Het verhaal van een klein meisje
Het verhaal van een klein meisje
Met mijn knuffel wandelde ik door de koude straten van Blossomhill. Het was een winterse dag. De kou sneed door mijn zomerjas. Ik had niks anders. Mijn knuffel was een versleten koe met een jurk aan. Het jurkje was bijna kapot gescheurd. Ik keek om me heen. De buurt kwam me niet bekend voor. Er stonden pakhuizen om me heen. Ik gokte dat dit een industrieterrein was. Ik kende geen angst. Na alles wat ik meegemaakt had, zou het raar zijn als ik dit eng vond. Onverwachts vloog er een raam open. Geschrokken keek ik op. Ik hield mijn adem in. Secondelang wachtte ik op een schreeuw. Er gebeurde niks. Opgelucht zuchtte ik. Het was gewoon de wind. Moe strompelde ik verder. Er lagen overal tonnen met gifgas. Ik gaf een trap tegen zo'n ton. Hij vloog een stukje de lucht in en kwam met een zachte klap ,een eind verder, neer. Ik wist dat ik niet op industrieterrein mocht komen maar ik gaf er niks om. Het ergste wat kon gebeuren, was dat er naar me geschreeuwd werd. Ik plofte ergens tegen een muur neer. Ik keek om me heen tot ik merkte dat mijn koe foetsie was. Verschrikt sprong ik op. Mijn knuffel was mijn enige vriend. Wat moest ik zonder hem? Met vlugge blikken keek ik rond. Mijn knuffel was nergens meer te vinden. Er liepen krokodillentranen over mijn wangen. Ik wou niet huilen, maar ik kon het niet meer stoppen. Onophoudelijk huilde ik. Ik veegde mijn tranen weg maar het hielp niks, want ze bleven maar komen. Het net begonnen onweer maakte oorverdovende geluiden. Het leek alsof het met me meeleefde. Glimlachend keek ik naar de hemel die begon op te klaren toen ik begon te glimlachen. Ik droogde mijn gezicht af met de mouw van mijn jas. Ik had steken in mijn maag. Honger. Ik had verschrikkelijk veel zin in een pindakaasuienbroodje. Ik lachte om mijn eigen gedachten. Ik zakte langzaam op de grond. Ik viel weg in een slaap waar ik nooit meer uit zou komen. Met een glimlach om mijn mond.
Dit was een heel kort verhaal maar ik heb er toch met plezier aan geschreven.
Liefs,
Cèleste
Met mijn knuffel wandelde ik door de koude straten van Blossomhill. Het was een winterse dag. De kou sneed door mijn zomerjas. Ik had niks anders. Mijn knuffel was een versleten koe met een jurk aan. Het jurkje was bijna kapot gescheurd. Ik keek om me heen. De buurt kwam me niet bekend voor. Er stonden pakhuizen om me heen. Ik gokte dat dit een industrieterrein was. Ik kende geen angst. Na alles wat ik meegemaakt had, zou het raar zijn als ik dit eng vond. Onverwachts vloog er een raam open. Geschrokken keek ik op. Ik hield mijn adem in. Secondelang wachtte ik op een schreeuw. Er gebeurde niks. Opgelucht zuchtte ik. Het was gewoon de wind. Moe strompelde ik verder. Er lagen overal tonnen met gifgas. Ik gaf een trap tegen zo'n ton. Hij vloog een stukje de lucht in en kwam met een zachte klap ,een eind verder, neer. Ik wist dat ik niet op industrieterrein mocht komen maar ik gaf er niks om. Het ergste wat kon gebeuren, was dat er naar me geschreeuwd werd. Ik plofte ergens tegen een muur neer. Ik keek om me heen tot ik merkte dat mijn koe foetsie was. Verschrikt sprong ik op. Mijn knuffel was mijn enige vriend. Wat moest ik zonder hem? Met vlugge blikken keek ik rond. Mijn knuffel was nergens meer te vinden. Er liepen krokodillentranen over mijn wangen. Ik wou niet huilen, maar ik kon het niet meer stoppen. Onophoudelijk huilde ik. Ik veegde mijn tranen weg maar het hielp niks, want ze bleven maar komen. Het net begonnen onweer maakte oorverdovende geluiden. Het leek alsof het met me meeleefde. Glimlachend keek ik naar de hemel die begon op te klaren toen ik begon te glimlachen. Ik droogde mijn gezicht af met de mouw van mijn jas. Ik had steken in mijn maag. Honger. Ik had verschrikkelijk veel zin in een pindakaasuienbroodje. Ik lachte om mijn eigen gedachten. Ik zakte langzaam op de grond. Ik viel weg in een slaap waar ik nooit meer uit zou komen. Met een glimlach om mijn mond.
Dit was een heel kort verhaal maar ik heb er toch met plezier aan geschreven.
Liefs,
Cèleste