Vergeven.
Het ego vergeeft niet echt: het legt de schuld immers altijd buiten zichzelf. Onder "vergeving" verstaat het ego dat de ander op zijn knieen moet om vergiffenis smeekt: de ander moet zich altijd kleiner maken, hij moet zich vernederen.
Volgens de Course is dat echter geen vergeving, maar alleen een bevestiging van de schuld van die ander. In feite kunnen we de ander niet echt vergeven; dat kunnen we alleen t.o.v. onszelf doen, en wel uit liefde voor onszelf. We bevrijden ons daarbij uit het vergiftigingsproces dat het ego op gang brengt door haat en wrok te koesteren tegen anderen. Zelfs als een ander spijt en berouw toont, helpt ons dat niet verder, want dat toont alleen maar aan dat de schuld van die ander echt zou zijn. Door een spijtbetuiging te eisen van een ander zetten we onszelf daardoor feitelijk gevangen, omdat we niet uit die cirkel stappen. Haat schaadt altijd de hater en niet zozeer degene die gehaat wordt.
Vergeving is een innerlijk proces. Hier geldt: "Zoekt en gij zult niet vinden". Het ego zoekt de oorzaak van zijn lijden immers altijd buiten zichzelf. Het is beter om naar binnen te kijken en je haat, teleurstelling en woede onder ogen te zien. Dan nemen de emoties af en het inzicht in het "waarom" groeit.
Dit om te voorkomen dat je jezelf gaat marineren in zelfmedelijden in de trant van "wat voor vreselijks hebben jullie mij feitelijk aangedaan". Als je in staat bent om niet meer een ander overal de schuld van te geven, dringt ook de pijn van allerlei ervaringen tot je door. Maar als je die doorleefd hebt en daarna los kunt laten, komt je innerlijke dramatiek tot rust.
Je kunt dit proces op gang brengen door je een duidelijk beeld voor ogen te stellen van de persoon tegen wie je iets hebt. Onderken vervolgens de oordelen die je je over diegene hebt gevormd: probeer je daarvan bewust te worden. Deze oordelen zijn veelal projecties. Ga dan kijken of er een sprankje licht is, d.w.z. of je iets positiefs, iets liefdevols aan die ander kunt ontdekken. Probeer vervolgens dat licht te versterken, en zo verder, tot je kunt zien wie die ander werkelijk is. Ook jouw eigen licht wordt hierdoor aangestoken.
Een excuus dat mensen vaak gebruiken om niet te vergeven is het argument dat de ander eerst zijn excuses moet aanbieden; Dan pas zullen ze misschien met de hand over hun hart strijken. Maar zelfs dan is er sprake van ego-vergeving, die geen echte vergeving is.
Vergeving bestaat uit een aantal stappen:
1.Allereerst moet je je realiseren dat alleen je eigen denken je kan schaden.
2. Neem de verantwoordelijkheid voor je oordelen: dat zet het vergevingsproces in gang.
3. Verder moet je uit het slachtofferschap stappen, omdat dat de oorzaak van je ellende steeds aan anderen toeschrijft.
4 . Besef dat irritaties in onszelf zitten. Vaak zijn het projecties van de eigen fouten op de ander. Dat geldt met name voor de fouten die je bij jezelf onderdrukt.
Zo herinner ik me bv. dat ik tijdens het schrijven van een artikel ruw werd opgeschrikt door een paar jongens die een flesje bier kapot gooiden op straat. Witheet stoof ik overeind en ik wilde al actie gaan ondernemen, toen ik me plotseling realiseerde dat ik een artikel aan het schrijven was over.....vergeving. En plotseling herinnerde ik me toen dat ik zelf vroeger als student ook eens zoiets gedaan had. Mijn woede smolt toen als sneeuw voor de zon.
Kortom: de fouten die je bij anderen ziet, zitten vaak in jezelf.
5. De vijfde stap bestaat eruit, dat je niet meer oordeelt over anderen en daardoor ook niet meer hoeft te vergeven. Je zit dan in je binnenste liefdeskern, welke onaantastbaar is.
Een voorbeeld van hoe zoiets in de praktijk werkt, is het volgende verhaal . Op een rustig plekje een vrouw plotseling bedreigd door een man met een pistool. Het zag er allemaal zeer serieus uit. Koortsachtig dacht ze na hoe ze zich hier uit kon redden. Plotseling kreeg zij een ingeving en ze zei toen heel rustig tegen hem: " Kan ik u ergens mee helpen, meneer?"
De man was zo verbaasd dat hij het pistool liet zakken.Ik wil niet zeggen dat je dat altijd moet doen in dergelijke situaties; je moet doen wat voor jouw gevoel klopt en wat je intuitie je ingeeft.Wat bij deze vijfde stap hoort, is dat je je identificeert met onkwetsbaarheid, want er is in jouw kern niets dat gekwetst kan worden. Dan hoef je de ander al niet meer te vergeven, want er is niet meer geoordeeld.
6. De zesde stap is het besef dat mensen, die jou iets hebben aangedaan, jouw verlosser kunnen zijn. We zien nl. gewoonlijk niet de ander zoals hij of zij werkelijk is, maar het verleden, bestaande uit oordelen en oude beelden die we op hem of haar projecteren. Door ons te realiseren wie de ander werkelijk is en wie wijzelf werkelijk zijn, nemen we onze projecties terug , en dat helpt om de pijn op te lossen. In die zin kan een ander een verlosser voor ons worden.
