Deborah slaapt..
Vanmiddag was ongelooflijk moeilijk. Je weet dat het gaat gebeuren maar ik had Deborah al 1,5 week niet gezien en schrok toen ik binnen kwam. Ze lag op de bank, bijna buiten bewustzijn. Praten lukte haar niet meer en hetgene wat er uitkwam was gebrabbel of onvolledige woorden. Ook haalde ze heel moeilijk adem met behulp van haar hulp ademhalingsspieren en je zag haar hart gewoon letterlijk kloppen bovenaan haar borstkas met een snelheid van 150 per min!! Haar ogen kon ze al bijna niet meer open krijgen en ook merkte ze niets meer van haar omgeving.
Om 15:30 is ze op bed gelegd (staat in de woonkamer) en om 16:00 kwam de verpleegkundige van het specialisme team om het dormicum infuus aanteleggen. De HA was inmiddels ook gearriveerd.
We hebben haar toen allemaal nog een kus gegeven en toen ging het infuus aan. Je merkte echt dat ze nu "sliep".. ze lag zo rustig en voldaan. Eindelijk was het zover.. waar ze al maanden om smeekte!..
Ik ben opgelucht en desondanks barst ik in huilen uit
! Toen ik haar zo zag dacht ik echt dat ik in een nachtmerrie zat. Je zou denken omdat je zolang naar het "moment" toeleeft het makkelijker gaat. In werkelijkheid valt dat tegen. Nu kwam de klap pas, geen idee wat me eigenlijk te wachten stond...
Het is toch MIJN zusje!! Zo onwerkelijk als het is om je zusje zo te zien.. maar ik ben blij dat ze geen pijn meer heeft en vrede heeft. Ik hoop ook dat ze snel naar huis mag gaan en dat ik daar bij mag zijn..
Natuurlijk is het vreselijk maar het voelt goed zo.. Ik geloof heilig dat ze naar een betere plek gaat..
