Ik heb vijf jaar gereden; van mijn 11e tot 16e jaar. Zat er zaterdags van 8:30 tot 17:00; eerst ongeveer al paarden borstelen en zadelen die in mijn les meereden, want de rest kwam altijd laat en daarna gewoon de hele dag rondhangen. Mensen helpen, mesten, knuffelen, muizen vangen, hooiberg spelen, slootje springen. Als ik zelf reed, werd ik meestal op de allermoeilijksten gezet... ik bleef toch wel zitten. Ja, behalve dan die paar keer dat het paard zelf bijna of helemaal onderuit ging. En achterstevoren, zonder zadel op een bokkende pony is ook geen aanrader. ;) Ook wel veel buitenritten gereden op het strand met beestjes die de zee zelden zagen en begonnen te stuiteren alsof ze aan de XTC zaten als ze de zee maar roken. Whoeha!
En later, zo rond mijn 25e kreeg ik een vriendin met eigen paard. Toen heb ik weer een tijd gereden en had ik zelfs de sleutel van de manege. Maar ja, dat ging over. Er was toen een moment dat er paarden in de bak die van buiten kwamen, gevangen moesten worden. Ik was met andere dingen bezig, toen ik mensen wortels zag halen om er een te lokken die als zeer gevaarlijk te boek stond. Ze durfden niet naar binnen want hij zou al menig persoon het ziekenhuis in hebben getrapt. Ik kon het niet aanzien, dus ik deed de bak open, liep naar binnen, stapte op hem af en nam hem mee alsof ik een lammetje ophaalde... hij gaf geen kick. Je eigen angst is je grootste vijand. Ze ruiken het. Natuurlijk overwicht is de sleutel.
Met die van mijn vriendin ging ik ook vaak de bak in, helemaal los (zelfs geen halster). Hem lekker laten rennen of hem je laten volgen. Vrij bizar om met een neus op je schouder rondjes te rennen en dan opeens te stoppen. Dat beest ook bovenop zijn rem, want hij liep maar 50 centimeter achter me. Gewoon heerlijk spelen. Ok, als die met z'n tanden in mijn schouder ging porren, moest ik hem wel even op z'n plaats zetten, maar dat was ook allemaal gewoon een spelletje tussen ons. Na drie jaar herkent hij me nog steeds, denk ik. Als ik in ieder geval weer eens langs ga, denken velen dat het míjn paard is...
Ik heb werkelijk nooit maar een schrammetje opgelopen en het waren echt niet de makkelijksten waar ik mee om ging en ik was ook niet bepaald voorzichtig. (Ik ben met beesten eerder een soort Steve geloof ik) Ik mis het...
Jeetje, ik had geen idee! Echt een leuk feit dit. :)
Ik heb 'vroegah' ook een jaar of 5 op een manege gereden. Ik merk aan mezelf dat ik me er ook heel prettig bij voel. Voor mensen die er niets mee hebben vaak moeilijk te begrijpen. Ik blijf ook het liefst de hele dag daar. De sociale contacten zullen me aan mijn kont roesten, het is een en al roddel en achterklap daar. Maar de paarden, het buiten zijn is gewoon heerlijk. Ik heb nu een zogenaamd bijrijdpaard die ik drie dagen doe. Ik mag op die dagen ook alles met hem doen; longeren, rijden, wandelen. Het is alleen jammer dat er enkel een buitenbak op het pension is waar je niet mag freestylen of grondwerken. Er mag alleen in gereden worden. Heb jij je verdiept in Monty Roberts of Emiel Voest? Zo te horen heb jij namelijk die methode een beetje gebruikt. Waar ik zelf ook erg enthousiast over ben. Zou zelf ook de zogenaamde 'join up' wel eens willen doen om de band sterker te maken maar jammer genoeg zijn de mogelijkheden daar gewoon heel beperkt. Het is helaas ook niet mijn eigen paard dus alles moet in overleg. Het is een draver, geen idee of je daar bekent mee bent maar die zijn ook niet makkelijk. Hij heeft koersen gelopen dus het rijden is soms helemaal een ramp. Maar toch zo heerlijk! Ik ben gek op die beesten, of ze me nu in het prikkerdraad gooien of niet. :p Het heeft me ook nog eens geholpen mijn leven wer een beetje op de rails te krijgen.
Als het mijn eigen paard was zou je er op mogen rijden. Je mag natuurlijk wel eens de geur op komen snuiven. :p Is een bijrijdpaard anders ook niks voor jou?
Ja, ik ben wel een beetje aan het doordraven met mijn verhaal hè...
Ik heb eigenlijk helemaal niets gelezen. Ja, de regels voorm ijn ruiterbewijs. Ik heb mijn eigen stijl en de band met Mar 9het paard van die ex) is echt buitengewoon. En ik heb ooit een jong dravertje die mishandeld was, moeten inrijden tot manege pony. Die had het idee dat elke keer als hij ging galopperen hij op z'n lazer kreeg, dus als hij dan moest galopperen, snapte hij er geen drol meer van, werd bang en knalde alle kanten op. Het heeft even geduurd, maar uiteindelijk is het een schatje geworden waar beginners rustig op kunnen.
En als ik een bijrijdpaard zou hebben, zou ik teveel moeten naast alles wat ik al moet doen. Ik heb op een leukere optie die uit de lucht komt vallen.
