Getting married
Afgelopen vrijdag hadden Sam en ik een bruiloft van een tante van d'r. Ik ken haar familie niet zo goed, en heb sowieso weinig met het fenomeen familie in het algemeen. Ik had dan ook ruim de tijd om over dingen na te denken daar, en kon het niet helpen om na te gaan denken over mijn eigen bruiloft. Hoe zou ik dat eigenlijk willen, en wil ik het eigenlijk wel.
Zo'n ambtenaar van de burgerlijke stand maakt tijdens zo'n toespraak een hele hoop fouten. Vergeet de namen van kinderen en bruid. Dat soort dingen, dus dat hoeft voor mij niet, maar zonder ambtenaar geen officieel huwelijk. Keuzes, en nog meer keuzes. Eén ding staat voor mij als een paal boven water. Sam en ik organiseren onze bruiloft. Niet onze familie. No way.
De plechtigheid lijkt me het mooist zonder pottenkijkers. Gewoon met zijn tweeën, en de getuigen voor de volledigheid ook. Ouders, eventueel. De ringen aangeboden op, naar Sam's idee een mooi zwart leren kussentje. Daarna een lekker restaurant met een luxe maaltijd met hetzelfde selecte gezelschap. Ondertussen begint het feest in een zaal nabij, en is al lekker op gang als wij binnenkomen.
Ik stelde de Fernsehturm voor. Gewoon de hele bol afhuren en partyen. Kunnen toch wel een paar honderd man in. Maar dat vond Sam niks. Een ruimte dus, in elk geval. En dan een goede deejay. Miss Kittin zei ik, te duur zei Sam. We zullen zien, maar een DJ dus. Zonder Nederlandse toppers. Met goede muziek. Electro, techno. Misschien wat toegankelijker in het begin. Maar ach, het is een trouwfeest, geen serieuze bijeenkomst.
En dan, een uur of wat voor het feest eindigt, houden Sam en ik het voor gezien. We pakken de trein naar Moskou. De trein naar Peking, naar Tokyo. Een week onderweg. De eerste week als kersvers koppel samen in een hokje in een schommelende trein. Cultuur snuiven. En dan, Tokyo. Sam's stad. Een weekje ofzo. En dan weer terug. Weer met de trein. Maar nu niet rechstreeks.
Dit keer bekijken we Irkutsk, Moskva en andere steden langs de lijn. Het duurt wat langer, maar dan heb je ook wat. En uiteindelijk zijn we terug in Berlin. Onze Heimatstadt.
Ja, dat lijkt me wel wat. Maar ons kennende, wordt het toch niet Tokyo, maar Melbourne. Of gaan we niet met de trein, maar vliegen. Wordt het een enorme plechtigheid en een feest met zijn tweetjes. Wat het ook wordt, dit zal het niet worden.
Zo'n ambtenaar van de burgerlijke stand maakt tijdens zo'n toespraak een hele hoop fouten. Vergeet de namen van kinderen en bruid. Dat soort dingen, dus dat hoeft voor mij niet, maar zonder ambtenaar geen officieel huwelijk. Keuzes, en nog meer keuzes. Eén ding staat voor mij als een paal boven water. Sam en ik organiseren onze bruiloft. Niet onze familie. No way.
De plechtigheid lijkt me het mooist zonder pottenkijkers. Gewoon met zijn tweeën, en de getuigen voor de volledigheid ook. Ouders, eventueel. De ringen aangeboden op, naar Sam's idee een mooi zwart leren kussentje. Daarna een lekker restaurant met een luxe maaltijd met hetzelfde selecte gezelschap. Ondertussen begint het feest in een zaal nabij, en is al lekker op gang als wij binnenkomen.
Ik stelde de Fernsehturm voor. Gewoon de hele bol afhuren en partyen. Kunnen toch wel een paar honderd man in. Maar dat vond Sam niks. Een ruimte dus, in elk geval. En dan een goede deejay. Miss Kittin zei ik, te duur zei Sam. We zullen zien, maar een DJ dus. Zonder Nederlandse toppers. Met goede muziek. Electro, techno. Misschien wat toegankelijker in het begin. Maar ach, het is een trouwfeest, geen serieuze bijeenkomst.
En dan, een uur of wat voor het feest eindigt, houden Sam en ik het voor gezien. We pakken de trein naar Moskou. De trein naar Peking, naar Tokyo. Een week onderweg. De eerste week als kersvers koppel samen in een hokje in een schommelende trein. Cultuur snuiven. En dan, Tokyo. Sam's stad. Een weekje ofzo. En dan weer terug. Weer met de trein. Maar nu niet rechstreeks.
Dit keer bekijken we Irkutsk, Moskva en andere steden langs de lijn. Het duurt wat langer, maar dan heb je ook wat. En uiteindelijk zijn we terug in Berlin. Onze Heimatstadt.
Ja, dat lijkt me wel wat. Maar ons kennende, wordt het toch niet Tokyo, maar Melbourne. Of gaan we niet met de trein, maar vliegen. Wordt het een enorme plechtigheid en een feest met zijn tweetjes. Wat het ook wordt, dit zal het niet worden.