Daan in King Ubu
Ik zit in een Iers toneel stuk!
Het stuk verteld het verhaal over een vunzige kerel die met zijn vrouw de koning vermoorden en de macht van de hele wereld over nemen. Er ontstaat enorme chaos evenals grote oorlogen.
Een visueel stuk met veel absurditeit, horror, vieze worden, grof taalgebruik en live muziek.
Zeven professionele acteurs spelen dit stuk. Er word gebruik gemaakt van dubbel rollen en voor het stuk zijn audities gehouden voor 8 extra mensen uit Galway. Dit omdat het budget het niet toelaat om acteurs te betalen.
Het stuk is in samenwerking met het Galway Arts Festival gemaakt. De regisseuse, Monica Frawley is oorspronkelijk een decor ontwerpster, Co regisseuse is Rachel West. Zij zal de 8 vrijwilligers begeleiden
Er zullen 7 voorstellingen plaatsvinden in het grootste theater van Galway, The Town Hall Theatre.
Zaterdag 1 juli begon de eerste repetitie:
Afgelopen weekend heb ik me op 1 of andere manier ongelooflijk zitten irriteren. Ik wil uitzoeken wat het was wat me irriteerde. Mijn uitgangs punt zal zijn: Hoe zou ik het doen als theatermaker/dramadocent.
Hier volgt een verslag van de gebeurtenissen.
Allereerst:
De bedoeling is dat er 8 mensen zijn gecast voor de rol van koor. De 8 mensen zijn hoofdzakelijk burger en of soldaat. Belangrijk is dat er een ‘crew’ is.
Onder de gecaste mensen zijn 2 mensen die boven 60 jaar zijn (1 man is in de 80). Heb ik mn bedenkingen bij. Vooral als je een professioneel toneelstuk neer wilt zetten in een schouwburg waar mensen 20 euro voor een kaartje betalen. Deze mensen moeten fysiek spel neer kunnen zetten…mijn vraag is dan…
· wat is het uitgangspunt van de casting geweest?
· Waar zijn jullie naar op zoek?
· Waren er niet genoeg mensen te vinden?
· Waarom mensen uit vrijwilligers uit Galway? Alleen omdat je deze mensen niet hoeft te betalen…
In de groep zitten 2 andere mensen met semi-prodesionele ervaring in theater, De anderen hebben geen professionele ervaring.
Zaterdag 1 juli 2006 begon de repetitie met het lezen van het hele script. Zonder het verhaal globaal te vertellen, of enige introductie.
Nadat we het hele stuk gezamenlijk hadden gelezen gingen we de vloer op met tekst en al. We probeerden wat dingen uit.
Persoonlijk vond ik dat lastig, omdat ik niet gewend ben om gelijk met tekst te werken. Ik ben gewend om eerst te kijken naar de rol, het personage, of de rol van de groep. We moesten gelijk met tekst werken, zonder dat er een verband was met elkaar, als groep, als echte mensen die met z’n allen een rol neer gaan zetten.
Ik weet dat er weinig tijd is, maar ik had op zn minst met deze groep een opdracht gedaan om elkaar enigszins als groep/koor te leren kennen en te tasten wat ze in huis hebben. Dit is niet alleen lekker voor de spelers, maar ook goed voor de regisseuse voor een duidelijk beeld van de groep.
We deden enkele scènes, uit de losse hand, gewoon uitproberen. Het gaf wel een duidelijker beeld van het stuk, of wat er van ons verwacht werd, maar ik kon me niet geven of inleven als acteur. Dit had te maken met het feit dat we allemaal een tekst in onze hand hadden, en er geen duidelijke instructie werd gegeven, of beter gezegd..een instructie die je toe kunt passen voor langer termijn. We zaten gelijk helemaal in de tekst. De bewegingen die daaruit voortkwamen waren totaal onwennig, onnatuurlijk en onduidelijk voor mij. Ik moest en lezen, de tekst erbij houden, inleven, houding geven etc.
Vervolgens hebben we een bekend Iers lied gezongen wat er in voor komt. Iedereen kende het lied, of de melodie (A long way to Tipperary)
Dit was zo’n beetje de zaterdag. Klinkt negatief, maar zie het als kritisch.
Zondag 2 juli 2006 begonnen we om 1.30 pm. De muziek werd aangezet, en sommige hadden een tape bij om het nummer op te nemen om thuis te oefenen.
