ΠΑΣ ΜΗ ΒΑΡΒΑΡΟΣ ΑΠΑΝΡΘΩΠΟΣ ΕΣΤΙ
Έχω βαρεθεί τους αρχαιολάτρες-εθνικιστές-πατριώτες που το μόνο για το οποίο μπορούν να περηφανευτούν είναι πως οι «προγονοί» τους (ένας πολιτισμός που άνθισε πριν μερικές χιλιάδες χρόνια στη γεωγραφική περιοχή στην οποία ζουν αυτοί σήμερα) διέδωσαν τα φώτα της δημοκρατίας και του πολιτισμού στον κόσμο. Δεν μπορώ να τους βλέπω να επαναπαύονται στις δάφνες άλλων, να αισθάνονται ότι είναι οι Εκλεκτοί, να αισθάνονται ότι έχουν εκπληρώσει το χρέος τους στη Φύση, στο Θεό, στην Κοινωνία, στον Άνθρωπο (όπως θέλετε πείτε το) πριν καν γεννηθούν.
Δεν μπορώ παρά να γελάσω (ειδάλλως θα πρέπει να κλάψω) όταν έρχομαι αντιμέτωπος με την υποκρισία των ανθρώπων που αυτοαποκαλούνται συνεχιστές των λαμπρών ιδεών της αρχαίας Ελλάδας, των ανθρώπων που περίτρανα κηρύττουν τη μελέτη της Ιστορίας ενώ στην πράξη αυτοπεριορίζουν τη μελέτη τους μονάχα στα σημεία που θα ενδυναμώσουν τις υπεροπτικές τάσεις τους. Ας τα παραδεχτούμε· σπάνια κάποιος θα βρει στις σελίδες της Ιστορίας κάτι που δε θέλει να βρει, ακόμα κι αν αυτό το κάτι αναβοσβήνει μέσα σε πινακίδα νέον μπροστά στα μάτια του. Αυτή η κατηγορία «ανθρώπων» αρκείται στο να μιλάει άρτια την Ελληνική γλώσσα και να περιφρονεί αυτούς που κάνουν ορθογραφικά λάθη.
Έχω βαρεθεί τη φράση «Πας Μη Έλλην Βάρβαρος Εστί». Για να είμαι ακριβής, έχω βαρεθεί τη σημερινή ερμηνεία της φράσης αυτής, όχι τη φράση την ίδια. Πρέπει να καταλάβουμε ότι η ιδιότητα του Έλλην πρέπει να κερδισθεί. Συνάμα όμως πρέπει να καταλάβουμε ότι ο Έλλην δεν είναι αυτός που έχει Ελληνική καταγωγή - Έλλην σημαίνει Άνθρωπος. Ο Άνθρωπος που δεν είναι δέσμιος, του παρελθόντος, των διχοτομιών και της φάρσας που λέγεται αντικειμενικότητα - Έλλην είναι ο Άνθρωπος που θα σεβαστεί τον εαυτό του. Αυτό δεν είναι καθόλου εγωιστικό, γιατί όπως μου έλεγε η μάνα μου όταν ήμουν μικρός, «δεν μπορείς να σεβαστείς τους άλλους αν δε σέβεσαι τον εαυτό σου».
Και να’μαι λοιπόν σε μια κινηματογραφική αίθουσα βλέποντας τους θεατές να κοιτούν με θαυμασμό την οθόνη η οποία μόλις έδειξε έναν ηθοποιό να λέει ότι η ανθρωπότητα είναι σαν την ασθένεια του καρκίνου. Τους βλέπω να ξαφνιάζονται με την πρωτοτυπία του μονολόγου που μόλις άκουσαν και αναρωτιέμαι: σήμερα η αυτογνωσία έχει αναχθεί σε πρωτοτυπία; Αυτό, κατά τη γνώμη μου, άσχετα με τον αν είναι πρωτοτυπία ή όχι, είναι μια ένδειξη του σημερινού μας πολιτισμού· και ο πολιτισμός μας ζέχνει. Αντί να παραπονιόμαστε για τα κακά του κόσμου και του «Συστήματος», θα πρέπει καταρχήν να αντιληφθούμε ότι μαζί με τον πολιτισμό μας ζέχνουμε κι εμείς οι ίδιοι.
