Exclusiviteit als marketing
Ik ben zo'n hacker(/vrije ambtenaar/cyberpunk/wetenschapsliefhebber) die gelooft in het adagium: "information wants to be free!"
Informatie kost éénmalig iets om te produceren (nieuws, onderzoek, kunst inclusief films) maar heeft daarna enkel de kosten van de drager. Vaniut dat vaste/variabele kosten-verhaaltje komt je met wat sprongen op de economische wijsheid: zo veel mogelijk mensen laten genieten.
Maar marketing werkt anders dan economische maximalisatie. In marketing werken spelletjes om dingen voor een hogere prijs te verkopen, waarvan ik exclusiviteit of schijn-schaarste één van de leukste vind. Het werkt zo: je doet alsof je product heel bijzonder is en moeilijk aan te komen, vervolgens willen mensen het graag in handen krijgen.
Een klassiek voorbeeld lijkt de: "special price, just for you!" Daar zit een belangrijker (onderhandelings-)element aan: de toezegging. Omdat de andere onderhandelingspartner iets speciaals voor jou heeft gedaan, voel jij je 'verplicht' om iets terug te doen. Een klantenpas komt al beter in de buurt. Een kennis vertelde laatst over "een vriendje": zijn boekhouder die hij "via een vriendje" gevonden had. Deze boekhouder claimde eigenlijk geen nieuwe klanten meer aan te nemen, tenzij ze binnen kwamen "via een bestaande klant". Een bekend verhaal is de fictieve wachtlijst die Harley-Davidson zou hebben geïntroduceerd wat bijdroeg aan de huidige belachelijke prijzen voor die motortjes.
Online kom je het steeds vaker tegen. Exclusieve bèta programma's. Gmail is onder andere zo groot geworden omdat je er invites voor nodig had (en je kon uiteindelijk "maar" 50 invites sturen!), in den beginne. Bij Google Wave is dat trouwens niet gelukt. Dit artikel noemt vier vormen van exclusiviteit.
Het model Ancilla Tilia had tot voorkort een "locked" Twitter account: zij moest handmatig toestemming verlenen voordat je haar daar kon volgen. Zo'n "gesloten" account is bedoeld voor mensen die er niet aan toe zijn hun uitingen met de hele wereld te delen: in haar geval had ze tòch al zo'n 3500 mensen toegelaten - niet erg privé dus. Ze stelt net dat haar volgersaantal veel hoger kon zijn als ze een publiek account had gehad. Misschien heeft ze gelijk: heeft zo'n locked account mensen afgeschrikt. Menselijk gedrag blijft een leuk iets om te voorspellen. Dit is misschien een leukere toepassing van psychologie dan klinische pyschologie.
Informatie kost éénmalig iets om te produceren (nieuws, onderzoek, kunst inclusief films) maar heeft daarna enkel de kosten van de drager. Vaniut dat vaste/variabele kosten-verhaaltje komt je met wat sprongen op de economische wijsheid: zo veel mogelijk mensen laten genieten.
Maar marketing werkt anders dan economische maximalisatie. In marketing werken spelletjes om dingen voor een hogere prijs te verkopen, waarvan ik exclusiviteit of schijn-schaarste één van de leukste vind. Het werkt zo: je doet alsof je product heel bijzonder is en moeilijk aan te komen, vervolgens willen mensen het graag in handen krijgen.
Een klassiek voorbeeld lijkt de: "special price, just for you!" Daar zit een belangrijker (onderhandelings-)element aan: de toezegging. Omdat de andere onderhandelingspartner iets speciaals voor jou heeft gedaan, voel jij je 'verplicht' om iets terug te doen. Een klantenpas komt al beter in de buurt. Een kennis vertelde laatst over "een vriendje": zijn boekhouder die hij "via een vriendje" gevonden had. Deze boekhouder claimde eigenlijk geen nieuwe klanten meer aan te nemen, tenzij ze binnen kwamen "via een bestaande klant". Een bekend verhaal is de fictieve wachtlijst die Harley-Davidson zou hebben geïntroduceerd wat bijdroeg aan de huidige belachelijke prijzen voor die motortjes.
Online kom je het steeds vaker tegen. Exclusieve bèta programma's. Gmail is onder andere zo groot geworden omdat je er invites voor nodig had (en je kon uiteindelijk "maar" 50 invites sturen!), in den beginne. Bij Google Wave is dat trouwens niet gelukt. Dit artikel noemt vier vormen van exclusiviteit.
Het model Ancilla Tilia had tot voorkort een "locked" Twitter account: zij moest handmatig toestemming verlenen voordat je haar daar kon volgen. Zo'n "gesloten" account is bedoeld voor mensen die er niet aan toe zijn hun uitingen met de hele wereld te delen: in haar geval had ze tòch al zo'n 3500 mensen toegelaten - niet erg privé dus. Ze stelt net dat haar volgersaantal veel hoger kon zijn als ze een publiek account had gehad. Misschien heeft ze gelijk: heeft zo'n locked account mensen afgeschrikt. Menselijk gedrag blijft een leuk iets om te voorspellen. Dit is misschien een leukere toepassing van psychologie dan klinische pyschologie.