Jul 24, 2011 10:36
Эмі, дзетка, ты была промнем света,
Паміж гэтага калгаснага гармідару,
Канешне, я маю на ўвазе сваю краіну.
Эмі, я слухаў цябе кожнае лета,
Я чакаў наноў кожную літару!
І з першымі нотамі выпрастоўваў спіну.
Эмі, я разумеў, што ты далёка недобрая,
Што твой колер чорны,
І што сябруеш ты з алкаголем.
Але ж зорка твая была неблёклая!
Што ў пустках, што на моры,
Таму развітваюся з жалем і болем.
Зрэшты, як яшчэ ў гэтым замызганым Лондане,
Хоць яны называюць гэта тонькім брытанскім гумарам!
Дзе самота, пакістанцы, і натоўпы заўжды.
Эмі, ты была мітыёрам, ахутаным полымям,
І ніякая смерць з яе перадозам і ступарам,
Не зачыніць цябе, ты ў сэрцы і mp3.