Ο βάρβαρος στα αρχαία χρόνια ήταν αυτός που δεν μπορούσε να μιλήσει την Ελληνική γλώσσα, τη γλώσσα του πολιτισμού (= ο εχθρός του πολιτισμού), της αυτογνωσίας, της αναζήτησης και της εξέλιξης. Σήμερα τα δεδομένα έχουν αλλάξει. Οι σημερινοί «εχθροί» του πολιτισμού είναι αυτοί προσπαθούν να αποκαρκινωθούν - οι λάτρεις της Αρμονίας.
Έχω βαρεθεί να βλέπω τους ανθρώπους να διχοτομούν τη ζωή τους. Καλό και κακό, σωστό και λάθος, άσπρο και μαύρο. Αρνούμαστε (εμείς οι «άνθρωποι») να δούμε ανάμεσα από το λευκό και το μαύρο, να δούμε τη γκρίζα περιοχή η οποία απλά φαίνεται γκρίζα, αλλά περιέχει όλα τα χρώματα τα οποία αποκλείει η διχοτομία μεταξύ λευκού και μαύρου. Αυτή η περιοχή φαίνεται γκρι στους πάσχοντες από αχρωματοψία.
Πρέπει να καταλάβουμε πως δεν πρέπει να επιβάλλουμε στον εαυτό μας κανένα πρέπει που εμποδίζει τον άνθρωπο από το να είναι Άνθρωπος.
Νομίζω πως κάποιος επιστήμονας με αμφιλεγόμενες ιδέες έγραψε: «Ξέρουμε ποιοι είμαστε μόνο όταν ξέρουμε ποιοι δεν είμαστε, και, πολύ συχνά, ξέρουμε ποιοι είμαστε όταν ξέρουμε εναντίων ποιων είμαστε». Ίσως όμως να μπερδεύω τα λόγια του με αυτά ενός ψαρά που μιλούσε με τους γλάρους και σε ένα σημείο τους είπε: «αφού το να μην υπάρχουν κανόνες είναι ένας κανόνας από μόνος του, τότε μπορούμε να κάνουμε τη Δημοκρατία ανθρώπινη». Με τι είδους λογική είπε αυτό που είπε δεν το γνωρίζω - πάντως όχι με την κοινή. Ίσως τον είχε βαρέσει ο ήλιος κατακούτελα. Ίσως όχι.
Δεν μπορώ παρά να γελάσω (ειδάλλως θα πρέπει να κλάψω) όταν έρχομαι αντιμέτωπος με την υποκρισία των ανθρώπων που αυτοαποκαλούνται συνεχιστές των λαμπρών ιδεών της αρχαίας Ελλάδας, των ανθρώπων που περίτρανα κηρύττουν τη μελέτη της Ιστορίας ενώ στην πράξη αυτοπεριορίζουν τη μελέτη τους μονάχα στα σημεία που θα ενδυναμώσουν τις υπεροπτικές τάσεις τους. Ας τα παραδεχτούμε· σπάνια κάποιος θα βρει στις σελίδες της Ιστορίας κάτι που δε θέλει να βρει, ακόμα κι αν αυτό το κάτι αναβοσβήνει μέσα σε πινακίδα νέον μπροστά στα μάτια του. Αυτή η κατηγορία «ανθρώπων» αρκείται στο να μιλάει άρτια την Ελληνική γλώσσα και να περιφρονεί αυτούς που κάνουν ορθογραφικά λάθη.
