In Memoriam: Pimbootje
Op 1 oktober
2005, iets voor 10 uur 's morgens is Pimbootje, mijn lieve gevederde
vriendje, overleden... Hij lag op het kussen naast mij, ik aaide hem en
probeerde er voor hem te zijn in de laatste minuten van zijn veel en
veel te korte leventje... Als hij nog geleefd had, dan had ik m vandaag
precies twee jaar bij mij gehad... Maar het heeft niet mogen zijn...
Blijkbaar hadden ze een engel te kort in de hemel en moest hij zijn
plicht gaan vervullen...
Vandaag is het werelddierendag. Daarom net vond ik het zo bijzonder dat ik Pimbootje dan gekocht heb. Ik was me er toen, twee jaar geleden, pas veel later van bewust. En mensen zeggen me wel "zo is het leven" en "er zijn nog veel meer parkieten op de wereld", maar dan is het duidelijk dat zij het geluk niet kennen dat ik met Pimbootje gekend heb. Mijn parkiet is niet zomaar een huisdier, hij is een huisgenoot. Dat betekent dat je lief en leed deelt, dat je samen leuke dingen doet, dat je aandacht voor elkaar hebt, dat je elkaar koestert en lief bent voor elkaar. Ook ben je soms kwaad op elkaar of kun je de aanwezigheid van de ander minder goed op prijs stellen... Maar toch, het zijn de mooie momenten die je verder naar elkaars aanwezigheid doen verlangen. Het was ik, die op weg was van de faculteit naar huis die dacht "straks weer lekker spelen, praten, lezen, TV kijken, huiswerk maken, eten,... met Pimbootje". En het was Pimbootje die heel goed aan mij duidelijk maakte "ik wil uit mn koo-ooi".
Pimbootje is op woensdag 14 september plots erg ziek geworden. Het begon met overgeven en diarree... De dierenarts gaf medicijnen mee... Hij leek weer op te knappen en op 25 september leek hij weer helemaal de oude: eten, drinken, spelen, bijten, ... Maar 's avonds merkte ik een verandering op. Het leek wel of hij problemen had met zn ademhaling. En dus zijn we de dinsdag daarop voor de tweede keer met een doodzieke parkiet naar de dierenarts geweest. Dat is vandaag precies een week geleden... De dierenarts gaf ons niet veel hoop. En het werd dag na dag slechter. Hij at nauwelijks, dronk niet meer... Op donderdag moest ik hem zaadje voor zaadje voeren, en hij werd heel erg mager en verzwakte dag na dag. Het zag er niet goed uit, maar toch... Mijn Pimbootje had die week daarvoor zo hard gevochten om te overleven dat ik hem in staat achtte dat nog een keer te doen. Maar blijkbaar kon hij het niet meer, ook al wou hij nog zo graag. Tot de allerlaatste seconde is hij toch blijven vechten en ben ik erin blijven geloven. Maar dat het einde naderde, was helaas behoorlijk goed zichtbaar. Ik zou het weekend in België doorbrengen door de verjaardag van ons Indra. Maar ik besloot uiteindelijk om pas zaterdagmiddag te vertrekken i.p.v. vrijdagmiddag. En zo werd ik zaterdagochtend wakker, en zag ik Pimbootje niet meer op zn stokje zitten. Ik dacht dat hij in de nacht overleden was, maar nee, hij zat op de bodem van zijn kooi en ademde nog, zij het zwak. Ik heb m toen maar bij mij in bed genomen, heb tegen hem gefluisterd, vooral de hele tijd zijn naam herhaald, want dat vond hij zo leuk... En plots... kwam hij in een schok overeind, bleef wat voor mij een eeuwigheid leek, maar wat waarschijnlijk maar secondes of fracties van secondes duurde, zo staan en viel dan voorzichtig voorover... Ik keek tijdens die schok in zn trouwe, lieve oogjes... ik weet niet wat ik erin zag, maar ik hoop dat hij in mijn ogen de liefde en dankbaarheid die ik voor hem koesterde en nog steeds koester kon zien... Ik hoop dat hij zich op het moment van doodgaan niet eenzaam en alleen voelde...
Ik mis hem zo verschrikkelijk... Mensen snappen het niet en zeggen "het is maar een parkiet"... En daaraan merk je dat bijna niemand Pimbootje goed kende en wist wat hij - en met hem ook vele andere parkieten - ons, mensen, kunnen bieden...
Ik laat Pimbootje opzetten... Zo heb ik hem toch nog bij mij... Het is natuurlijk niet hetzelfde, maar toch... Ik zal uiteraard zijn gefluit en zijn koppig karaktertje en zelfs zijn bijten missen... Hij was erg eigenzinnig, erg vastberaden en erg lief... Hij heeft mij met zijn gedrag op vele momenten verrast... zelfs op het einde van zijn leven. De avond voor hij zou overlijden, wou hij per se naar zijn speeltuintje en met de weinige krachten die hij bezat, is het hem gelukt er naar toe te lopen. Ik ben blij dat ik hem dan niet overbeschermd heb, en dat ik het speeltuintje maar wat dichterbij gezet heb zodat hij er rustig op kon zitten... De dag ervoor kwam zelfs zijn nieuwsgierigheid weer naar boven. Ik was bloemkool aan het eten, en dan moest hij er toch even van proeven. Hij vond het lekker en wou meer. Ik legde een stukje bloemkool naast m neer, maar nee hoor, dat was niet zoals het moest, en daarom sprong hij maar gelijk in mn bord, om te tonen hoe het wél moest...