Warming up sloeg nergens op…Rachel vroeg ons op te warmen, waarop we allemaal een beetje doelloos rond liepen, zonder enige aanwijzing van Rachel…De 1 deed zich beetje onwennig warm wrijven, de ander liep gewoon rond. Er werd muziek aangezet om vervolgens een rommelige stem warming up te doen.
Rachel zette een cd aan met stem oefeningen. Maar zelf miste ze de professionaliteit om het te begeleiden…Iedereen was verspreid over de ruimte, en iedereen was op zich zelf. Aantal mensen zong de tonen mee, maar niemand werd gestimuleerd om mee te blèren.
Vervolgens vroeg Rachel ons in een kring om een nummer te zingen die in het stuk word gebruikt. Dit was wel ok. Ik kon er wel plezier in vinden. Maar toch miste ik de groepseenheid.
Wat ik had gedaan was te beginnen om de groep bij elkaar te brengen om een groep te vormen…omdat dit tijdens het stuk ook belangrijk is. Ik had gevraagd hoe het is met iedereen individueel, en de zaterdag nog geëvalueerd. Ook had ik duidelijk verteld wat de planning was van de dag. Wat ik wilde, en wat mijn doel was voor de dag.
Afijn…na de ongelooflijke opwarmende warming-up, hebben we de tekst erbij gepakt en zijn we de scène gaan oefenen waar we de zaterdag ervoor geëindigd waren.
Goed, toen kwam er de vrouw (ik meen Sara) die met ons bewegingen ging doen. Ze zou met ons de marcheer bewegingen en enkele Russisch getinte loopjes doornemen. Het is me nog steeds niet duidelijk wat haar rol is bij de voorstelling (choreografe?).
Ze begon lekker pittig en was heel duidelijk in wat ze wilde, maar ze had een erg hoog ‘drill’ vermogen. Op zich niet verkeerd, maar met enkele onprofessionele mensen was het op het randje. Ze kon goed aangeven als ze iets fouts zag. En ze gaf ook complimentjes naar de groep, maar dit kwam voor mij niet echt natuurlijk over (lekker zeiken doe ik nu…excuus) Aan de andere kant was haar inlevingsvermogen vrij laag;
De vloer waar we op repeteerden was ongelooflijk glad, en we moesten marcheer bewegingen doen met strakke hoeken. Elders in de zaal lag een groot stuk donker tapijt, wat een veel betere ondergrond was voor dit soort bewegingen…maar de 2 dames kwamen niet met het idee…ik heb het aangegeven dat het veel makkelijker is om op een iets stroevere vlak te werken, maar het idee werd niet meteen opgepikt. Hierin miste ik de verantwoordelijkheid naar de groep toe> we zitten nog steeds met een man rond de 80 die inderdaad lelijk is uitgegleden tijdens de repetitie.
We hebben een dans geoefend, of een bewegings cyclus op een stuk tekst. Maar wat ik hierin miste was de juiste begeleiding in tellen. Op zich was de tekst wel duidelijk als tel mechanisme, maar niet iedereen sprak de woorden in de juiste maat. Ik vroeg of ze mee kon tellen als ondersteuning, maar dit werd geweigerd omdat ze vond dat het in de tekst zat. Zucht…daar was mn eerste echte irritatie…onprofessioneel…
Wat ik heel erg miste in deze zondag was het checken bij de spelers, hoe het men zich voelde, of men water nodig had, of men het nog ziet zitten, kortom, ruimte.
Ik had heel erg het idee dat de 2 dames die ons begeleidden ontzettend met het uiteindelijke stuk bezig waren, en heel erg met de tijdslimiet, dat ze essentiële kenmerken van theater vergaten, en of oversloegen.
Voor mij is samenwerken met on professionals in theater heel erg een gevoels kwestie. Blijven afvragen of men zich er goed bij voelt wat men doet. Heel erg in het nu blijven, eventueel naar het verleden, maar alleen maar om dingen te weten te komen. Het gaat voor mij niet volledig om de toekomst. Natuurlijk wil je een eindproduct wat goed is en past als een puzzelstukje, maar dan moet je rekening houden met alles wat er op het moment gebeurt. En je moet je blijven realiseren met wat voor mensen je werkt. Het energie level lag niet erg hoog…wat prima is met een groep als deze, maar pas je ‘breaks’ er ook op aan.
Ik heb besloten om bij het stuk betrokken te blijven omdat ik nu wel erg nieuwsgierig ben hoe dit af gaat lopen…Zullen wij, met zn achtten het vol kunnen houden? Gaat het ons lukken om op een enorm podium professioneel over te komen? Ik ben benieuwd!