7.Bij de zevende stap dringt het tot ons door dat we in feite een zijn. We herinneren ons nu wie wij werkelijk zijn. Vergeving is het middel bij uitstek om ons hiervan bewust te worden.
Volgens de Course is dat echter geen vergeving, maar alleen een bevestiging van de schuld van die ander. In feite kunnen we de ander niet echt vergeven; dat kunnen we alleen t.o.v. onszelf doen, en wel uit liefde voor onszelf. We bevrijden ons daarbij uit het vergiftigingsproces dat het ego op gang brengt door haat en wrok te koesteren tegen anderen. Zelfs als een ander spijt en berouw toont, helpt ons dat niet verder, want dat toont alleen maar aan dat de schuld van die ander echt zou zijn. Door een spijtbetuiging te eisen van een ander zetten we onszelf daardoor feitelijk gevangen, omdat we niet uit die cirkel stappen. Haat schaadt altijd de hater en niet zozeer degene die gehaat wordt.
Vergeving is een innerlijk proces. Hier geldt: "Zoekt en gij zult niet vinden". Het ego zoekt de oorzaak van zijn lijden immers altijd buiten zichzelf. Het is beter om naar binnen te kijken en je haat, teleurstelling en woede onder ogen te zien. Dan nemen de emoties af en het inzicht in het "waarom" groeit.
Dit om te voorkomen dat je jezelf gaat marineren in zelfmedelijden in de trant van "wat voor vreselijks hebben jullie mij feitelijk aangedaan". Als je in staat bent om niet meer een ander overal de schuld van te geven, dringt ook de pijn van allerlei ervaringen tot je door. Maar als je die doorleefd hebt en daarna los kunt laten, komt je innerlijke dramatiek tot rust.
Je kunt dit proces op gang brengen door je een duidelijk beeld voor ogen te stellen van de persoon tegen wie je iets hebt. Onderken vervolgens de oordelen die je je over diegene hebt gevormd: probeer je daarvan bewust te worden. Deze oordelen zijn veelal projecties. Ga dan kijken of er een sprankje licht is, d.w.z. of je iets positiefs, iets liefdevols aan die ander kunt ontdekken. Probeer vervolgens dat licht te versterken, en zo verder, tot je kunt zien wie die ander werkelijk is. Ook jouw eigen licht wordt hierdoor aangestoken.
Een excuus dat mensen vaak gebruiken om niet te vergeven is het argument dat de ander eerst zijn excuses moet aanbieden; Dan pas zullen ze misschien met de hand over hun hart strijken. Maar zelfs dan is er sprake van ego-vergeving, die geen echte vergeving is.
Vergeving bestaat uit een aantal stappen:
1.Allereerst moet je je realiseren dat alleen je eigen denken je kan schaden.
2. Neem de verantwoordelijkheid voor je oordelen: dat zet het vergevingsproces in gang.
3. Verder moet je uit het slachtofferschap stappen, omdat dat de oorzaak van je ellende steeds aan anderen toeschrijft.
4 . Besef dat irritaties in onszelf zitten. Vaak zijn het projecties van de eigen fouten op de ander. Dat geldt met name voor de fouten die je bij jezelf onderdrukt.
Zo herinner ik me bv. dat ik tijdens het schrijven van een artikel ruw werd opgeschrikt door een paar jongens die een flesje bier kapot gooiden op straat. Witheet stoof ik overeind en ik wilde al actie gaan ondernemen, toen ik me plotseling realiseerde dat ik een artikel aan het schrijven was over.....vergeving. En plotseling herinnerde ik me toen dat ik zelf vroeger als student ook eens zoiets gedaan had. Mijn woede smolt toen als sneeuw voor de zon.
Kortom: de fouten die je bij anderen ziet, zitten vaak in jezelf.
5. De vijfde stap bestaat eruit, dat je niet meer oordeelt over anderen en daardoor ook niet meer hoeft te vergeven. Je zit dan in je binnenste liefdeskern, welke onaantastbaar is.
Een voorbeeld van hoe zoiets in de praktijk werkt, is het volgende verhaal . Op een rustig plekje een vrouw plotseling bedreigd door een man met een pistool. Het zag er allemaal zeer serieus uit. Koortsachtig dacht ze na hoe ze zich hier uit kon redden. Plotseling kreeg zij een ingeving en ze zei toen heel rustig tegen hem: " Kan ik u ergens mee helpen, meneer?"
De man was zo verbaasd dat hij het pistool liet zakken.Ik wil niet zeggen dat je dat altijd moet doen in dergelijke situaties; je moet doen wat voor jouw gevoel klopt en wat je intuitie je ingeeft.Wat bij deze vijfde stap hoort, is dat je je identificeert met onkwetsbaarheid, want er is in jouw kern niets dat gekwetst kan worden. Dan hoef je de ander al niet meer te vergeven, want er is niet meer geoordeeld.
6. De zesde stap is het besef dat mensen, die jou iets hebben aangedaan, jouw verlosser kunnen zijn. We zien nl. gewoonlijk niet de ander zoals hij of zij werkelijk is, maar het verleden, bestaande uit oordelen en oude beelden die we op hem of haar projecteren. Door ons te realiseren wie de ander werkelijk is en wie wijzelf werkelijk zijn, nemen we onze projecties terug , en dat helpt om de pijn op te lossen. In die zin kan een ander een verlosser voor ons worden.
7.Bij de zevende stap dringt het tot ons door dat we in feite een zijn. We herinneren ons nu wie wij werkelijk zijn. Vergeving is het middel bij uitstek om ons hiervan bewust te worden.