Дарога ў Полацак
раптоўна польскія літары сталі напаўняцца сэнсам, складацца ў словы.
з кнігі "Prom przez kanał La Manche" / "Паром празь Ля-Манш"
Уладзіміра Арлова
Каханка
Ты - мая каханка,
і зараз,
каб сёй-той не пакутаваў ад здагадак,
я адкрыю тваё імя.
Праўда, сакрэт ужо вядомы
бяссоннаму, як Борхэс, праспэкту,
нашай раўнівай суўдзельніцы -
бабулінай саматканцы,
фатаграфіям і срэбнай рыбіне,
што прыплыла зь іншых часоў,
дзе цябе і мяне звалі іншымі імёнамі,
дзе ты, магчыма, была лесьбіянкай,
а я падабаўся мужчынам,
хоць не адказваў ім узаемнасьцю.
Апрача таго,
твой адрас вядомы
палівальнай машыне,
якая падбірала мяне ля пад’езду,
калі я рызыкаваў спазьніцца
на ранішні канцэрт жабаў
пасьля нашага ўлюбёнага кактэйлю -
шампанскае зь сьвітаньнем,
часам з дажджом
або з кубікам лёду,
што мы дапівалі
кароткімі асьцярожнымі глыткамі,
падобнымі да тваіх пацалункаў
зь лёгкімі прыкусамі.
(Напэўна, так кусаюцца
срэбныя паўночныя стракозы.)
Ты - мая каханка,
і я хачу, каб усе ведалі:
тваё імя - Ноч.
Дарога ў Полацак
Дарога ў Полацак
пасьля спатканьня з табою
падобная на дарогу з Эдэму
ў яго ліпеньскія ваколіцы.
Разгорнутая на каленях кніга:
“Дзень быў блакітны,
як адварот птушынага крыла...”
Хіба гэта не пра нас?
Мімалётны сон,
шчасьлівы, як кацяня на бервяне
пад дзедавай арабінай.
Твае чарэшневыя вусны
яшчэ блукаюць па бульварах і завулках
гораду, які завецца маім целам.
Чырвоны акварыюм “Ікарусу”
ўвачавідкі поўніцца бурбаткамі кіслароду.
Суседка ў кароткай спаднічцы
з тваімі асымэтрычнымі ямачкамі
на падбародку,
калі ты сьмяесься
з майго шапялявага блазнаваньня.
Азёры сярод спадзістых пагоркаў сьведчаць:
аўтобус ня зьбіўся з курсу.
Знаёмы скульптар сьцьвярджае, што тут
зноў завяліся ундыны,
вядомыя з гістарычных крыніцаў
мінулага стагодзьдзя.
Ня выключана, што ў іх -
ногі маёй суседкі
з каленямі, як яблыкі-папяроўкі,
якія я хачу накрыць
сваёй расхваляванай далоняй,
каб адчуць сорам перад табою,
каб востра адчуць тваю ўладу,
што здаецца мне сёньня
найвышэйшаю формай свабоды.
Табе лепей ня ведаць:
безь цябе я рызыкаваў бы застацца
толькі магчымасьцю самога сябе,
ня ўведаўшы,
як цалуюцца ундыны
ў чырвоным “Ікарусе”
па дарозе з Эдэму ў Полацак,
па дарозе ад нас да цябе,
па дарозе з прадоньня бясконцасьці
ў бездань нябыту,
сагрэтую чарэшневымі вуснамі,
якія асьцярожна робяць
салёны глыток.