Het stuk verteld het verhaal over een vunzige kerel die met zijn vrouw de koning vermoorden en de macht van de hele wereld over nemen. Er ontstaat enorme chaos evenals grote oorlogen.
Een visueel stuk met veel absurditeit, horror, vieze worden, grof taalgebruik en live muziek.
Zeven professionele acteurs spelen dit stuk. Er word gebruik gemaakt van dubbel rollen en voor het stuk zijn audities gehouden voor 8 extra mensen uit Galway. Dit omdat het budget het niet toelaat om acteurs te betalen.
Het stuk is in samenwerking met het Galway Arts Festival gemaakt. De regisseuse, Monica Frawley is oorspronkelijk een decor ontwerpster, Co regisseuse is Rachel West. Zij zal de 8 vrijwilligers begeleiden
Er zullen 7 voorstellingen plaatsvinden in het grootste theater van Galway, The Town Hall Theatre.
Zaterdag 1 juli begon de eerste repetitie:
Afgelopen weekend heb ik me op 1 of andere manier ongelooflijk zitten irriteren. Ik wil uitzoeken wat het was wat me irriteerde. Mijn uitgangs punt zal zijn: Hoe zou ik het doen als theatermaker/dramadocent.
Hier volgt een verslag van de gebeurtenissen.
Allereerst:
De bedoeling is dat er 8 mensen zijn gecast voor de rol van koor. De 8 mensen zijn hoofdzakelijk burger en of soldaat. Belangrijk is dat er een ‘crew’ is.
Onder de gecaste mensen zijn 2 mensen die boven 60 jaar zijn (1 man is in de 80). Heb ik mn bedenkingen bij. Vooral als je een professioneel toneelstuk neer wilt zetten in een schouwburg waar mensen 20 euro voor een kaartje betalen. Deze mensen moeten fysiek spel neer kunnen zetten…mijn vraag is dan…
· wat is het uitgangspunt van de casting geweest?
· Waar zijn jullie naar op zoek?
· Waren er niet genoeg mensen te vinden?
· Waarom mensen uit vrijwilligers uit Galway? Alleen omdat je deze mensen niet hoeft te betalen…
In de groep zitten 2 andere mensen met semi-prodesionele ervaring in theater, De anderen hebben geen professionele ervaring.
Zaterdag 1 juli 2006 begon de repetitie met het lezen van het hele script. Zonder het verhaal globaal te vertellen, of enige introductie.
Nadat we het hele stuk gezamenlijk hadden gelezen gingen we de vloer op met tekst en al. We probeerden wat dingen uit.
Persoonlijk vond ik dat lastig, omdat ik niet gewend ben om gelijk met tekst te werken. Ik ben gewend om eerst te kijken naar de rol, het personage, of de rol van de groep. We moesten gelijk met tekst werken, zonder dat er een verband was met elkaar, als groep, als echte mensen die met z’n allen een rol neer gaan zetten.
Ik weet dat er weinig tijd is, maar ik had op zn minst met deze groep een opdracht gedaan om elkaar enigszins als groep/koor te leren kennen en te tasten wat ze in huis hebben. Dit is niet alleen lekker voor de spelers, maar ook goed voor de regisseuse voor een duidelijk beeld van de groep.
We deden enkele scènes, uit de losse hand, gewoon uitproberen. Het gaf wel een duidelijker beeld van het stuk, of wat er van ons verwacht werd, maar ik kon me niet geven of inleven als acteur. Dit had te maken met het feit dat we allemaal een tekst in onze hand hadden, en er geen duidelijke instructie werd gegeven, of beter gezegd..een instructie die je toe kunt passen voor langer termijn. We zaten gelijk helemaal in de tekst. De bewegingen die daaruit voortkwamen waren totaal onwennig, onnatuurlijk en onduidelijk voor mij. Ik moest en lezen, de tekst erbij houden, inleven, houding geven etc.
Vervolgens hebben we een bekend Iers lied gezongen wat er in voor komt. Iedereen kende het lied, of de melodie (A long way to Tipperary)
Dit was zo’n beetje de zaterdag. Klinkt negatief, maar zie het als kritisch.
Zondag 2 juli 2006 begonnen we om 1.30 pm. De muziek werd aangezet, en sommige hadden een tape bij om het nummer op te nemen om thuis te oefenen.