Pimbootje... PimbootjePimbootjePimbootje... We missen je... We zijn... je weet wel hé... O ja, ik plaats de lyrics van ons liedje nog online hier op mn weblog. Dat heb ik de laatste dagen van jouw leven onophoudelijk laten spelen. Daarom is het ook opgedragen aan jou, maar dat wist je al, dat had ik je al verteld, just in case...
Liefs,
DeBZ
Vandaag is het werelddierendag. Daarom net vond ik het zo bijzonder dat ik Pimbootje dan gekocht heb. Ik was me er toen, twee jaar geleden, pas veel later van bewust. En mensen zeggen me wel "zo is het leven" en "er zijn nog veel meer parkieten op de wereld", maar dan is het duidelijk dat zij het geluk niet kennen dat ik met Pimbootje gekend heb. Mijn parkiet is niet zomaar een huisdier, hij is een huisgenoot. Dat betekent dat je lief en leed deelt, dat je samen leuke dingen doet, dat je aandacht voor elkaar hebt, dat je elkaar koestert en lief bent voor elkaar. Ook ben je soms kwaad op elkaar of kun je de aanwezigheid van de ander minder goed op prijs stellen... Maar toch, het zijn de mooie momenten die je verder naar elkaars aanwezigheid doen verlangen. Het was ik, die op weg was van de faculteit naar huis die dacht "straks weer lekker spelen, praten, lezen, TV kijken, huiswerk maken, eten,... met Pimbootje". En het was Pimbootje die heel goed aan mij duidelijk maakte "ik wil uit mn koo-ooi".
Pimbootje is op woensdag 14 september plots erg ziek geworden. Het begon met overgeven en diarree... De dierenarts gaf medicijnen mee... Hij leek weer op te knappen en op 25 september leek hij weer helemaal de oude: eten, drinken, spelen, bijten, ... Maar 's avonds merkte ik een verandering op. Het leek wel of hij problemen had met zn ademhaling. En dus zijn we de dinsdag daarop voor de tweede keer met een doodzieke parkiet naar de dierenarts geweest. Dat is vandaag precies een week geleden... De dierenarts gaf ons niet veel hoop. En het werd dag na dag slechter. Hij at nauwelijks, dronk niet meer... Op donderdag moest ik hem zaadje voor zaadje voeren, en hij werd heel erg mager en verzwakte dag na dag. Het zag er niet goed uit, maar toch... Mijn Pimbootje had die week daarvoor zo hard gevochten om te overleven dat ik hem in staat achtte dat nog een keer te doen. Maar blijkbaar kon hij het niet meer, ook al wou hij nog zo graag. Tot de allerlaatste seconde is hij toch blijven vechten en ben ik erin blijven geloven. Maar dat het einde naderde, was helaas behoorlijk goed zichtbaar. Ik zou het weekend in België doorbrengen door de verjaardag van ons Indra. Maar ik besloot uiteindelijk om pas zaterdagmiddag te vertrekken i.p.v. vrijdagmiddag. En zo werd ik zaterdagochtend wakker, en zag ik Pimbootje niet meer op zn stokje zitten. Ik dacht dat hij in de nacht overleden was, maar nee, hij zat op de bodem van zijn kooi en ademde nog, zij het zwak. Ik heb m toen maar bij mij in bed genomen, heb tegen hem gefluisterd, vooral de hele tijd zijn naam herhaald, want dat vond hij zo leuk... En plots... kwam hij in een schok overeind, bleef wat voor mij een eeuwigheid leek, maar wat waarschijnlijk maar secondes of fracties van secondes duurde, zo staan en viel dan voorzichtig voorover... Ik keek tijdens die schok in zn trouwe, lieve oogjes... ik weet niet wat ik erin zag, maar ik hoop dat hij in mijn ogen de liefde en dankbaarheid die ik voor hem koesterde en nog steeds koester kon zien... Ik hoop dat hij zich op het moment van doodgaan niet eenzaam en alleen voelde...
Ik mis hem zo verschrikkelijk... Mensen snappen het niet en zeggen "het is maar een parkiet"... En daaraan merk je dat bijna niemand Pimbootje goed kende en wist wat hij - en met hem ook vele andere parkieten - ons, mensen, kunnen bieden...
Ik laat Pimbootje opzetten... Zo heb ik hem toch nog bij mij... Het is natuurlijk niet hetzelfde, maar toch... Ik zal uiteraard zijn gefluit en zijn koppig karaktertje en zelfs zijn bijten missen... Hij was erg eigenzinnig, erg vastberaden en erg lief... Hij heeft mij met zijn gedrag op vele momenten verrast... zelfs op het einde van zijn leven. De avond voor hij zou overlijden, wou hij per se naar zijn speeltuintje en met de weinige krachten die hij bezat, is het hem gelukt er naar toe te lopen. Ik ben blij dat ik hem dan niet overbeschermd heb, en dat ik het speeltuintje maar wat dichterbij gezet heb zodat hij er rustig op kon zitten... De dag ervoor kwam zelfs zijn nieuwsgierigheid weer naar boven. Ik was bloemkool aan het eten, en dan moest hij er toch even van proeven. Hij vond het lekker en wou meer. Ik legde een stukje bloemkool naast m neer, maar nee hoor, dat was niet zoals het moest, en daarom sprong hij maar gelijk in mn bord, om te tonen hoe het wél moest...
Pimbootje... PimbootjePimbootjePimbootje... We missen je... We zijn... je weet wel hé... O ja, ik plaats de lyrics van ons liedje nog online hier op mn weblog. Dat heb ik de laatste dagen van jouw leven onophoudelijk laten spelen. Daarom is het ook opgedragen aan jou, maar dat wist je al, dat had ik je al verteld, just in case...
Liefs,
DeBZ