх шмат што можна выказаць людзям. Амаль усе яны былі звязаныя з сябрам, аднадумцам, рэжысёрам, на жаль, ужо адышоўшым з гэтага свету, Сяргеем Кліменкам. Спачатку гэта былі невялікія ролі Міхалыча ў камедыі У. Саласюка “Дзякуй ад Ізраіля” і Дзеда ў “Султане Брунея” А. Дзялендзіка. Ужо ў гэтых ролях было бачна імкненне артыста размаўляць з гледачамі душой. І вось яно, тое! Не так часта выпадае артыстам такая ўдача, як роля татарына Абдулы ў спектаклі “Выходзілі бабкі замуж” выдатнага драматурга Ф. Булякова. Рэжысёр С. Кліменка добра ведаў унутраны свет свайго сябра і быў упэўнены, што за камедыйнай сітуацыяй, гумарам Леанід Васільевіч здолее перадаць боль, адзіноту і шляхетнасць душы свайго Абдулы. Артыст “купаўся” ў гэтай ролі, а гледачы з заміраннем думалі аб тым, як нам усім не хапае любові. Выходзіла так, што артыст вучыў любіць, і гэта, напэўна, галоўнае ў яго творчасці. “Лісток на ветры” А. Дзялендзіка таксама ў пастаноўцы С. Кліменкі - гэта ізноў працяг размовы з гледачамі аб уменні любіць, абараніць, аддаючы сваё сэрца, душу. Інакш такія ролі не сыграць.

Далей ўсё склалася так, што на некаторы час Леанід Васільевіч павінен быў сысці з тэатра, здымаўся ў кіно. Але як толькі з’явілася магчымасць вярнуцца па запрашэнні новага галоўнага рэжысёра М. Сохара, зрабіў гэта не раздумваючы. Малады рэжысёр для сваёй першай пастаноўкі на вялікай сцэне абраў п’есу таго самага Ф. Булякова “Любіш? Не любіш?..” Гэта быў пранізлівы, шчымлівы расповед, канечне ж, аб каханні, аб любові чалавечай, аб нашым няўменні быць шчаслівымі. Ролю сваю Леанід Васільевіч выконвае так чулліва, з такой трапяткой усхваляванасцю, аддаючы ёй усю моц душы, ўсё, што ў жыцці сваім перажыць здолеў, што, калі плачучы крычыць: “Даруй мне!”, зала плача разам з артыстам, і забыць такое немагчыма."

http://life.bobr.by/index.php?show=11&st=45219