Έχω βαρεθεί τη φράση «Πας Μη Έλλην Βάρβαρος Εστί». Για να είμαι ακριβής, έχω βαρεθεί τη σημερινή ερμηνεία της φράσης αυτής, όχι τη φράση την ίδια. Πρέπει να καταλάβουμε ότι η ιδιότητα του Έλλην πρέπει να κερδισθεί. Συνάμα όμως πρέπει να καταλάβουμε ότι ο Έλλην δεν είναι αυτός που έχει Ελληνική καταγωγή - Έλλην σημαίνει Άνθρωπος. Ο Άνθρωπος που δεν είναι δέσμιος, του παρελθόντος, των διχοτομιών και της φάρσας που λέγεται αντικειμενικότητα - Έλλην είναι ο Άνθρωπος που θα σεβαστεί τον εαυτό του. Αυτό δεν είναι καθόλου εγωιστικό, γιατί όπως μου έλεγε η μάνα μου όταν ήμουν μικρός, «δεν μπορείς να σεβαστείς τους άλλους αν δε σέβεσαι τον εαυτό σου».
Και να’μαι λοιπόν σε μια κινηματογραφική αίθουσα βλέποντας τους θεατές να κοιτούν με θαυμασμό την οθόνη η οποία μόλις έδειξε έναν ηθοποιό να λέει ότι η ανθρωπότητα είναι σαν την ασθένεια του καρκίνου. Τους βλέπω να ξαφνιάζονται με την πρωτοτυπία του μονολόγου που μόλις άκουσαν και αναρωτιέμαι: σήμερα η αυτογνωσία έχει αναχθεί σε πρωτοτυπία; Αυτό, κατά τη γνώμη μου, άσχετα με τον αν είναι πρωτοτυπία ή όχι, είναι μια ένδειξη του σημερινού μας πολιτισμού· και ο πολιτισμός μας ζέχνει. Αντί να παραπονιόμαστε για τα κακά του κόσμου και του «Συστήματος», θα πρέπει καταρχήν να αντιληφθούμε ότι μαζί με τον πολιτισμό μας ζέχνουμε κι εμείς οι ίδιοι.
Ο βάρβαρος στα αρχαία χρόνια ήταν αυτός που δεν μπορούσε να μιλήσει την Ελληνική γλώσσα, τη γλώσσα του πολιτισμού (= ο εχθρός του πολιτισμού), της αυτογνωσίας, της αναζήτησης και της εξέλιξης. Σήμερα τα δεδομένα έχουν αλλάξει. Οι σημερινοί «εχθροί» του πολιτισμού είναι αυτοί προσπαθούν να αποκαρκινωθούν - οι λάτρεις της Αρμονίας.
Έχω βαρεθεί να βλέπω τους ανθρώπους να διχοτομούν τη ζωή τους. Καλό και κακό, σωστό και λάθος, άσπρο και μαύρο. Αρνούμαστε (εμείς οι «άνθρωποι») να δούμε ανάμεσα από το λευκό και το μαύρο, να δούμε τη γκρίζα περιοχή η οποία απλά φαίνεται γκρίζα, αλλά περιέχει όλα τα χρώματα τα οποία αποκλείει η διχοτομία μεταξύ λευκού και μαύρου. Αυτή η περιοχή φαίνεται γκρι στους πάσχοντες από αχρωματοψία.
Πρέπει να καταλάβουμε πως δεν πρέπει να επιβάλλουμε στον εαυτό μας κανένα πρέπει που εμποδίζει τον άνθρωπο από το να είναι Άνθρωπος.
Νομίζω πως κάποιος επιστήμονας με αμφιλεγόμενες ιδέες έγραψε: «Ξέρουμε ποιοι είμαστε μόνο όταν ξέρουμε ποιοι δεν είμαστε, και, πολύ συχνά, ξέρουμε ποιοι είμαστε όταν ξέρουμε εναντίων ποιων είμαστε». Ίσως όμως να μπερδεύω τα λόγια του με αυτά ενός ψαρά που μιλούσε με τους γλάρους και σε ένα σημείο τους είπε: «αφού το να μην υπάρχουν κανόνες είναι ένας κανόνας από μόνος του, τότε μπορούμε να κάνουμε τη Δημοκρατία ανθρώπινη». Με τι είδους λογική είπε αυτό που είπε δεν το γνωρίζω - πάντως όχι με την κοινή. Ίσως τον είχε βαρέσει ο ήλιος κατακούτελα. Ίσως όχι.