(no subject)
Al vanaf onze geboorte worden ons de waarden en normen van onze cultuur aangeleerd. Ik weet niet helemaal zeker of 'de waarden en normen van onze cultuur' de juiste benaming is, misschien zit een gedeelte van waar ik op doel wel gewoon in onze genen.
We worden allemaal opgevoed door voor een deel door onze ouders en voor een deel door school. Het maakt ook niet precies uit wie het zijn, ze zijn allemaal deel van deze maatschappij. Bijna niemand heeft een andere keus dan deel worden van deze samenleving.
We, of in ieder geval ik, krijgen het idee dat er een algemeen beeld van hoe een mens moet zijn is. We moeten naar school, een vervolgopleiding kiezen en misschien daarna nog een beroeps- of wetenschappelijke opleiding. Als ik m'n huiswerk niet maak, word ik er voor op aangekeken. Natuurlijk ben ik al in zoverre deel van deze maatschappij dat ik het als mijn verantwoordelijkheid zie mijn huiswerk ook te maken, sterker nog; het doet mij deugd mijn huiswerk te maken. Soms dan vraag ik mij eigenlijk wel af waarom ik mij schuldig moet voelen als ik mijn huiswerk niet maak, het is toch mijn leven? Waarom ga ik eigenlijk naar school? Ik kan mij niet herinneren ooit bewust de keuze gemaakt te hebben om naar school te gaan. Alles vloeide maar in elkaar over, ik moet mijn best doen op school, hoor ik vanaf mijn vierde, met de juiste opleiding moe ik immers wel een goede baan krijgen.
Zo is het ook met andere dingen. Er zijn zoveel dingen die je niet hoort te doen omdat ze ongezond zijn. "Je moet niet roken, dat is ongezond", waarom is het slecht ongezond te leven? waarom maken mensen zich uberhaupt druk om andere mensen? Naastenliefde, omdat het goed is? waarom? Waarschijnlijk zijn deze vragen, die ogenschijnlijk heel stom lijken, erg makkelijk om ver te halen. Het gaat mij er echter om dat deze vragen gesteld worden, en niet zomaar worden overgenomen door een individu omdat de maatschappij hem dat heeft wijs gemaakt. Zo gauw dat iemand ook maar enige tekenen van een psychologisch defect vertoont, duiken de mensen er om heen er bovenop om dit geestelijk falen te herstellen. Psychologische kwalen zijn immers slecht, toch? Iedereen is namelijk pas gelukkig als wanneer je dingen op een gezonde manier kunt relativeren, een goede opleiding volgt en mensen om je heen hebt waarmee je kunt praten en die om je geven, aldus het standaard model waarvan ik het idee heb dat het ons wordt opgelegd. En als je eerlijk bent, daar geloof je toch ook wel in? Anders zouden de zogenaamde psychiaters net zo auto's kunnen gaan repareren.
"Tot zover de inleiding, de echte toets begint nu. ". Ik weet niet of het stuk wat ik hiervoor heb getypt veel verband houdt met de vragen die ik eigenlijk aan jullie wil gaan stellen;
wie gelooft er in een leven na de dood?
wie is er bang voor de dood?
waar komt het idee voor een leven na de dood vandaan?
waar komt de angst voor het doodgaan vandaan?
Naar mijn idee wordt de angst voor de dood ons net zo zeer opgelegd door de maatschappij (en de maatschappij dat zijn wij?) als de hierboven genoemde punten. Waarom moeten we ons leven zo lang leven? Wat is de waarde van plezier in je leven? Waarom zouden we niet nu allemaal zelfmoord plegen? Mensen hebben doelen in hun leven hoor ik vaak genoeg. Tuurlijk heb ik ook wel een doel in mijn leven, maar ik vraag me af of die doelen echt uit onszelf komen. Hebben we die doelen in ons leven niet opgelegd omdat we doelen nodig 'moeten' hebben. Zou ik echt gelukkig zijn als het doel in mijn leven vervuld is? Heb ik dan plezier?
