Մարտի իքսին եսիմ որտուց սիրով Թանկագին, հարգելի, ջիգյար- Էական չի կոնկրետ, որտև Մեկա, ճիշտն ացած, Մռութդ էլ եմ արդեն մոռացել։ Ոչ քո взаимный френдն եմ,ոչ էլ ուրիշի, Բայց բարևում եմ քեզ Եվրոպա,Ասիա,Ամերիկա - դրանցից մեկից. Ուշքս գնում եր քո համար` Էլ ի՞նչ հրեշտակ, ի՞նչ Աստված Արդյոք այդ պատճառո՞վ ինձ отставка տվեցիր, Որ ընկնեմ սենց փողոցները էս ցուրտ ու բուքով տարած քաղաքում... Բարձս քրքրել եմ Դ՜ՈՒ հառաչելով, Քունս կորցրել եմ, միշտ քեզ եմ հիշում, ա՛յ редиска! Մթում պատկերդ ա գալիս, հաելու պես կրկնելով "Жанна Фириска! Жанна Фириска!"
tigrangalstyan Սիրով չտեղից, եսիմ որ ամսաթվին, Սիրելի, հարգելի, կամ թե թանկագին, Էական չէ, անկեղծ, քանզի տակավին, Դիմագծերն էլ նույնիսկ չեմ հիշում կարգին, Ոչ Ձեր, բայցև ոչ ոքի ընկերն է համատարիմ Ողջունում մայրցամաքից հանձնված կովբոյներին. Քեզ սիրում էի ավել, քան հրեշտակներին, Քան զինքն, ու այդ պատճառով այս պահին Հեռու եմ քեզնից նրանցից ավելի,
Ու ուշ գիշերով` նիրհող ձորերում, Օվկիանի խորքում, ձնապատ քաղաքում, Խենթ թավալ տալով գիշերն անկողնում, Այն կերպ, որ չի ասվի գալիք տողերում, Դոփում եմ մռնչյունով “դու” բառն առ բարձն իմ, Անեզր, անվերջ ծովերից անդին, Ու իրանիդ գծերն իմ մարմնով մթին Գիժ հայելու պես պատկերում կրկին...
yuliaantonian Չգիտեմ որտեղից, մարտեմբեր, թիվը նույն է Սիրելի…, հարգելի…, ջան -ջիգյար, ախր, ինչ կարևոր է Ով եմ ես, ով եք դուք, միևնույն է Ձերը չեմ, դեմքն էլ չեմ հիշում, լավ, ինչ որ է Ոչ ոքի ընկերն է Ձեզ ողջունում մայրցամաքից Որ ուրիշ հինգի թվում կովբոյներ են պահել Ես սիրել եմ քեզ հրեշտակներից և Նրանից էլ ավել Բայց և հեռացել եմ ես հենց քեզանից Ուշ գիշեր է, քնկոտ մի ձորի անդունդում Քաղաքում, որ թաղված է ձյան տակ ու կորած Ճմրթված սավանով ես “դու” բառն եմ գծում Անկողնում տենդագին գալարված Եվ անծիր-անհատակ ծովերի ետևում Իմ մարմինը դառնում է այն խենթ հայելին Որ քո դեմքն է մթում անընդմեջ վերստեղծում:
cartesius Ոչ մի տեղ սիրով, տասնմեկերորդ martobrya, սիրելի, սիրելի, սիրելի, բայց դա կարեւոր չէ նույնիսկ նրանց, ովքեր, քանի որ դեմքի առանձնահատկությունները, թող անկեղծ ասած, չեմ հիշում, չեք, բայց եւ ոչ ոք ճշմարիտ ընկեր եք ողջունեց հետ հինգ մայրցամաքներում, պահում է cowboys; Ես սիրում ձեզ ավելի քան հրեշտակներ, եւ ինքը, եւ այլն: Այժմ ձեզանից, քան նրանց երկու; ի ուշ երեկոյան, քնած ձորը, հենց ներքեւից, քաղաքում, ձյան-անդրադարձել է դռան բռնակի, writhing վրա սավան, գիշերը - ինչպես է, որ ցածր, առնվազն - Ես վատ սովորած դեր է բարձ lowing «Դուք» դուրս ծովերով, որն ավարտվում է, Մթության մեջ ամբողջ ձեր հատկանիշներից, ինչպես crazy հայելու կրկնելով.
Comments 97
Մարտի իքսին եսիմ որտուց սիրով
Թանկագին, հարգելի, ջիգյար-
Էական չի կոնկրետ, որտև
Մեկա, ճիշտն ացած,
Մռութդ էլ եմ արդեն մոռացել։
Ոչ քո взаимный френдն եմ,ոչ էլ ուրիշի,
Բայց բարևում եմ քեզ Եվրոպա,Ասիա,Ամերիկա - դրանցից մեկից.
Ուշքս գնում եր քո համար`
Էլ ի՞նչ հրեշտակ, ի՞նչ Աստված
Արդյոք այդ պատճառո՞վ ինձ отставка տվեցիր,
Որ ընկնեմ սենց փողոցները էս ցուրտ ու բուքով տարած քաղաքում...
