Dec 22, 2006 23:36
Het blijkt dat ik een boek aan het schrijven ben, en al is het nog lang niet af wil ik toch weten wat jullie er van vinden, en dan niet zo zeer van het verhaal... want dat is in dit kleine stukje totaal niet duidelijk naturlich... maar meer van de manier van het schrijven enzo...
Titel: Leeftijd is maar een nummer
Auteur: Lotte hoogmoed (Pseudoniem)
Aantal pagina's tot nu toe: 78 (in word, corps 10) worden er waarschijnlijk 240
Die avond ging als een waas aan me voorbij. Ik lag op bed met de televisie aan. Wat er op was had ik geen idee van. Ik kon alleen maar denken aan al die mooie en leuke dingen die we samen hadden beleefd, en hoe zonde het zou zijn om dat allemaal plotseling op te geven. Herinneringen vervagen op z’n tijd. Ik wilde dat niet, ik wilde hem niet vergeten, ik wilde ’s ochtends niet wakker worden zonder dat ik die nacht over hem heb gedroomd, zonder dat hij het eerste is waar ik aan denk. Het leven is zonloos, niet zinloos nee… Zonloos. Hij is mijn zon, de wereld draait om hem. En ik ook. Middenin een mooie herinnering over ons schaats-uitje een hele tijd geleden, Schrok ik op van mijn telefoon. Ik nam op en zei mijn naam. In gedachten was ik nog steeds aan het schaatsen en hield zijn hand vast, voelde de warmte van zijn lichaam. “weet je nog dat we gingen schaatsen?” Klonk ineens de liefste stem van de wereld. Ik ontwaakte uit mijn dagdroom, wilde wat terug zeggen maar mijn stem gaf niet mee. Toen begon hij te huilen, als een klein kind die zijn zin niet krijgt, of heel hard gevallen is. Ik had hem nog geen enkele keer horen huilen, en het deed heel erg pijn om hem zo te horen. Het deed me pijn dat hij zo’n verdriet had. Ik probeerde hem dat te zeggen, maar ik begon zelf ook te huilen. Ik kwam niet meer uit mijn woorden en op een gegeven moment probeerde ik niet eens meer wat te zeggen. Toen ik even later wat rustiger was, huilde hij nog steeds net zo hard als in het begin. Ik begon moederlijke shhh geluiden te maken en ik vertelde hem dat ik het liefst nu naar hem toe zou komen om hem in mijn armen zachtjes heen en weer te wiegen en zijn tranen weg te kussen. We huilden samen, op een afstand. Zoals we al zoveel andere dingen op een afstand, maar toch samen hebben meegemaakt. “Ik wil bij je zijn”, Snikte hij “en je dicht tegen me aan houden, en net zolang je hand vasthouden tot het allemaal goed is. Misschien komt het helemaal niet goed dacht ik. Misschien is dit wel het einde. Al die dingen die we samen nog hadden willen doen, zullen we nooit kunnen beleven. Alle dromen die we hebben opgebouwd, zullen we nooit meer vervullen. Hij zal waarschijnlijk verder gaan met haar. Omdat hij óók van haar houd, en dat nou eenmaal makkelijker is. Soms moet je praktisch denken, en niet gevoelsmatig. En ik zal ook verder moeten. Alleen. Ineens verlies je iemand die aanvoelt als de liefde van je leven. Iedereen komt dan altijd aan met de opmerkingen dat er nog veel meer vissen in de zee zitten, dat je er over een tijdje overheen zal zijn. Maar daar heb je op zulke momenten niks aan. Het doet zo’n pijn dat je in bed wil kruipen en er nooit meer uit wil komen. Maar toch moet je naar school en je huiswerk wordt ook niet uitgesteld om die rede.
Na nog een paar dagen intensief contact en veel gehuil besloten we om, hoe moeilijk het ook zou worden, verder te gaan met onze levens. Proberen om elkaar te vergeten en het verdriet te vergeten. De dagen die daarop volgenden heb ik geen woord gezegd. Ik leefde mijn leven omdat ik niet dood wilde, ik at ik ging naar school zodra ik thuis was ging ik slapen en ik stond vroeg in de ochtend op. Elke dag keek ik in de bus naar de zonsopkomst en verlangde naar hem. Ik luisterde geen muziek meer, had genoeg aan mijn gedachten. Maar er was niks aan zonder hem en ik dacht nog steeds dat de wereld nooit meer zo prachtig zou worden zonder hem. Na 4 dagen kreeg ik een onverwacht smsje. Ik kan niet zonder je… maar ik weet nog steeds niet wat ik wil. Het is zo verdomde moeilijk! Weet dat ik van je hou. Ik smste terug Ik kan denk ik ook niet zonder jou, ik vind het niet erg dat je het nog niet weet. Zullen we? We zien wel hoe het loopt. Maar zo wil ik niet verder. Ik hou ook van jou, en dat moet je niet verstoren. En vanaf die dag begon het weer.
keyword-27