Einde
Einde
Julia keek toe toen hij langzaam de theekop aan zijn lippen zette. Ze kon niet geloven dat zou gebeuren wat zich weldra zou voltrekken. Tom nam tergend langzaam een klein slokje van zijn thee. Sinds hij ziek was, was alles aan Tom langzaam. Hoewel het geen ziekte van de geest was leken zelfs zijn gedachten zich langzamer te vormen. En de zinnen die hij sprak kwamen hakkelend uit zijn mond, alsof over elk woord moest worden nagedacht.
Ze haatte zichzelf, maar ze kon er niet meer tegen. Julia was boos op Tom, waarom moest hij nou ziek zijn. Blijkbaar was door deze gedachte een nijdige uitdrukking op haar gezicht verschenen. Tom zei: "Wat is er Juultje? Waarom kijk je zo naar me? Heb ik iets verkeerd gedaan?" Ze schrok op uit haar gedachten en antwoordde: "Nee, natuurlijk niet. Drink die thee nou maar op." Een verbaasde blik gleed even over Tom's gezicht, maar hij ging er als gewoonlijk niet op in en zette de thee weer aan zijn lippen. Nu nam hij een flinke teug en Julia wachtte in spanning af.
Nooit had zij gedacht dat zij zoiets zou doen. Tom was de liefde van haar leven, maar ze kon niet meer met hem leven. Hem elke dag zieker zien worden vrat haar van binnen op. Drie weken geleden was ze tot een beslissing gekomen. Ze zou haar eigen gevoelens opzij zetten en hem verlossen van de kanker die hem vanuit zijn binnenste opvrat. Er was geen hoop meer toen duidelijk werd dat het niet meer alleen in zijn lever zat, maar langzaam al zijn organen aanviel. Hij was natuurlijk zwak als altijd en kon geen keuze maken. Uit liefde zou zij hem nog een cadeau geven. Julia zou zijn engel des doods zijn.
Ze was boos op de wereld, de ziekte en boos op Tom. Zij dwongen haar ertoe afscheid te nemen van haar man. "Had je maar harder gevochten": zei ze tegen Tom. Ze voelde zich onmiddellijk schuldig toen ze de tranen in zijn ogen zag opwellen. "Ik kan niet meer vechten en ik kan ook niet zomaar opgeven. Ik kan jou toch niet alleen laten?": zei hij. "Ja dat kan je wel, zolang jij daar maar niet voor hoeft te kiezen. Binnen nu en 10 minuten ben je van je pijn verlost."
Haar woorden drongen (zoals altijd) langzaam door in zijn hoofd. Hij kende zijn Julia en wist gelijk wat ze had gedaan. Hij voelde zich al rustig van binnen worden. Hij wist dat zij voor hem de keuze had gemaakt, omdat ze wist dat hij er te zwak voor zou zijn. Tom keek haar aan terwijl hij overspoelt werd door een golf van liefde en genegenheid. "Het spijt me, dat ik je alleen moet laten. Ik neem je niets kwalijk, jij hebt gedaan wat ik nooit zou hebben gekund. Gaat het pijn doen?". "Een beetje":antwoordde ze eerlijk. "Maar ik zal bij je zijn en je zal sterven terwijl je weet dat ik bij je ben en dat ik van je houd. Je zal sterven als een man in plaats van een plant". Hij kreunde van de pijn, keek haar nog een keer aan en sloot toen zijn ogen.
Zijn ademhaling werd steeds oppervlakkiger en Julia hield hem vast alsof ze nooit meer los wilde laten. Tranen begonnen over haar wangen te lopen en op het moment dat haar eerste traan zijn gezicht raakte blies hij zijn laatste adem uit. Hij zag er rustig en tevreden uit, alsof hij weer de Tom was die ze had ontmoet. Verdriet en opluchting vochten om een plaatsje in haar lichaam. Ze had het juiste gedaan.
Julia keek toe toen hij langzaam de theekop aan zijn lippen zette. Ze kon niet geloven dat zou gebeuren wat zich weldra zou voltrekken. Tom nam tergend langzaam een klein slokje van zijn thee. Sinds hij ziek was, was alles aan Tom langzaam. Hoewel het geen ziekte van de geest was leken zelfs zijn gedachten zich langzamer te vormen. En de zinnen die hij sprak kwamen hakkelend uit zijn mond, alsof over elk woord moest worden nagedacht.
Ze haatte zichzelf, maar ze kon er niet meer tegen. Julia was boos op Tom, waarom moest hij nou ziek zijn. Blijkbaar was door deze gedachte een nijdige uitdrukking op haar gezicht verschenen. Tom zei: "Wat is er Juultje? Waarom kijk je zo naar me? Heb ik iets verkeerd gedaan?" Ze schrok op uit haar gedachten en antwoordde: "Nee, natuurlijk niet. Drink die thee nou maar op." Een verbaasde blik gleed even over Tom's gezicht, maar hij ging er als gewoonlijk niet op in en zette de thee weer aan zijn lippen. Nu nam hij een flinke teug en Julia wachtte in spanning af.
Nooit had zij gedacht dat zij zoiets zou doen. Tom was de liefde van haar leven, maar ze kon niet meer met hem leven. Hem elke dag zieker zien worden vrat haar van binnen op. Drie weken geleden was ze tot een beslissing gekomen. Ze zou haar eigen gevoelens opzij zetten en hem verlossen van de kanker die hem vanuit zijn binnenste opvrat. Er was geen hoop meer toen duidelijk werd dat het niet meer alleen in zijn lever zat, maar langzaam al zijn organen aanviel. Hij was natuurlijk zwak als altijd en kon geen keuze maken. Uit liefde zou zij hem nog een cadeau geven. Julia zou zijn engel des doods zijn.
Ze was boos op de wereld, de ziekte en boos op Tom. Zij dwongen haar ertoe afscheid te nemen van haar man. "Had je maar harder gevochten": zei ze tegen Tom. Ze voelde zich onmiddellijk schuldig toen ze de tranen in zijn ogen zag opwellen. "Ik kan niet meer vechten en ik kan ook niet zomaar opgeven. Ik kan jou toch niet alleen laten?": zei hij. "Ja dat kan je wel, zolang jij daar maar niet voor hoeft te kiezen. Binnen nu en 10 minuten ben je van je pijn verlost."
Haar woorden drongen (zoals altijd) langzaam door in zijn hoofd. Hij kende zijn Julia en wist gelijk wat ze had gedaan. Hij voelde zich al rustig van binnen worden. Hij wist dat zij voor hem de keuze had gemaakt, omdat ze wist dat hij er te zwak voor zou zijn. Tom keek haar aan terwijl hij overspoelt werd door een golf van liefde en genegenheid. "Het spijt me, dat ik je alleen moet laten. Ik neem je niets kwalijk, jij hebt gedaan wat ik nooit zou hebben gekund. Gaat het pijn doen?". "Een beetje":antwoordde ze eerlijk. "Maar ik zal bij je zijn en je zal sterven terwijl je weet dat ik bij je ben en dat ik van je houd. Je zal sterven als een man in plaats van een plant". Hij kreunde van de pijn, keek haar nog een keer aan en sloot toen zijn ogen.
Zijn ademhaling werd steeds oppervlakkiger en Julia hield hem vast alsof ze nooit meer los wilde laten. Tranen begonnen over haar wangen te lopen en op het moment dat haar eerste traan zijn gezicht raakte blies hij zijn laatste adem uit. Hij zag er rustig en tevreden uit, alsof hij weer de Tom was die ze had ontmoet. Verdriet en opluchting vochten om een plaatsje in haar lichaam. Ze had het juiste gedaan.