people often say that i'm too serious. masyado daw akong malalim. pero ang totoo niyan, mababaw lang ako. i appreciate even the small things. madali lang akong pasayahin. madali din akong malungkot. loner ako, oo. i like being alone. i like the solitary. i like being quiet. i like to think a lot. ayoko ng masyadong magulo. i've written it time and time again in my black notebook: "no man is an island...NOT! i don't need anybody. all i need is me, myself and i."
but that's just one side of me. maharot din ako. magulo. madaldal. i like to kick it and have fun and laugh out loud.
then again, i find myself wanting...craving for? i dunno. just wanting to be around people. to feel that i belong. friends? yes. friends. kindred spirits. people that i can connect with. hindi lang pandekorasyon.
i'm really trying my best to be friendly. and to be outgoing.
may nabago...
nung umpisa, hindi ko alam kung ano...
hinanap ko...
ikaw pala iyon...
nawala ka sa paningin ko...
its just sad. it hurts to be unwanted. to be rejected. wala akong pakialam kung ibang tao pa iyan. pero ikaw! please help me understand because i really can't figure it out. ewan ko kung bakit ako nasaktan ng ganito, hindi naman tayo close. hindi rin kita ganun kakilala. ewan ko. ewan.
++
sa LJ ni
ycam. sa kanyang mga tula. mahilig niyang gamiting elemento ang ulan...ang mga luha. naintindihan ko na kung bakit.
sakay ng traysikel pauwi sa amin,
nagsimulang lumuha ang langit,
bumaba ako sa kanto,
papasok sa eskenita,
naglakad ako sa ilalim ng ulan...