Ode aan een vriendin.

[corde_sensible]

Wilma luistert naar mij als ik vloek en tier, als ik elke religie schijnheilig verklaar en gelovigen demoniseer.
Ze geeft me gelijk.

Ik luister naar Wilma als ze vertelt over haar liefde voor God, en als ze haar bloemenvelden en bossen van Astrid Lindgren beschrijft.
Ik geef haar gelijk.

Mijn vaders "liturgie"  hangt in haar 'vegeet nooit te leven'-boom en haar woorden galmen altijd als laatste na in mijn hart.

Ondanks onze verschillen begrijpen we als geen ander elkaars angsten en geluk.
Precies zoals het óók kan.

Wilma is een topwijf.