Мы бачымся калісьці і ніколі, Перасякаемся ў змрочныя часы. Усё залежыць не ад нашай волі, Ва ўсё суюць бацькі насы. Я не вучуся, не вучыўся ты ніколі. Ніхто ня вучыцца ў краіне, на зямлі. Ніхто ня можа, любы, заняволіць. І нават калі трэснуць па камлі.
Вадима
Из прошлого... как иногда хочется, от скуки и безысходности, покуражится, да покорчиться, на пределах любовной возможности.