Anno 2010, of misschien wel het einde ervan.
Sinds ik mijn vaders werkgenen heb ingezet voor het echte werk, je weet wel, dat na mijn studie, voel ik me weer piepjong. Ik zit tegenwoordig tussen de werkende hoogopgeleide huisvrouwen, moeders van 2 kinderen, en stuk voor stuk perfectionist. Ze hebben verhitte discussies over schoonmaken en de tijd die dat vergt terwijl er ook nog kinderen zijn die gevoederd en naar de hockeyclub gebracht dienen te worden wanneer ze van de tennisclub gehaald zijn.
Ze vallen van de ene verbazing in de andere wanneer de 1e toegeeft de hulp te hebben ontslagen wegens disfunctioneren en de 2e aangeeft alles zelfs zonder hulp te kunnen bolwerken, al werkt ze tot 2 uur ‘s nachts door.
Na een kwartier wijs mijn mond te hebben gehouden als kinderloze huishouden hatende kroegtijger zijnde kan ik het niet meer aanhoren.
“Hebben jullie geen man?”
Even is het stil. Totdat de 1e van de 3 antwoordt: “Goede vraag. Hele goede vraag.”
Dan komt de andere los: “Die doet ook heus wel eens wat. Maar hij werkt gewoon heel hard.”
Ik besluit dat ik niet tevreden ben en geef aan dat zij ook hard werken.
“Dat klopt wel, maar toch… Zonder hulp kan ik niet.”
Ik geef het op, denk aan Alexander en ons leven, en besluit toch maar geen recht van spreken te hebben. Misschien ben ik gewoon een bofkont en hij zwaar de lul. Zolang ik nog tijd heb om stof weg te blazen, en hij om alles grondig te schrobben nemen wij nog geen hulp. (Laat staan kinderen.)
Ze vallen van de ene verbazing in de andere wanneer de 1e toegeeft de hulp te hebben ontslagen wegens disfunctioneren en de 2e aangeeft alles zelfs zonder hulp te kunnen bolwerken, al werkt ze tot 2 uur ‘s nachts door.
Na een kwartier wijs mijn mond te hebben gehouden als kinderloze huishouden hatende kroegtijger zijnde kan ik het niet meer aanhoren.
“Hebben jullie geen man?”
Even is het stil. Totdat de 1e van de 3 antwoordt: “Goede vraag. Hele goede vraag.”
Dan komt de andere los: “Die doet ook heus wel eens wat. Maar hij werkt gewoon heel hard.”
Ik besluit dat ik niet tevreden ben en geef aan dat zij ook hard werken.
“Dat klopt wel, maar toch… Zonder hulp kan ik niet.”
Ik geef het op, denk aan Alexander en ons leven, en besluit toch maar geen recht van spreken te hebben. Misschien ben ik gewoon een bofkont en hij zwaar de lul. Zolang ik nog tijd heb om stof weg te blazen, en hij om alles grondig te schrobben nemen wij nog geen hulp. (Laat staan kinderen.)