Mar 03, 2008 16:58
De oneindige variatie van gezichten werkt als een betovering. Iedere moedervlek. Iedere glimlach. Ieder poppetje wat danst in de ogen waarin ik kijk is niet te vergelijken met die van iemand anders.
Het is een eerste klas reflectie van wat moeder natuur bedoelde toen zij de aarde vorm gaf. Iedereen is anders. En dat is zo raar nog niet. Alles heeft een bedoeling, het is niet voor niets ontstaan. En waarom zouden wij ons anders willen voor doen terwijl het zo bedoeld is dat wij zijn wie wij zijn?
Wat uit de natuur komt kan je niet schaden. Tuurlijk, je meot weten hoe je er mee om gaat, maar is dat niet met alles zo?
En is ontwetendheid niet de grootste zegen die we ooit gekregen kunnen hebben?!
Het respecteren van dingen zoals ze horen te zijn en niet overal het naadje van de kous van willen weten. Ik zou in ieder geval niet willen weten waarom we hier zijn, gebonden aan alles wat leefd, bloeit en groeit. Ik wil mijzelf niet eens heel goed kennen, zodat ik mij altijd zal blijven verassen.
En misschien is deze kijk op het leven en kennis heel nuchter, maar IEMAND moet toch de bob zijn om alles draaiende te houden?
spinsel