(no subject)
Passie
Meisje van 15. Met je rode lange stijle haren. Te dik, te plomp en vooral te anders. Anders dan al die andere meisjes. Bange, onzekere tiener in de jaren ’60.
Meisje van 15. Te jong, te ontwetend over de liefde. Wat weet jij van passie, van pijn en toch denk ik dat jij de enige was die die middag voelde wat liefdesverdriet en afscheid nemen inhielden.
Mulo-Meisje van 15 in het leslokaal. Muziekles van een leraar die door iedereen minachtend beoordeeld werd vanwege zijn interesse in Klassieke muziek. “Moos” werd hij genoemd, geen idee hoe hij heette. Wist hij veel over Stones, Beatles en al die andere idolen. Nee, hij vertelde over Mozart, Bach en meer nog over die andere, niet populaire oude mannen uit een grijs niet boeiend verleden.
En toen, toen was er opeens die ene middag, de middag toen hij ons kennis wilde laten maken met het Franse chanson. Geen interesse bij zijn leerlingen. Franse zangers …… bah ! Niet hip. Dom.
Toch zie ik je nog zitten, meisje van 15. Het hoofd gebogen, je sluike haren verbergen je gezicht. Verbergen de tranen die onder je brillenglazen vandaan langs je wangen kruipen. De stem van de zanger boort zich tot in je ruggenmerg. Tot in je vingertoppen voel je iets … maar wat ? Het intense verdriet dat de zanger doet smeken “laat me niet alleen”, je kent het (nog) niet. De passie die in ieder woord geschreven is, gezegd is, gezongen wordt … ach dom, dik, brildragend roodharig meisje van 15, wat weet jij daar nou van ? Zelfs zonder de vertaling in het Nederlands van de zin “Laisse-moi devenir l’hombre de ton ombre, l’hombre de ta main, l’hombre de ton chien” schiet de pijn door je lijf, wil je meebrullen, schreeuwen zelfs ! Je eerste kennismaking met Jacques Brel. En vanaf dat moment besef je dat dit stuk tekst, deze muziek het ultieme liefdeslied vormen.
Meisje van 15 is allang geen meisje van 15 meer. Passie, afscheid, liefde … het is allemaal op je weg gekomen. Maar nog steeds is er die intense droefheid tot in je botten als je die smeekbede weer hoort “Ne me quitte pas…………. Ne me quitte pas……..
Meisje van 15. Met je rode lange stijle haren. Te dik, te plomp en vooral te anders. Anders dan al die andere meisjes. Bange, onzekere tiener in de jaren ’60.
Meisje van 15. Te jong, te ontwetend over de liefde. Wat weet jij van passie, van pijn en toch denk ik dat jij de enige was die die middag voelde wat liefdesverdriet en afscheid nemen inhielden.
Mulo-Meisje van 15 in het leslokaal. Muziekles van een leraar die door iedereen minachtend beoordeeld werd vanwege zijn interesse in Klassieke muziek. “Moos” werd hij genoemd, geen idee hoe hij heette. Wist hij veel over Stones, Beatles en al die andere idolen. Nee, hij vertelde over Mozart, Bach en meer nog over die andere, niet populaire oude mannen uit een grijs niet boeiend verleden.
En toen, toen was er opeens die ene middag, de middag toen hij ons kennis wilde laten maken met het Franse chanson. Geen interesse bij zijn leerlingen. Franse zangers …… bah ! Niet hip. Dom.
Toch zie ik je nog zitten, meisje van 15. Het hoofd gebogen, je sluike haren verbergen je gezicht. Verbergen de tranen die onder je brillenglazen vandaan langs je wangen kruipen. De stem van de zanger boort zich tot in je ruggenmerg. Tot in je vingertoppen voel je iets … maar wat ? Het intense verdriet dat de zanger doet smeken “laat me niet alleen”, je kent het (nog) niet. De passie die in ieder woord geschreven is, gezegd is, gezongen wordt … ach dom, dik, brildragend roodharig meisje van 15, wat weet jij daar nou van ? Zelfs zonder de vertaling in het Nederlands van de zin “Laisse-moi devenir l’hombre de ton ombre, l’hombre de ta main, l’hombre de ton chien” schiet de pijn door je lijf, wil je meebrullen, schreeuwen zelfs ! Je eerste kennismaking met Jacques Brel. En vanaf dat moment besef je dat dit stuk tekst, deze muziek het ultieme liefdeslied vormen.
Meisje van 15 is allang geen meisje van 15 meer. Passie, afscheid, liefde … het is allemaal op je weg gekomen. Maar nog steeds is er die intense droefheid tot in je botten als je die smeekbede weer hoort “Ne me quitte pas…………. Ne me quitte pas……..