muziek
ik vroeg me laatst af hoe het toch komt dat ik van zoveel verschillende stijlen kan genieten en ik kwam er achter dat ik gewoon bepaalde emoties in muziek zoek. Daardoor maakt het niet uit of het soms hiphop, metal, blues, jazz of pop is. Krachtige emotie is het geen dat ik er in kan horen en daardoor een nummer goed vinden.
Zo vind ik sommige nummers van Jay Z, Snoop Dogg, Dr Dre goed en dat ik denk ik omdat er een hoeveelheid zelfverzekerdheid en arrogantie van uitgaat. Een attitude van ik hoef jou niets meer te bewijzen want iedereen weet hoe het is. Iets wat ik mis en daarom trekt het me aan.
Ook zit in sommige nummers gewoon zo'n dosis erotiek en passie waardoor ik er toe aangetrokken word. Het onderwerp, de manier van zingen, krachtig drum werk er in. Heerlijk.
Verder heb je natuurlijk nog gewoon de sfeer: black metal, depressie: doom, passie: progressief, doom, goth, agressie: Death, thrash, kracht en zelfvertrouwen: Pantera en nog wat bands.
Daaruit kan ik denk ik ook wel opmaken waarom power en folk metal mij totaal niet boeien en ik het zelfs vaak kut vind. Ik heb simpel weg niets met de emoties daarvan: vrolijkheid, drink gelach, verhalen over vikingen en/of ridders. Dat staat te ver van me af om mij er toe aan te trekken. Ik ben dat bijna nooit en meestal zet ik een masker op zodat de buiten wereld niet ziet hoe ik me werkelijk voel.
Maar vooral emotie zoeken en vinden in muziek waar ik iets mee heb is iets wat mij muziek goed kan laten vinden en omdat je vaak gevoellens bij muziek of een band moet ontwikkellen zou dat ook verklaren waarom sommige bands alleen maar beter worden naarmate je het meer luisterd.
Ik ga weer lekker verder luisteren,
de groete!
Zo vind ik sommige nummers van Jay Z, Snoop Dogg, Dr Dre goed en dat ik denk ik omdat er een hoeveelheid zelfverzekerdheid en arrogantie van uitgaat. Een attitude van ik hoef jou niets meer te bewijzen want iedereen weet hoe het is. Iets wat ik mis en daarom trekt het me aan.
Ook zit in sommige nummers gewoon zo'n dosis erotiek en passie waardoor ik er toe aangetrokken word. Het onderwerp, de manier van zingen, krachtig drum werk er in. Heerlijk.
Verder heb je natuurlijk nog gewoon de sfeer: black metal, depressie: doom, passie: progressief, doom, goth, agressie: Death, thrash, kracht en zelfvertrouwen: Pantera en nog wat bands.
Daaruit kan ik denk ik ook wel opmaken waarom power en folk metal mij totaal niet boeien en ik het zelfs vaak kut vind. Ik heb simpel weg niets met de emoties daarvan: vrolijkheid, drink gelach, verhalen over vikingen en/of ridders. Dat staat te ver van me af om mij er toe aan te trekken. Ik ben dat bijna nooit en meestal zet ik een masker op zodat de buiten wereld niet ziet hoe ik me werkelijk voel.
Maar vooral emotie zoeken en vinden in muziek waar ik iets mee heb is iets wat mij muziek goed kan laten vinden en omdat je vaak gevoellens bij muziek of een band moet ontwikkellen zou dat ook verklaren waarom sommige bands alleen maar beter worden naarmate je het meer luisterd.
Ik ga weer lekker verder luisteren,
de groete!