сцягнула верш у Дзмітрыя Растаева:)

[dasha_lis]

Лета. Спёка. Харошы верш! але шчасце павінна быць... мож, мы не там яго зазвычай шукаем? мож, і не трэба шукаць-чакаць? падчас мне здаецца, што яно - у паветры! летнім паветры, спякотным, бы мёд:) але са скразнякамі, абавязкова са скразнякамі! у такія дні я зноў пачынаю рухацца ў рытме музыкі і ветру! і хочацца ўзляцець вышэй за сосны, як маргарыта:)бліжэй да ночы!

п. с. пайшла шукаць чароўны крэм:)

Originally posted by rastaev at Скерцо

А всё же счастье - чудо света
недостижимое.
С утра -
дожди, дожди...
«Когда же лето? Когда же ражая жара?» -
себя я спрашивал неделю
тому назад - и вот ответ.
Жара пришла. Жара при деле.
А счастья не было и нет.