пасажыр
Народжаны па іншы бок мяжы,
Заўсёды адчуваў жаданьне зьбегчы
Адтуль, дзе цемрашальства і крыжы,
Дзе словы боль пранізвае да вершаў,
Дзе ты ня сам сабе і сам ня свой,
Жыцьцё бы частка нечыяй праграмы,
Стабільнасьць стала чорнаю дзірой,
Твой гарызонт падзеяў - Вострай Брамай.
Але калі па волі лёсу ланцугом
Ты ўжо нібы зусім не прывязаны,
Ты выйшаў вонкі, кінуў гэты дом,
Схаваўся ў веры, што наканавана
Ісьці ў невядомасьць, не спыняць
Ажно да дзён апошніх гэтае пагоні…
За чым? А невядома. Цяжка адказаць.
Ты проста пасажыр з валізкай на пэроне.