Ik denk dat we de hele maatschappij, die ons vertelt wat goed en wat slecht is, hoe we moeten leven, dat we iets moeten bereiken in ons leven, hebben gecreëerd vanuit onze ingebouwd drang om te overleven. Op individueel gebied stelt dit niks voor
We worden allemaal opgevoed door voor een deel door onze ouders en voor een deel door school. Het maakt ook niet precies uit wie het zijn, ze zijn allemaal deel van deze maatschappij. Bijna niemand heeft een andere keus dan deel worden van deze samenleving.
We, of in ieder geval ik, krijgen het idee dat er een algemeen beeld van hoe een mens moet zijn is. We moeten naar school, een vervolgopleiding kiezen en misschien daarna nog een beroeps- of wetenschappelijke opleiding. Als ik m'n huiswerk niet maak, word ik er voor op aangekeken. Natuurlijk ben ik al in zoverre deel van deze maatschappij dat ik het als mijn verantwoordelijkheid zie mijn huiswerk ook te maken, sterker nog; het doet mij deugd mijn huiswerk te maken. Soms dan vraag ik mij eigenlijk wel af waarom ik mij schuldig moet voelen als ik mijn huiswerk niet maak, het is toch mijn leven? Waarom ga ik eigenlijk naar school? Ik kan mij niet herinneren ooit bewust de keuze gemaakt te hebben om naar school te gaan. Alles vloeide maar in elkaar over, ik moet mijn best doen op school, hoor ik vanaf mijn vierde, met de juiste opleiding moe ik immers wel een goede baan krijgen.
Zo is het ook met andere dingen. Er zijn zoveel dingen die je niet hoort te doen omdat ze ongezond zijn. "Je moet niet roken, dat is ongezond", waarom is het slecht ongezond te leven? waarom maken mensen zich uberhaupt druk om andere mensen? Naastenliefde, omdat het goed is? waarom? Waarschijnlijk zijn deze vragen, die ogenschijnlijk heel stom lijken, erg makkelijk om ver te halen. Het gaat mij er echter om dat deze vragen gesteld worden, en niet zomaar worden overgenomen door een individu omdat de maatschappij hem dat heeft wijs gemaakt. Zo gauw dat iemand ook maar enige tekenen van een psychologisch defect vertoont, duiken de mensen er om heen er bovenop om dit geestelijk falen te herstellen. Psychologische kwalen zijn immers slecht, toch? Iedereen is namelijk pas gelukkig als wanneer je dingen op een gezonde manier kunt relativeren, een goede opleiding volgt en mensen om je heen hebt waarmee je kunt praten en die om je geven, aldus het standaard model waarvan ik het idee heb dat het ons wordt opgelegd. En als je eerlijk bent, daar geloof je toch ook wel in? Anders zouden de zogenaamde psychiaters net zo auto's kunnen gaan repareren.
"Tot zover de inleiding, de echte toets begint nu. ". Ik weet niet of het stuk wat ik hiervoor heb getypt veel verband houdt met de vragen die ik eigenlijk aan jullie wil gaan stellen;
wie gelooft er in een leven na de dood?
wie is er bang voor de dood?
waar komt het idee voor een leven na de dood vandaan?
waar komt de angst voor het doodgaan vandaan?
Naar mijn idee wordt de angst voor de dood ons net zo zeer opgelegd door de maatschappij (en de maatschappij dat zijn wij?) als de hierboven genoemde punten. Waarom moeten we ons leven zo lang leven? Wat is de waarde van plezier in je leven? Waarom zouden we niet nu allemaal zelfmoord plegen? Mensen hebben doelen in hun leven hoor ik vaak genoeg. Tuurlijk heb ik ook wel een doel in mijn leven, maar ik vraag me af of die doelen echt uit onszelf komen. Hebben we die doelen in ons leven niet opgelegd omdat we doelen nodig 'moeten' hebben. Zou ik echt gelukkig zijn als het doel in mijn leven vervuld is? Heb ik dan plezier?
Ik denk dat we de hele maatschappij, die ons vertelt wat goed en wat slecht is, hoe we moeten leven, dat we iets moeten bereiken in ons leven, hebben gecreëerd vanuit onze ingebouwd drang om te overleven. Op individueel gebied stelt dit niks voor