Як раз. Як трапна. Слова ў слова.
Дзякую Ірыне Халіп. Як раз. Як трапна. Слова ў слова. http://www.charter97.org/be/news/2008/2/24/4148/
Дзякую Wiesławie Szymborskiej. Як раз. Як трапна. Слова ў слова.
Хочацца прысьвяціць гэты верш Жанчыне, Радзіме, Каханьню, Жыцьцю...
Wiesława Szymborska
Gawęda o miłości do ziemi ojczystej
Bez tej miłości można żyć,
mieć serce suche jak orzeszek,
malutki los naparstkiem pić
z dala od zgryzot i pocieszeń,
na własną miarę znać nadzieję,
w mroku kryjówkę sobie uwić,
o blasku próchna mówić „dnieje”,
o blasku słońca nic nie mówić.
Jakiej miłości brakło im,
że są jak okno wypalone,
rozbite szkło, rozwiany dym,
jak drzewo z nagła powalone,
które za płytko wrosło w ziemię,
któremu wyrwał wiatr korzenie
i jeszcze żyje cząstkę czasu,
ale już traci swe zielenie
i już nie szumi w chórze lasu?
Ziemio ojczysta, ziemio jasna,
nie będę powalonym drzewem.
Codziennie mocniej w ciebie wrastam
radością, smutkiem, dumą, gniewem.
Nie będę jak zerwana nić.
Odrzucam pusto brzmiące słowa.
Można nie kochać cię - i żyć,
ale nie można owocować.
Веслава Шымборская
"Размова пра любоў да Радзімы"
Без той Любові можна жыць,
З усохлым як арэшак сэрцам,
Прасьценькі лёс напарстакам піць
І збочыць ад згрызотаў і ўсьцешань.
Разьлічаную ўласна мець надзею,
Збудоваць з краю сваю хату,
Пра гніласьць мовіць “лагаднее”,
Пра сонца сьвет маўчаць у трапак.
Якой любові не хапіла ім,
Чаму нагадваюць акно выжжонае?
Ці выбітае шкло, ці зьніклы дым,
Ці дрэва раптам выкарчонае,
Якое так замала жыла ў зямлі,
Што вецер вырваў го з карэнямі?
Яно жыве яшчэ падманам часу,
Але ўжо страчваё лістоты красу
І не шуміць ўжо ў хоры лясу...
Зямліца родная, зямліца ясна,
Не стану павалёным дрэвам.
Я ўрастаю ў цябе шточасна
І радасьцю, і смуткам, гонарам і гневам.
Я не зраблюся ніцьцю абарванай.
Адкіну пустаслоў’е назаўжды.
Так можна - жыць, у цябе не закаханым,
Але не можна глупаю расьлінаю расьці.
29.02.2008 (с)Fevra
Дзякую Wiesławie Szymborskiej. Як раз. Як трапна. Слова ў слова.
Хочацца прысьвяціць гэты верш Жанчыне, Радзіме, Каханьню, Жыцьцю...
Wiesława Szymborska
Gawęda o miłości do ziemi ojczystej
Bez tej miłości można żyć,
mieć serce suche jak orzeszek,
malutki los naparstkiem pić
z dala od zgryzot i pocieszeń,
na własną miarę znać nadzieję,
w mroku kryjówkę sobie uwić,
o blasku próchna mówić „dnieje”,
o blasku słońca nic nie mówić.
Jakiej miłości brakło im,
że są jak okno wypalone,
rozbite szkło, rozwiany dym,
jak drzewo z nagła powalone,
które za płytko wrosło w ziemię,
któremu wyrwał wiatr korzenie
i jeszcze żyje cząstkę czasu,
ale już traci swe zielenie
i już nie szumi w chórze lasu?
Ziemio ojczysta, ziemio jasna,
nie będę powalonym drzewem.
Codziennie mocniej w ciebie wrastam
radością, smutkiem, dumą, gniewem.
Nie będę jak zerwana nić.
Odrzucam pusto brzmiące słowa.
Można nie kochać cię - i żyć,
ale nie można owocować.
Веслава Шымборская
"Размова пра любоў да Радзімы"
Без той Любові можна жыць,
З усохлым як арэшак сэрцам,
Прасьценькі лёс напарстакам піць
І збочыць ад згрызотаў і ўсьцешань.
Разьлічаную ўласна мець надзею,
Збудоваць з краю сваю хату,
Пра гніласьць мовіць “лагаднее”,
Пра сонца сьвет маўчаць у трапак.
Якой любові не хапіла ім,
Чаму нагадваюць акно выжжонае?
Ці выбітае шкло, ці зьніклы дым,
Ці дрэва раптам выкарчонае,
Якое так замала жыла ў зямлі,
Што вецер вырваў го з карэнямі?
Яно жыве яшчэ падманам часу,
Але ўжо страчваё лістоты красу
І не шуміць ўжо ў хоры лясу...
Зямліца родная, зямліца ясна,
Не стану павалёным дрэвам.
Я ўрастаю ў цябе шточасна
І радасьцю, і смуткам, гонарам і гневам.
Я не зраблюся ніцьцю абарванай.
Адкіну пустаслоў’е назаўжды.
Так можна - жыць, у цябе не закаханым,
Але не можна глупаю расьлінаю расьці.
29.02.2008 (с)Fevra