Warming up sloeg nergens op…Rachel vroeg ons op te warmen, waarop we allemaal een beetje doelloos rond liepen, zonder enige aanwijzing van Rachel…De 1 deed zich beetje onwennig warm wrijven, de ander liep gewoon rond. Er werd muziek aangezet om vervolgens een rommelige stem warming up te doen.
Rachel zette een cd aan met stem oefeningen. Maar zelf miste ze de professionaliteit om het te begeleiden…Iedereen was verspreid over de ruimte, en iedereen was op zich zelf. Aantal mensen zong de tonen mee, maar niemand werd gestimuleerd om mee te blèren.
Vervolgens vroeg Rachel ons in een kring om een nummer te zingen die in het stuk word gebruikt. Dit was wel ok. Ik kon er wel plezier in vinden. Maar toch miste ik de groepseenheid.
Wat ik had gedaan was te beginnen om de groep bij elkaar te brengen om een groep te vormen…omdat dit tijdens het stuk ook belangrijk is. Ik had gevraagd hoe het is met iedereen individueel, en de zaterdag nog geëvalueerd. Ook had ik duidelijk verteld wat de planning was van de dag. Wat ik wilde, en wat mijn doel was voor de dag.
Afijn…na de ongelooflijke opwarmende warming-up, hebben we de tekst erbij gepakt en zijn we de scène gaan oefenen waar we de zaterdag ervoor geëindigd waren.
Goed, toen kwam er de vrouw (ik meen Sara) die met ons bewegingen ging doen. Ze zou met ons de marcheer bewegingen en enkele Russisch getinte loopjes doornemen. Het is me nog steeds niet duidelijk wat haar rol is bij de voorstelling (choreografe?).
Ze begon lekker pittig en was heel duidelijk in wat ze wilde, maar ze had een erg hoog ‘drill’ vermogen. Op zich niet verkeerd, maar met enkele onprofessionele mensen was het op het randje. Ze kon goed aangeven als ze iets fouts zag. En ze gaf ook complimentjes naar de groep, maar dit kwam voor mij niet echt natuurlijk over (lekker zeiken doe ik nu…excuus) Aan de andere kant was haar inlevingsvermogen vrij laag;
De vloer waar we op repeteerden was ongelooflijk glad, en we moesten marcheer bewegingen doen met strakke hoeken. Elders in de zaal lag een groot stuk donker tapijt, wat een veel betere ondergrond was voor dit soort bewegingen…maar de 2 dames kwamen niet met het idee…ik heb het aangegeven dat het veel makkelijker is om op een iets stroevere vlak te werken, maar het idee werd niet meteen opgepikt. Hierin miste ik de verantwoordelijkheid naar de groep toe> we zitten nog steeds met een man rond de 80 die inderdaad lelijk is uitgegleden tijdens de repetitie.
We hebben een dans geoefend, of een bewegings cyclus op een stuk tekst. Maar wat ik hierin miste was de juiste begeleiding in tellen. Op zich was de tekst wel duidelijk als tel mechanisme, maar niet iedereen sprak de woorden in de juiste maat. Ik vroeg of ze mee kon tellen als ondersteuning, maar dit werd geweigerd omdat ze vond dat het in de tekst zat. Zucht…daar was mn eerste echte irritatie…onprofessioneel…
Wat ik heel erg miste in deze zondag was het checken bij de spelers, hoe het men zich voelde, of men water nodig had, of men het nog ziet zitten, kortom, ruimte.
Ik had heel erg het idee dat de 2 dames die ons begeleidden ontzettend met het uiteindelijke stuk bezig waren, en heel erg met de tijdslimiet, dat ze essentiële kenmerken van theater vergaten, en of oversloegen.
Voor mij is samenwerken met on professionals in theater heel erg een gevoels kwestie. Blijven afvragen of men zich er goed bij voelt wat men doet. Heel erg in het nu blijven, eventueel naar het verleden, maar alleen maar om dingen te weten te komen. Het gaat voor mij niet volledig om de toekomst. Natuurlijk wil je een eindproduct wat goed is en past als een puzzelstukje, maar dan moet je rekening houden met alles wat er op het moment gebeurt. En je moet je blijven realiseren met wat voor mensen je werkt. Het energie level lag niet erg hoog…wat prima is met een groep als deze, maar pas je ‘breaks’ er ook op aan.
Ik heb besloten om bij het stuk betrokken te blijven omdat ik nu wel erg nieuwsgierig ben hoe dit af gaat lopen…Zullen wij, met zn achtten het vol kunnen houden? Gaat het ons lukken om op een enorm podium professioneel over te komen? Ik ben benieuwd!