Perfectie
Eén van de religies danwel filosofische stromingen die onlangs mijn attentie hebben gekregen is het zoroastrisme. Het zal vast niet verrassend zijn als ik zeg dat één van de kenmerkende aspecten van het zoroastrisme het dualisme is.
Het zoroastrisme is een stromingen die zijn grote opkomst had in het Perzische rijk ten tijde van de heerser Cyrus. Mede onder deze heerser beleefde het Perzische rijk zijn bloeiperiode; de Joden keerden terug uit hun Babylonische ballingschap en Babylonië en Egypte werden ingelijfd bij het Perzische rijk. De uitvinder, om hem zo maar te noemen, van de leer van het zoroastrisme is de zogenaamde Zarathustra. Over dit persoon is weinig bekend, sommigen twijfelen zelf of het eigenlijk wel één persoon was. Griekse bronnen dateren hem in 6000 v.Cr., een andere bron zegt dat hij 300 jaar voor Alexander de Grote leefde, d.w.z. rond 600 v. Chr., wat op zich wel aardig zou kloppen met de opkomst van het zoroastrisme. Zijn geschriften wijzen echter iets anders uit. Deze geschriften werden geschreven in een taal die rond die tijd al niet meer in gebruik was. Natuurlijk zou het wel zo kunnen zijn dat deze taal nog steeds werd gebruikt als wetenschappelijke taal, zoals ook het geval was bij het Latijn en Koptisch. De gepoetiseerde verzen van de geschriften doen wetenschappers echter meer denken aan de periode van 1700 tot 1000 v. Chr..
Volgens het zoroastrisme is de wereld een slagveld tussen de goede en de slechte geest, respectievelijk Ahura Mazda en Ahriman. Het is aan de mensen deze strijd innerlijk mee te voeren. Ondanks deze tweestrijd wordt het zoroastrisme in beginsel toch vaak gezien als een monotheïstische godsdienst. De kwade geest manifesteert zich pas werkelijk in latere ontwikkelingen in de stromingen. Bovendien is de kwade geest slechts een keuze van de mens. Dit klinkt op zich best wel tegenstrijdig, maar in het Christendom vindt hetzelfde plaats. Het Christendom is een monotheïstische godsdienst, toch heb je een God en een duivel.
Ik zal niet de hele zoroastristische denkwijze verwoorden, met name ook omdat dit buiten mijn kennis ligt , maar ik wil wel even ingaan op de zes acpecten waarop volgens het zorastrisme de wereld rust:
Vohu Mano - De geest van de goed verstand
Asha - De geest van waarheid en recht
Khshatra - De geest van heilige soevereiniteit
Spenta Armaiti - De geest van onderdanige toewijding en liefde
Haurvatat - De geest van perfectie en bereidheid tot het goede
Ameretat - De geest van onsterfelijkheid
Als eerste was er Vohu Mano. Deze Vohu Mano is gebasseerd op Asha. De daadwerkelijke fysieke scheppingactie en manifestatie is bedacht door Khshatra en uitgevoerd door Spenta Armaiti. Het universum is geschapen in perfectie (Haurvatat) en het universum is tijdloos (Ameretat).
(bron: http://www.filostofie.nl/page.php?id=71)
Nu kom ik bij het punt, waar ik al een tijdje over na denk; moet de mens streven naar perfectie? Bestaat er perfectie? Het word perfectie komt van het Latijnse werkwoord 'perficere' of 'perfectus'. De enige betekenis die er werkelijk aan te geven valt is 'de volmaaktheid'. Toch lijken we, of ik in ieder geval, het woord 'perfect' vaak te gebruiken als het ideaal, waarin alles volmaakt is, en waarin we gelukkig zijn met deze volmaaktheid. Het wordt zo vaak gezegd, een perfecte wereld is niet alles. Maar wie heeft in godsnaam bedacht dat zo gauw alles volmaakt is, er een ideaal wordt bereikt? Waarom is perfectie per definitie een goed iets? Kunnen we iet beter streven naar een ideale wereld, in plaats van een perfecte wereld? Een perfecte wereld is toch alleen maar een wereld waarin er niets meer is om voor te vechten. Zouden we niet constant moeten blijven streven naar evolutie, omdat het streven, en niet de perfectie, het ideaal is?