Euphoria
Wait they don't love you like I love you.
Wait they don't love you like I love you.
Wait they don't love you like I love you.
Wait they don't love you like I love you.
Wait they don't love you like I love you.
Yeah Yeah Yeahs
Dat is de tekst die op mijn t-shirt staat. Waarom ik juist voor dit shirt koos weet ik niet, de zwart-witte stijl en tekst trokken me gewoon aan. En de band is gewoon gaaf. Vandaag zag ik in de supermarkt iemand anders met hetzelfde shirt. Verlegen als ik durfde ik de persoon natuurlijk niet aan te spreken, het was een leuk meisje met zwart, stijl haar en een bril. Op de fiets voelde ik een vlaag van euforie en ik was snel thuis. Thuis gekomen besloot ik wat muziek te beluisteren, niet de Yeah Yeah Yeahs, die waren me even te ruig. Ik wilde iets rustigers maar toch catchy dus zette ik het Duitse Wir Sind Helden op. Zoals gewoonlijk bevielen de nummers mij, ik voelde weer een, ander soort, licht gevoel van euforie. Ik dacht terug aan gisteravond in de bioscoop. Van te voren verwachtte ik niet zoveel van de sneak; er waren niet echt gave films in aantocht de komende week en toen ik de titel "Babel" op het scherm had vreesde ik al een saaie avond, het meisje bij de kassa had nog gezegd dat de film zo lang zou duren dat daarna teruggaan met de trein niet meer mogelijk was (ik was gewoon met de fiets, maar toch). Het enige wat ik namelijk over de film wist was dat Brad Pit erin speelde wat voor mij meestal niet veel goeds betekent. De titel suggereerde voor mij dus een soort van domme historische krachtpatserij rond het verhaal van de toren van Babel uit de bijbel met Pit in de stoere hoofdrol.
Gelukkig had ik het mis, de film bleek meer te bieden dan stoere Brad. Sowieso speelde de film in het heden. Het gezichtspunt wisselde tussen Pit en zijn vrouw in Marokko, hun kinderen en verzorgmoeder in Amerika, een herdersfamilie in Marokko en een doofstom Japans meisje in Japan. Het was zo ontzettend gaaf om te zien hoe de regisseur al deze perspectieven elkaar liet ontmoeten en elkaar beïnvloeden. Een gevoel van euforie kwam dan ook vlak voor het einde toen de perspectieven bij elkaar kwamen. Ik gaf de film een 8 en ging naar huis met een tevreden gevoel.
Nu ik mijn huisgenoot Alex zie prutsen met zijn ranzige blikvoermaaltijd (ik heb al elders gegeten) krijg ik weer een gevoel van euforie maar dan op weer een andere manier!
Ik wil iets leuks doen met mijn haar, iemand nog ideeën?
Wait they don't love you like I love you.
Wait they don't love you like I love you.
Wait they don't love you like I love you.
Wait they don't love you like I love you.
Yeah Yeah Yeahs
Dat is de tekst die op mijn t-shirt staat. Waarom ik juist voor dit shirt koos weet ik niet, de zwart-witte stijl en tekst trokken me gewoon aan. En de band is gewoon gaaf. Vandaag zag ik in de supermarkt iemand anders met hetzelfde shirt. Verlegen als ik durfde ik de persoon natuurlijk niet aan te spreken, het was een leuk meisje met zwart, stijl haar en een bril. Op de fiets voelde ik een vlaag van euforie en ik was snel thuis. Thuis gekomen besloot ik wat muziek te beluisteren, niet de Yeah Yeah Yeahs, die waren me even te ruig. Ik wilde iets rustigers maar toch catchy dus zette ik het Duitse Wir Sind Helden op. Zoals gewoonlijk bevielen de nummers mij, ik voelde weer een, ander soort, licht gevoel van euforie. Ik dacht terug aan gisteravond in de bioscoop. Van te voren verwachtte ik niet zoveel van de sneak; er waren niet echt gave films in aantocht de komende week en toen ik de titel "Babel" op het scherm had vreesde ik al een saaie avond, het meisje bij de kassa had nog gezegd dat de film zo lang zou duren dat daarna teruggaan met de trein niet meer mogelijk was (ik was gewoon met de fiets, maar toch). Het enige wat ik namelijk over de film wist was dat Brad Pit erin speelde wat voor mij meestal niet veel goeds betekent. De titel suggereerde voor mij dus een soort van domme historische krachtpatserij rond het verhaal van de toren van Babel uit de bijbel met Pit in de stoere hoofdrol.
Gelukkig had ik het mis, de film bleek meer te bieden dan stoere Brad. Sowieso speelde de film in het heden. Het gezichtspunt wisselde tussen Pit en zijn vrouw in Marokko, hun kinderen en verzorgmoeder in Amerika, een herdersfamilie in Marokko en een doofstom Japans meisje in Japan. Het was zo ontzettend gaaf om te zien hoe de regisseur al deze perspectieven elkaar liet ontmoeten en elkaar beïnvloeden. Een gevoel van euforie kwam dan ook vlak voor het einde toen de perspectieven bij elkaar kwamen. Ik gaf de film een 8 en ging naar huis met een tevreden gevoel.
Nu ik mijn huisgenoot Alex zie prutsen met zijn ranzige blikvoermaaltijd (ik heb al elders gegeten) krijg ik weer een gevoel van euforie maar dan op weer een andere manier!
Ik wil iets leuks doen met mijn haar, iemand nog ideeën?