Traballo.
Nunca odiara a un jefe.
Non sei se é polas miñas aptitudes persoais, ou porque fago por levarme ben con todo o mundo, pero nunca tiven que odiar a ningún encargado, nin xefe de cociña, nin nada. Ou tiven sorte ou non sei.
Ata o que teño agora, non é que o odie, simplemente me cae mal. Parece que non lle gusta a comida, que está aqui como podía estar vixiando os obreiros dunha fábrica poñendo tornillos. A min sácame de quicio cada dous por tres, cada cousa que digo ou fago, sacándolle punta e tomandoo a peito, por iso paso a maior parte da miña xornada laboral en silencio, pensando nas miñas cousas e ocupado cos meus quehaceres diarios - os cales, non son muitos, e como quero marchar de aqui, fago menos do que podo e se podo escaquearme máis, tamén-.
Hoxe con 70 ceas e xa levaba sacadas de diante a ristra de comandas que tiña pendientes, ocurriuseme falar cunha das camareiras por un par de minutos, e sáltame o tipo: - Venga, no te distraigas y sigue con lo tuyo- déronme ganas de darlle un cabezazo e afundilo na miseria da cal saiu.
É o primeiro xefe que teño que o seu pensamento da comida do persoal é : "no sé porque os tienen que alimentar, era mejor daros media hora libre y que cada uno se buscara la vida, o acaso en una oficina os dan de comer?" se o que dan eiqui de comida de persoal, é unha comida digna equilibrada e variada,-como ben recolle o meu convenio-, que veña Jesucristo en persoa e que o diga.
Canto peor é a comida, menos xente come, máis cartos aforran.
A técnica culinaria que mellor describe a comida de persoal é Frito. Conxelado tamén pegaría ben co tema. Non sei cantos días houbo nuggets conxelados con patacas fritas conxeladas. E como ninguén se queixa - es lo que hay, hostelería es así- eu non vou a arranxarlle a vida a ninguén para o tempo que vou estar eiquí. Hoxe non se fritiu a ensalada que fixen de milagre.
Cando me toca a min facer a comida de persoal- por desgracia, son poucos días- procuro na medida do posible non facer broza. O outro día a xente flipaba que houbera arroz de guarnición. ARROZ. que leva 10 minutos facer un potón, e non ten 15 mil calorias por cada 100 gramos, coma as patacas Mccain.
Para min non hai maior honra que facer a comida dos meus compañeiros, muita máis que na de cociñar para clientes. Non hai nada mellor que cociñar para a xente coa que estás a diario.
Ademáis de seres a primeira vez que odio a un xefe, tamén é a primeira vez que me avergonzo do meu traballo. Dame vergoña ver a partida dos peixes, ou as guarnicións, ou o conxunto en xeral dos platos.
O peixe, por exemplo, chega, límpase, COCIÑASE, enfríase e envasase ao vacio, e aí a aguantar na cámara por tempo inmemorial ate o fin dos días. Ao mellor é que encantame comer, e encantame tratar ben o producto, sacarlle o máximo rendimento sen facer guarradas deeste tipo - así un peixe pode aguantar 20 días, e non a semana que aguantaría fresco envasado ao valeiro e cuberto de xeo pilé.
Ou as carnes, de 7 que hai 5 son estofados, encantanme os estofados, amo a xelatina e o coláxeno. Gustame o xarrete, a carrillera. Pero tio, varía un pouco! Nas carnes hai outra guarrada boa, as pernas de cordeiro, que en teoría é o plato nacional de por aquí, asanse, pero nada de coccións a baixa temperatura e envasadas ao vacio, non non, falo dunha cocción de toda a vida, a 180º unha hora. E gardanse, que as vendes, ben, que non, bueno, xa se venderán maña, e se non? pois pasado, e se non as vendes, bueno, hai máis días que romerías.
E non falemos da limpeza da cociña, cando cheguei, caeuseme o alma aos pes, as planchas cunha costra de graxa seca, a máquina cortafiambre rezumando restos de embutido por todas partes, todos os mesados con pegotes, chegos de "trocitos" e "miguitas". Cando chegue a vigo voume facer análiticas de todo, non vaia a ser que collera algo!
Un día, dos primeiros, ao rematar o servizo, e vendo que as señoras da limpeza non estaban pola labor de limpar as planchas, ocurriuseme limpala a min, e sáltame o tipo este "no te molestes" e eu, Cómo?, " que no te molestes, ni desmontes la cocina" - eu estaba vendo se tiña forma de desmontar o desague da plancha, para veres se estaba cheo ou non.
O único día que se limpou algo, foi fai 3 días, que viñeron uns cociñeiros de fora a presentar unhas recetas aquí, e pasouselle un auga aos fogóns, UN AUGA, un sitio que da mínimo 100 comidas todos os días, Cómo pensades que están eses fogóns?
Que puto noxo.
