กลับมาเขียน...
กลับมาสู่รัง dear diary 55555+ ใกล้จะสอบแล้วววว TT TT ไม่พร้อมเลยสักนิด แต่อิไดองจะทำให้ได้!
เหนื่อยเหลือหลาย ทั้งที่ก็ใช้ชีวิตในแบบที่ตัวเองอยากทำแท้ๆ (อดข้าวเช้ากับนอนเที่ยงคืน-ตีหนึ่ง o.O" ) ถึงจะไม่ดีต่อสุขภาพเท่าไรก็เถอะ... ตอนนี้ก็ได้ป่วยเป็นหวัดเข้าจริงๆแล้ว และปฏิเสธที่จะกินยา(อยากหายโดยธรรมชาติ)
ตอนนี้แอบกลับมาเขียนนิยาย(เก่า)ของตัวเองค่ะ ตั้งใจว่าจะยึดฉบับนี้เป็นจริงเป็นจัง จะไม่เลิกเขียนหรือrewriteอีกแล้ว T T" แต่ยังไม่มีแพลนที่จะเอาให้ใครอ่านแต่อย่างใด (ในเมื่อมันยังห่างไกลคำว่าพร้อม ฮา) ซึ่งจริงๆเรื่องนี้ที่เขียนอยู่พื้นฐานของเรื่องมีการrewrite+ปรับปรุงตัวละครมาหลายปีแล้ว(เขียนแล้วเลิกมันอยู่บ่อยมาก)
อ๊ะๆ.. ติวหนังสือก็ทำค่ะ เพียงแต่หาอะไรเขียนเล่นบ้าง (เป็นการทดแทนที่งดเล่นเน็ตเพื่อติวสอบ... อ่าว แล้วมาเสียเวลาเขียนนิยายแทน)
ออริแต่งยากกว่าฟิกหลายเท่าจริงๆ แต่อิไดองตั้งใจเอาไว้ว่าอยากจะเขียนนิยายสำเร็จสักเรื่อง(หรือสักภาค)ภายในสองปีหน้า เหตุผลเป็นเพราะว่าชื่นชอบให้นิยายเรื่องนี้ถูกเขียนมุมมองที่ไม่กร้านโลกมากจนเกินไป อยากเขียนนิยายที่ยังมีทัศนคติความเป็นเด็กอยู่ (แต่สองปีต่อไปอิไดองอาจจะนึกเสียใจในฝีมือก็เป็นได้ T T" )
ส่วนกิจกรรมเขียนเรื่องสั้นอิไดองกำลังเริ่มต้นยอมแพ้อยู่ในใจ การเขียนภาษาอังกฤษมากกว่า 500 คำถือเป็นเรื่องน่าหวาดหวั่นมาก... ทำไม่ค่อยได้+รู้สึกมันไม่ดีพอที่จะส่งอจ. แต่เหตุผลหลักๆคือไม่สามารถเขียนออกมาแล้วรวบรวมความกล้าที่จะให้การ์เดี้ยนตัวเองเป็นbeta-readerให้ได้(ความรู้สึกที่แท้จริงคือมันแย่จนไม่ควรให้ใครอ่าน - -" ) หลายครั้งรู้สึกว่างานของตัวเองไม่ควรค่าที่จะได้อ่าน อารมณ์เหมือน "Oh, that's so depressed. It doesn't worth reading" น่ะ คิดว่าถ้าหลังสอบแล้วยังไม่มีไอเดียใหม่ อิไดองจะล้มเลิกการร่วมกิจกรรมนั่นไป
อาจจะฟังดูเหมือนอ่อนแอเกินไป แต่ไม่พร้อมก็คือไม่พร้อมค่ะ ในเมื่ออิไดองยังยอมรับผลงานตัวเองไม่ได้... การจะให้คนอื่นอ่านก็เป็นอันต้องตัดไป
ตอนนี้ก็หวนกลับมาทบทวนอีกครั้งถึงเหตุผลที่ทำให้ความมั่นใจตัวเองหดหายไป ซึ่งทบทวนแล้วก็เหมือนจะเป็นหลายต่อหลายอย่างรวมกัน ส่วนหนึ่งก็เป็นเพราะอารมณ์ของตัวเองด้วย (ยิ่งอารมณ์ขุ่นมากเท่าไรก็จะยิ่งไม่ชอบงานเขียนตัวเองมากเท่านั้น ตีโพยตีพายมาก -"-) โอเค แค่เมื่อสองปีก่อนความมั่นใจของอิไดองไม่ได้เลวร้ายขนาดนี้ แต่ของแบบนี้แค่ชั่วข้ามคืนก็หายไปได้ง่ายๆนี่นา
