κἐκεῖ.

[dulcis]

φαίνεταί μοι κάδος μῖσος ἅπασιν
ἔμμεν' ἐκεῖ, ὄττις ἀμφίχυτος καὶ
ἐγκρύπτων νῦν πανταχῶς ὅ τι ποτέ
ὀξάτατος ἦν
νοῦς σοῦ κἄλπνιστη καλλονή, κἐπτόει
τό μὰν καρδίαν ἐν στήθεσιν, ὅτου
μιμνήσκω γὰρ ἔπαθες ὤς οὐχ οἷόν
τ’ἐστί μοι φωνεῖν,
ἀλλ' ἄγῃ μὲν γλῶσσ’ ἄγνυσι λέπτον
δ' αὔτικα χρῶι πῦρ ὑποτρέχει πικρόν,
ὀππάτεσσι δ' οὐδ' ἒν ὄρημμ', ἐπιρρόμ-
βεισι δ' ἄκουαι,
έκαδε μ' ἴδρως ψῦχρος κακχέεται τρόμος
δὲ παῖσαν ἄγρει, χλωροτέρα δὲ ποίας
ἔμμι, τεθνάκην δ' ὀλίγω 'πιδεύης φαίνομ' ἔμ' αὔται·
ἀλλὰ πὰν τόλματον·
σύνιστ’ ἀπάντοτε, σοῦ μιμνήσκειν ἒγωγ’ἀεί
ὦ μελίπηκτον ὀμοῦμαι. καί σοι, ὦ
γαμέτα, παντοδαπῇ, ὦ παν παξαμᾶς,
πάντοθι ἕψομαι.