Day 26 - Your fears
Dieptevrees. Serieus. Gooi mij in een donkere plas water met een niet te specificeren diepte en ik vermoord je. Hilariteit alom toen mijn scriptiebegeleider mij bij mijn buluitreiking omschreef als het toonbeeld van het gezegde "stille wateren hebben diepe gronden".
Het begon volgens mij ooit als klein meisje in Bussloo, bij Deventer. Op het moment dat ik naar beneden dook om de bodem van dichtbij te bekijken en deze maar niet in zicht kwam, raakte ik in paniek. De tocht naar boven was dan ook een regelrechte kwelling en vanaf dat moment had ik een heus trauma ontwikkeld met "dieptevrees" tot gevolg.
Het feit dat je niet kunt zien hoe diep het is, wat zich daaronder allemaal afspeelt en het onheilspellende donkere water heeft bij mij een dubieuze uitwerking: blinde paniek. Mijn verstand zegt om niets, maar daar schakel ik mijn gevoel absoluut niet mee uit. Hoe eerder ik dat water uit ben, hoe beter, maar liever kom ik er überhaupt niet in de buurt.
Misschien heeft het ook wel te maken met die keer dat ik als nog kleiner ukkie met mijn ouders in een voor mij onbekende plas in een onbekende omgeving ging zwemmen. Op de achtergrond hoorde ik een onheilspellend gebulder dat mijn vader uitlegde als "de brul van een reus". De hele dag heb ik mij vastgeklampt aan mijn moeder. Wanneer zij zich eindelijk had ontworsteld van mijn houdgreep, was mijn vader het volgende slachtoffer. Hysterisch.
Nu ik dit schrijf lopen de rillingen weer over mijn rug. Nooit meer. Doe mij maar een zwembad
Het begon volgens mij ooit als klein meisje in Bussloo, bij Deventer. Op het moment dat ik naar beneden dook om de bodem van dichtbij te bekijken en deze maar niet in zicht kwam, raakte ik in paniek. De tocht naar boven was dan ook een regelrechte kwelling en vanaf dat moment had ik een heus trauma ontwikkeld met "dieptevrees" tot gevolg.
Het feit dat je niet kunt zien hoe diep het is, wat zich daaronder allemaal afspeelt en het onheilspellende donkere water heeft bij mij een dubieuze uitwerking: blinde paniek. Mijn verstand zegt om niets, maar daar schakel ik mijn gevoel absoluut niet mee uit. Hoe eerder ik dat water uit ben, hoe beter, maar liever kom ik er überhaupt niet in de buurt.
Misschien heeft het ook wel te maken met die keer dat ik als nog kleiner ukkie met mijn ouders in een voor mij onbekende plas in een onbekende omgeving ging zwemmen. Op de achtergrond hoorde ik een onheilspellend gebulder dat mijn vader uitlegde als "de brul van een reus". De hele dag heb ik mij vastgeklampt aan mijn moeder. Wanneer zij zich eindelijk had ontworsteld van mijn houdgreep, was mijn vader het volgende slachtoffer. Hysterisch.
Nu ik dit schrijf lopen de rillingen weer over mijn rug. Nooit meer. Doe mij maar een zwembad