(no subject)
Emma is verlaten door haar vriend. Meteen heeft ze een vlucht geboek en nog geen 2 dagen later zit ze al op het vliegtuig naar turkije. Daar ontmoet ze Jacob en beleefd een wilde avond met hem. Na de vrijpartij in het restaurant:
(...) Maar toch was hij vriendelijk en daar had ik wel een zwak voor.
Daarom zette ik mijn glas neer, boog me voorover en zei:
"De reden dat ik hier zit, is omdat mijn vriend me verlaten heeft. We waren 7 jaar samen. Het rare is dat hij me vertelde nog heel veel van me te houden, maar dat hij niet meer bij me kon zijn, omdat de liefde die een man voor een vrouw voelt bij hem was veranderd in de liefde die een broer voor een zuster heeft. Wat mij schokte Jacob, was niet dat het zo plotseling was gedaan, maar dat ik al lang wist dat die dag zou komen. Want ook ik hield van hem als van een broer. En die liefde gaat ontzettend diep. Het was nu mijn best vriend. Ik heb altijd in ware liefde geloofd. En nu besef ik dat die liefde inderdaad bestaat, maar dat het verstrijken van de jaren de verliefdheid heeft gedoofd. En dat wil ik niet. Ik wil passie, altijd. Niet rieël misschien. Ik weet het. En daarom heb ik besloten om mezelf nooit meer zo te geven. Ik ben hem kwijt. Mijn beste vriend, hoewel hij vrienden wilde blijven. Maar dat is onzin. Ik zou hem nooit kunnen zien met een andere vrouw . Dat zou me kapot maken. Ik ben mijn beste vriend kwijt en dat doet zoveel pijn"
Jacob schudde ongelovig z'n hoofd. "Omdat passie volgens jou niet voor altijd is, wil je er maar mee ophouden?"
"Ik wil niet meer gekwetst worden. Ik ga door een moeilijke periode. Die zal pas echt aanbreken als ik terug ben. Ik weet dat ik dan door een hel zal gaan en ik zal het doorstaan. Mijn eerste grote liefdesverdriet. Maar het zal mijn laatste keer zijn"
"En dus? Nooit meer liefde?"
Hij ging achterover zitten, met zijn mond halfopen.
Ik knikte. "Jij bent voor mij een verukkelijk tussendoortje. Je wilt me omdat je me nooit zult krijgen. Ik ken jouw soort. Een echte hartenbreker. Maar daarom doe ik het niet. Laten we deze week van elkaar genieten en dan..."
"Emma," Zegt hij. "Wat ik belangrijker: Leven of slechts doorleven?"
"Ik leef" Zei ik. "Op mijn manier. Ik zie je morgen. Ik ken veel standjes weet je" Met een glimlach stond ik op en liep het restaurant uit.