Բարձս քրքրել եմ Դ՜ՈՒ հառաչելով,
Քունս կորցրել եմ, միշտ քեզ եմ հիշում, ա՛յ редиска!
Մթում պատկերդ ա գալիս, հաելու պես կրկնելով
"Жанна Фириска! Жанна Фириска!"
Reply
за своеобразность:)
Reply
Սիրով չտեղից, եսիմ որ ամսաթվին,
Սիրելի, հարգելի, կամ թե թանկագին,
Էական չէ, անկեղծ, քանզի տակավին,
Դիմագծերն էլ նույնիսկ չեմ հիշում կարգին,
Ոչ Ձեր, բայցև ոչ ոքի ընկերն է համատարիմ
Ողջունում մայրցամաքից հանձնված կովբոյներին.
Քեզ սիրում էի ավել, քան հրեշտակներին,
Քան զինքն, ու այդ պատճառով այս պահին
Հեռու եմ քեզնից նրանցից ավելի,
Ու ուշ գիշերով` նիրհող ձորերում,
Օվկիանի խորքում, ձնապատ քաղաքում,
Խենթ թավալ տալով գիշերն անկողնում,
Այն կերպ, որ չի ասվի գալիք տողերում,
Դոփում եմ մռնչյունով “դու” բառն առ բարձն իմ,
Անեզր, անվերջ ծովերից անդին,
Ու իրանիդ գծերն իմ մարմնով մթին
Գիժ հայելու պես պատկերում կրկին...
Հովսեփ Ծանծաղտյանց
(1976)
Reply
«Որպես Պոետ [բայց ոչ որպես Թարգմանիչ]՝ լավագույն բանաստեղցությունը ստեղծեց Տիգրան Գալստյանը (բացառությամբ առաջին անհաջող տողի):»
Reply
Вообще, каждый вариант имеет свою изюминку, и спасибо за прекрасный конкурс!
Reply
Конкурс не последний, я думаю
Reply
babe, suse, nena, лапочка, կիանք,
դեմքդ անհետ կորցրել եմ
անտեր, անտուն աշխարհի չոբան չոլերում
սիրում էի քեզ աստծուց ավել
ատոմ եմ քեզ սատանուց բեթար
ձյունը, ձմեռը,
չոր անկողինում ոլորվում եմ
գիշերը, քաղաքը,
մեզ բաժանող անծայրածիր անապատում
շրթունքերս այրվում են մարմնիտ կրակից
հառաչանքի պես կանչում եմ «ԴՈՒ»
մթության մեջ դատարկությունը գրկում
Reply
Reply
Չգիտեմ որտեղից, մարտեմբեր, թիվը նույն է
Սիրելի…, հարգելի…, ջան -ջիգյար, ախր, ինչ կարևոր է
Ով եմ ես, ով եք դուք, միևնույն է
Ձերը չեմ, դեմքն էլ չեմ հիշում, լավ, ինչ որ է
Ոչ ոքի ընկերն է Ձեզ ողջունում մայրցամաքից
Որ ուրիշ հինգի թվում կովբոյներ են պահել
Ես սիրել եմ քեզ հրեշտակներից և Նրանից էլ ավել
Բայց և հեռացել եմ ես հենց քեզանից
Ուշ գիշեր է, քնկոտ մի ձորի անդունդում
Քաղաքում, որ թաղված է ձյան տակ ու կորած
Ճմրթված սավանով ես “դու” բառն եմ գծում
Անկողնում տենդագին գալարված
Եվ անծիր-անհատակ ծովերի ետևում
Իմ մարմինը դառնում է այն խենթ հայելին
Որ քո դեմքն է մթում անընդմեջ վերստեղծում:
Reply
Reply
а если у кого-то появится желания кого-нибудь наградить - мислости просим!
Reply
Reply
Ոչ մի տեղ սիրով, տասնմեկերորդ martobrya,
սիրելի, սիրելի, սիրելի, բայց դա կարեւոր չէ
նույնիսկ նրանց, ովքեր, քանի որ դեմքի առանձնահատկությունները, թող
անկեղծ ասած, չեմ հիշում, չեք, բայց
եւ ոչ ոք ճշմարիտ ընկեր եք ողջունեց հետ
հինգ մայրցամաքներում, պահում է cowboys;
Ես սիրում ձեզ ավելի քան հրեշտակներ, եւ ինքը,
եւ այլն: Այժմ ձեզանից, քան նրանց երկու;
ի ուշ երեկոյան, քնած ձորը, հենց ներքեւից,
քաղաքում, ձյան-անդրադարձել է դռան բռնակի,
writhing վրա սավան, գիշերը -
ինչպես է, որ ցածր, առնվազն -
Ես վատ սովորած դեր է բարձ lowing «Դուք»
դուրս ծովերով, որն ավարտվում է,
Մթության մեջ ամբողջ ձեր հատկանիշներից,
ինչպես crazy հայելու կրկնելով.
Reply
Reply
չստացավ ուրեմն ոչ մի բան ՃՃՃ
Reply
Reply
Leave a comment