ความจริงแล้วอิไดองไม่ได้ข้องใจเกี่ยวกับอัตลักษณ์ที่มี แต่ขัดใจกับวิธีที่ถูกกลั่นกรองออกมา
เหนื่อยเหลือหลาย ทั้งที่ก็ใช้ชีวิตในแบบที่ตัวเองอยากทำแท้ๆ (อดข้าวเช้ากับนอนเที่ยงคืน-ตีหนึ่ง o.O" ) ถึงจะไม่ดีต่อสุขภาพเท่าไรก็เถอะ... ตอนนี้ก็ได้ป่วยเป็นหวัดเข้าจริงๆแล้ว และปฏิเสธที่จะกินยา(อยากหายโดยธรรมชาติ)
ตอนนี้แอบกลับมาเขียนนิยาย(เก่า)ของตัวเองค่ะ ตั้งใจว่าจะยึดฉบับนี้เป็นจริงเป็นจัง จะไม่เลิกเขียนหรือrewriteอีกแล้ว T T" แต่ยังไม่มีแพลนที่จะเอาให้ใครอ่านแต่อย่างใด (ในเมื่อมันยังห่างไกลคำว่าพร้อม ฮา) ซึ่งจริงๆเรื่องนี้ที่เขียนอยู่พื้นฐานของเรื่องมีการrewrite+ปรับปรุงตัวละครมาหลายปีแล้ว(เขียนแล้วเลิกมันอยู่บ่อยมาก)
อ๊ะๆ.. ติวหนังสือก็ทำค่ะ เพียงแต่หาอะไรเขียนเล่นบ้าง (เป็นการทดแทนที่งดเล่นเน็ตเพื่อติวสอบ... อ่าว แล้วมาเสียเวลาเขียนนิยายแทน)
ออริแต่งยากกว่าฟิกหลายเท่าจริงๆ แต่อิไดองตั้งใจเอาไว้ว่าอยากจะเขียนนิยายสำเร็จสักเรื่อง(หรือสักภาค)ภายในสองปีหน้า เหตุผลเป็นเพราะว่าชื่นชอบให้นิยายเรื่องนี้ถูกเขียนมุมมองที่ไม่กร้านโลกมากจนเกินไป อยากเขียนนิยายที่ยังมีทัศนคติความเป็นเด็กอยู่ (แต่สองปีต่อไปอิไดองอาจจะนึกเสียใจในฝีมือก็เป็นได้ T T" )
ส่วนกิจกรรมเขียนเรื่องสั้นอิไดองกำลังเริ่มต้นยอมแพ้อยู่ในใจ การเขียนภาษาอังกฤษมากกว่า 500 คำถือเป็นเรื่องน่าหวาดหวั่นมาก... ทำไม่ค่อยได้+รู้สึกมันไม่ดีพอที่จะส่งอจ. แต่เหตุผลหลักๆคือไม่สามารถเขียนออกมาแล้วรวบรวมความกล้าที่จะให้การ์เดี้ยนตัวเองเป็นbeta-readerให้ได้(ความรู้สึกที่แท้จริงคือมันแย่จนไม่ควรให้ใครอ่าน - -" ) หลายครั้งรู้สึกว่างานของตัวเองไม่ควรค่าที่จะได้อ่าน อารมณ์เหมือน "Oh, that's so depressed. It doesn't worth reading" น่ะ คิดว่าถ้าหลังสอบแล้วยังไม่มีไอเดียใหม่ อิไดองจะล้มเลิกการร่วมกิจกรรมนั่นไป
อาจจะฟังดูเหมือนอ่อนแอเกินไป แต่ไม่พร้อมก็คือไม่พร้อมค่ะ ในเมื่ออิไดองยังยอมรับผลงานตัวเองไม่ได้... การจะให้คนอื่นอ่านก็เป็นอันต้องตัดไป
ตอนนี้ก็หวนกลับมาทบทวนอีกครั้งถึงเหตุผลที่ทำให้ความมั่นใจตัวเองหดหายไป ซึ่งทบทวนแล้วก็เหมือนจะเป็นหลายต่อหลายอย่างรวมกัน ส่วนหนึ่งก็เป็นเพราะอารมณ์ของตัวเองด้วย (ยิ่งอารมณ์ขุ่นมากเท่าไรก็จะยิ่งไม่ชอบงานเขียนตัวเองมากเท่านั้น ตีโพยตีพายมาก -"-) โอเค แค่เมื่อสองปีก่อนความมั่นใจของอิไดองไม่ได้เลวร้ายขนาดนี้ แต่ของแบบนี้แค่ชั่วข้ามคืนก็หายไปได้ง่ายๆนี่นา
ความจริงแล้วอิไดองไม่ได้ข้องใจเกี่ยวกับอัตลักษณ์ที่มี แต่ขัดใจกับวิธีที่ถูกกลั่นกรองออกมา