Zat er zaterdags van 8:30 tot 17:00; eerst ongeveer al paarden borstelen en zadelen die in mijn les meereden, want de rest kwam altijd laat en daarna gewoon de hele dag rondhangen. Mensen helpen, mesten, knuffelen, muizen vangen, hooiberg spelen, slootje springen.
Als ik zelf reed, werd ik meestal op de allermoeilijksten gezet... ik bleef toch wel zitten. Ja, behalve dan die paar keer dat het paard zelf bijna of helemaal onderuit ging.
En achterstevoren, zonder zadel op een bokkende pony is ook geen aanrader. ;)
Ook wel veel buitenritten gereden op het strand met beestjes die de zee zelden zagen en begonnen te stuiteren alsof ze aan de XTC zaten als ze de zee maar roken. Whoeha!
En later, zo rond mijn 25e kreeg ik een vriendin met eigen paard. Toen heb ik weer een tijd gereden en had ik zelfs de sleutel van de manege. Maar ja, dat ging over.
Er was toen een moment dat er paarden in de bak die van buiten kwamen, gevangen moesten worden. Ik was met andere dingen bezig, toen ik mensen wortels zag halen om er een te lokken die als zeer gevaarlijk te boek stond. Ze durfden niet naar binnen want hij zou al menig persoon het ziekenhuis in hebben getrapt. Ik kon het niet aanzien, dus ik deed de bak open, liep naar binnen, stapte op hem af en nam hem mee alsof ik een lammetje ophaalde... hij gaf geen kick.
Je eigen angst is je grootste vijand. Ze ruiken het. Natuurlijk overwicht is de sleutel.
Met die van mijn vriendin ging ik ook vaak de bak in, helemaal los (zelfs geen halster).
Hem lekker laten rennen of hem je laten volgen.
Vrij bizar om met een neus op je schouder rondjes te rennen en dan opeens te stoppen. Dat beest ook bovenop zijn rem, want hij liep maar 50 centimeter achter me. Gewoon heerlijk spelen. Ok, als die met z'n tanden in mijn schouder ging porren, moest ik hem wel even op z'n plaats zetten, maar dat was ook allemaal gewoon een spelletje tussen ons.
Na drie jaar herkent hij me nog steeds, denk ik. Als ik in ieder geval weer eens langs ga, denken velen dat het míjn paard is...
Ik heb werkelijk nooit maar een schrammetje opgelopen en het waren echt niet de makkelijksten waar ik mee om ging en ik was ook niet bepaald voorzichtig. (Ik ben met beesten eerder een soort Steve geloof ik)
Ik mis het...
Reply
Echt een leuk feit dit. :)
Ik heb 'vroegah' ook een jaar of 5 op een manege gereden. Ik merk aan mezelf dat ik me er ook heel prettig bij voel. Voor mensen die er niets mee hebben vaak moeilijk te begrijpen. Ik blijf ook het liefst de hele dag daar. De sociale contacten zullen me aan mijn kont roesten, het is een en al roddel en achterklap daar. Maar de paarden, het buiten zijn is gewoon heerlijk. Ik heb nu een zogenaamd bijrijdpaard die ik drie dagen doe. Ik mag op die dagen ook alles met hem doen; longeren, rijden, wandelen. Het is alleen jammer dat er enkel een buitenbak op het pension is waar je niet mag freestylen of grondwerken. Er mag alleen in gereden worden.
Heb jij je verdiept in Monty Roberts of Emiel Voest? Zo te horen heb jij namelijk die methode een beetje gebruikt. Waar ik zelf ook erg enthousiast over ben. Zou zelf ook de zogenaamde 'join up' wel eens willen doen om de band sterker te maken maar jammer genoeg zijn de mogelijkheden daar gewoon heel beperkt. Het is helaas ook niet mijn eigen paard dus alles moet in overleg. Het is een draver, geen idee of je daar bekent mee bent maar die zijn ook niet makkelijk. Hij heeft koersen gelopen dus het rijden is soms helemaal een ramp.
Maar toch zo heerlijk! Ik ben gek op die beesten, of ze me nu in het prikkerdraad gooien of niet. :p Het heeft me ook nog eens geholpen mijn leven wer een beetje op de rails te krijgen.
Als het mijn eigen paard was zou je er op mogen rijden. Je mag natuurlijk wel eens de geur op komen snuiven. :p Is een bijrijdpaard anders ook niks voor jou?
Reply
Ik heb eigenlijk helemaal niets gelezen. Ja, de regels voorm ijn ruiterbewijs.
Ik heb mijn eigen stijl en de band met Mar 9het paard van die ex) is echt buitengewoon.
En ik heb ooit een jong dravertje die mishandeld was, moeten inrijden tot manege pony.
Die had het idee dat elke keer als hij ging galopperen hij op z'n lazer kreeg, dus als hij dan moest galopperen, snapte hij er geen drol meer van, werd bang en knalde alle kanten op.
Het heeft even geduurd, maar uiteindelijk is het een schatje geworden waar beginners rustig op kunnen.
En als ik een bijrijdpaard zou hebben, zou ik teveel moeten naast alles wat ik al moet doen. Ik heb op een leukere optie die uit de lucht komt vallen.
Reply
Leave a comment