Sinto vergoña de traballar neste sitio.
Non sei se é polas miñas aptitudes persoais, ou porque fago por levarme ben con todo o mundo, pero nunca tiven que odiar a ningún encargado, nin xefe de cociña, nin nada. Ou tiven sorte ou non sei.
Ata o que teño agora, non é que o odie, simplemente me cae mal. Parece que non lle gusta a comida, que está aqui como podía estar vixiando os obreiros dunha fábrica poñendo tornillos. A min sácame de quicio cada dous por tres, cada cousa que digo ou fago, sacándolle punta e tomandoo a peito, por iso paso a maior parte da miña xornada laboral en silencio, pensando nas miñas cousas e ocupado cos meus quehaceres diarios - os cales, non son muitos, e como quero marchar de aqui, fago menos do que podo e se podo escaquearme máis, tamén-.
Hoxe con 70 ceas e xa levaba sacadas de diante a ristra de comandas que tiña pendientes, ocurriuseme falar cunha das camareiras por un par de minutos, e sáltame o tipo: - Venga, no te distraigas y sigue con lo tuyo- déronme ganas de darlle un cabezazo e afundilo na miseria da cal saiu.
É o primeiro xefe que teño que o seu pensamento da comida do persoal é : "no sé porque os tienen que alimentar, era mejor daros media hora libre y que cada uno se buscara la vida, o acaso en una oficina os dan de comer?" se o que dan eiqui de comida de persoal, é unha comida digna equilibrada e variada,-como ben recolle o meu convenio-, que veña Jesucristo en persoa e que o diga.
Canto peor é a comida, menos xente come, máis cartos aforran.
A técnica culinaria que mellor describe a comida de persoal é Frito. Conxelado tamén pegaría ben co tema. Non sei cantos días houbo nuggets conxelados con patacas fritas conxeladas. E como ninguén se queixa - es lo que hay, hostelería es así- eu non vou a arranxarlle a vida a ninguén para o tempo que vou estar eiquí. Hoxe non se fritiu a ensalada que fixen de milagre.
Cando me toca a min facer a comida de persoal- por desgracia, son poucos días- procuro na medida do posible non facer broza. O outro día a xente flipaba que houbera arroz de guarnición. ARROZ. que leva 10 minutos facer un potón, e non ten 15 mil calorias por cada 100 gramos, coma as patacas Mccain.
Para min non hai maior honra que facer a comida dos meus compañeiros, muita máis que na de cociñar para clientes. Non hai nada mellor que cociñar para a xente coa que estás a diario.
Ademáis de seres a primeira vez que odio a un xefe, tamén é a primeira vez que me avergonzo do meu traballo. Dame vergoña ver a partida dos peixes, ou as guarnicións, ou o conxunto en xeral dos platos.
O peixe, por exemplo, chega, límpase, COCIÑASE, enfríase e envasase ao vacio, e aí a aguantar na cámara por tempo inmemorial ate o fin dos días. Ao mellor é que encantame comer, e encantame tratar ben o producto, sacarlle o máximo rendimento sen facer guarradas deeste tipo - así un peixe pode aguantar 20 días, e non a semana que aguantaría fresco envasado ao valeiro e cuberto de xeo pilé.
Ou as carnes, de 7 que hai 5 son estofados, encantanme os estofados, amo a xelatina e o coláxeno. Gustame o xarrete, a carrillera. Pero tio, varía un pouco! Nas carnes hai outra guarrada boa, as pernas de cordeiro, que en teoría é o plato nacional de por aquí, asanse, pero nada de coccións a baixa temperatura e envasadas ao vacio, non non, falo dunha cocción de toda a vida, a 180º unha hora. E gardanse, que as vendes, ben, que non, bueno, xa se venderán maña, e se non? pois pasado, e se non as vendes, bueno, hai máis días que romerías.
E non falemos da limpeza da cociña, cando cheguei, caeuseme o alma aos pes, as planchas cunha costra de graxa seca, a máquina cortafiambre rezumando restos de embutido por todas partes, todos os mesados con pegotes, chegos de "trocitos" e "miguitas". Cando chegue a vigo voume facer análiticas de todo, non vaia a ser que collera algo!
Un día, dos primeiros, ao rematar o servizo, e vendo que as señoras da limpeza non estaban pola labor de limpar as planchas, ocurriuseme limpala a min, e sáltame o tipo este "no te molestes" e eu, Cómo?, " que no te molestes, ni desmontes la cocina" - eu estaba vendo se tiña forma de desmontar o desague da plancha, para veres se estaba cheo ou non.
O único día que se limpou algo, foi fai 3 días, que viñeron uns cociñeiros de fora a presentar unhas recetas aquí, e pasouselle un auga aos fogóns, UN AUGA, un sitio que da mínimo 100 comidas todos os días, Cómo pensades que están eses fogóns?
Que puto noxo.
Sinto vergoña de traballar neste sitio.