(no subject)
Nu ben ik echt zo ontzettend boos.
Ik lees net een stuk op internet waarin staat dat adoptie kinderhandel is, en slecht is en verboden zou moeten worden en meer van dat soort belachelijke dingen.
Heeft dat mens enig idee wat ze hiermee aanricht bij andere personen.
Het is de laatste tijd al om gek van te worden, overal waar ik kom moet ik alles uitleggen over m'n adoptie.
Ik heb daar normaal helemaal geen problemen mee, maar na de tiende keer in de maand wordt je het een beetje zat.
Het gaat me trouwens niet om het uitleggen zelf, het gaat me om de reacties.
Mensen die ik spreek willen namelijk niet begrijpen dat ik niet op zoek wil naar m'n biologische ouders.
'Wacht maar tot je zelf moeder wordt'
'Maar als ik jou was, zou ik het wel willen weten'
'Later wil je het vast wel weten, want dat moet toch.'
Tegen m'n vriend:
'Goh wanneer zien we jouw vriendin op spoorloos?'
Is het nou zo ontzettend veel gevraagd om gewoon even niet te doen alsof je mij bent en je weet hoe het allemaal in elkaar zit.
Ik word er zo moedeloos van, het lijkt wel alsof mensen graag willen dat je ongelukkig bent en dolgraag wil weten wie je biologische ouders zijn. Een soort sensatie ofzo misschien?
En misschien ook omdat er nou eenmaal wel geadopteerde kinderen zijn die dat wel willen weten, waarschijnlijk ook de meerderheid.
En dat geeft ook allemaal niet, en ik vind het niet erg om het allemaal te vertellen, alleen ik wil gewoon niet dat mensen conclusies trekken en dat ik me dan maar moet gaan verdedigen.
Dit is mijn keuze, ik zou niet anders willen of kunnen. Damn.
Vandaag stapte ik de bus in.
Buschauffeur: Zo ga je nog feesten zaterdag?
Ik: Nee, hoezo?
BC: Nou dr is toch een hindoestaans feest.
Ik: Maar ik ben niet Hindoestaans.
BC: Blabla feest, hindoestaans, blabla.
Ik herhaal nog 3 x dat ik niet Hindoestaans ben
BC: Ja maar in Suriname wordt dat toch ook gevierd.
Ik: Ik kom niet uit Suriname.
Ik weet dat ik er Hindoestaans uitzie en je mag dat ook best denken maar je mag ook best eerst even vragen hoe of wat, en niet een half uur tegen me aan lullen en niet luisteren.
En dat terwijl ik me 's ochtends ook al moest verdedigen tijdens een gesprek met m'n groepje.
'Als ik jou was...'.
Als je mij was had je er geen problemen mee, ik ben namelijk mij.
Hm oke t wordt wel een heel lang verhaal maar het zit me ook al zolang dwars en vandaag is echt even de druppel.
Ik heb het artikel net aan m'n vader laten lezen die ging ook helemaal over de rooie.
Kennelijk zijn adoptieouders egoistische klootzakken, die een gruwelijke daad op hun geweten hebben.
Je weet echt niet waar je over praat.
Nu ben ik nog steeds boos maar lange leve livejournal.
Ik lees net een stuk op internet waarin staat dat adoptie kinderhandel is, en slecht is en verboden zou moeten worden en meer van dat soort belachelijke dingen.
Heeft dat mens enig idee wat ze hiermee aanricht bij andere personen.
Het is de laatste tijd al om gek van te worden, overal waar ik kom moet ik alles uitleggen over m'n adoptie.
Ik heb daar normaal helemaal geen problemen mee, maar na de tiende keer in de maand wordt je het een beetje zat.
Het gaat me trouwens niet om het uitleggen zelf, het gaat me om de reacties.
Mensen die ik spreek willen namelijk niet begrijpen dat ik niet op zoek wil naar m'n biologische ouders.
'Wacht maar tot je zelf moeder wordt'
'Maar als ik jou was, zou ik het wel willen weten'
'Later wil je het vast wel weten, want dat moet toch.'
Tegen m'n vriend:
'Goh wanneer zien we jouw vriendin op spoorloos?'
Is het nou zo ontzettend veel gevraagd om gewoon even niet te doen alsof je mij bent en je weet hoe het allemaal in elkaar zit.
Ik word er zo moedeloos van, het lijkt wel alsof mensen graag willen dat je ongelukkig bent en dolgraag wil weten wie je biologische ouders zijn. Een soort sensatie ofzo misschien?
En misschien ook omdat er nou eenmaal wel geadopteerde kinderen zijn die dat wel willen weten, waarschijnlijk ook de meerderheid.
En dat geeft ook allemaal niet, en ik vind het niet erg om het allemaal te vertellen, alleen ik wil gewoon niet dat mensen conclusies trekken en dat ik me dan maar moet gaan verdedigen.
Dit is mijn keuze, ik zou niet anders willen of kunnen. Damn.
Vandaag stapte ik de bus in.
Buschauffeur: Zo ga je nog feesten zaterdag?
Ik: Nee, hoezo?
BC: Nou dr is toch een hindoestaans feest.
Ik: Maar ik ben niet Hindoestaans.
BC: Blabla feest, hindoestaans, blabla.
Ik herhaal nog 3 x dat ik niet Hindoestaans ben
BC: Ja maar in Suriname wordt dat toch ook gevierd.
Ik: Ik kom niet uit Suriname.
Ik weet dat ik er Hindoestaans uitzie en je mag dat ook best denken maar je mag ook best eerst even vragen hoe of wat, en niet een half uur tegen me aan lullen en niet luisteren.
En dat terwijl ik me 's ochtends ook al moest verdedigen tijdens een gesprek met m'n groepje.
'Als ik jou was...'.
Als je mij was had je er geen problemen mee, ik ben namelijk mij.
Hm oke t wordt wel een heel lang verhaal maar het zit me ook al zolang dwars en vandaag is echt even de druppel.
Ik heb het artikel net aan m'n vader laten lezen die ging ook helemaal over de rooie.
Kennelijk zijn adoptieouders egoistische klootzakken, die een gruwelijke daad op hun geweten hebben.
Je weet echt niet waar je over praat.
Nu ben ik nog steeds boos maar lange leve livejournal.