(no subject)
My mother said it wasn't really supposed to be a secret, so I'll guess I'll spill everything here.
My little brother is in jail. Will be for about two weeks, and then they'll see.
Maandagochtend rond half zeven bonkte de politie op onze deur. Ik moest die dag werken en was dus al wakker en bijna klaar om op te staan. Later hoorde ik van m'n moeder dat ze vaak rond die tijd gaan, omdat de meeste mensen dan thuis zijn (zij hoorde het weer van onze buren die ook ervaring hebben met de politie). Mijn kleine broertje was opgepakt in verband met dat gedoe met die drie vrienden van hem. Ik snapte niet waarom, omdat hij die dag bij een andere vriend was. Toen ging ik naar mijn werk.
Toen ik thuis kwam, hoorde ik dat hij opgebiecht had. Niet in verband met het in elkaar slaan van Pieter, omdat hij er toen echt niet bij was, maar in verband met eerdere overvallen op mensen en fietsendiefstal. Blijkbaar hadden hij en zijn vrienden dit vaker gedaan. Volgens de politie was Casper er meestal maar zijdelings bij betrokken (als in, ze waren met een groepje aan het rondhangen, en pas toen ze iets hoorden, kwamen ze erachter dat een deel van hun groep wat achtergebleven was en iemand aan had gehouden). Vandaag moest hij voor de rechter komen, dus daarom had ik gewacht met iets te posten. Daar is besloten dat hij voor twee weken naar de jeugdgevangenis moet, terwijl ze verder onderzoek doen. Ook krijgt hij een psychiatrisch onderzoek.
Wat me vooral raakt is dat hij niet na de eerste keer al met die vrienden gebroken heeft. Tuurlijk, dan heb je een tijdje geen vrienden, maar liever dat dan criminelen. Hij is zelf ook een keer van zijn fiets getrokken, twee jaar geleden, en durfde daarna een paar maanden nergens alleen naartoe. Het feit dat hij nu hetzelfde doet met andere mensen irriteert me mateloos.
En het allerergste is dat, toen ik het nieuws hoorde, ik niets voelde. Helemaal niets. Het had dezelfde impact op me als horen dat we in het weekeind naar opa en oma zouden gaan. Ik had het er later met Kyra over, en zij had precies dezelfde reactie. Misschien dat we het constante geruzie zo zat waren dat het ons niets meer deed.
My little brother is in jail. Will be for about two weeks, and then they'll see.
Maandagochtend rond half zeven bonkte de politie op onze deur. Ik moest die dag werken en was dus al wakker en bijna klaar om op te staan. Later hoorde ik van m'n moeder dat ze vaak rond die tijd gaan, omdat de meeste mensen dan thuis zijn (zij hoorde het weer van onze buren die ook ervaring hebben met de politie). Mijn kleine broertje was opgepakt in verband met dat gedoe met die drie vrienden van hem. Ik snapte niet waarom, omdat hij die dag bij een andere vriend was. Toen ging ik naar mijn werk.
Toen ik thuis kwam, hoorde ik dat hij opgebiecht had. Niet in verband met het in elkaar slaan van Pieter, omdat hij er toen echt niet bij was, maar in verband met eerdere overvallen op mensen en fietsendiefstal. Blijkbaar hadden hij en zijn vrienden dit vaker gedaan. Volgens de politie was Casper er meestal maar zijdelings bij betrokken (als in, ze waren met een groepje aan het rondhangen, en pas toen ze iets hoorden, kwamen ze erachter dat een deel van hun groep wat achtergebleven was en iemand aan had gehouden). Vandaag moest hij voor de rechter komen, dus daarom had ik gewacht met iets te posten. Daar is besloten dat hij voor twee weken naar de jeugdgevangenis moet, terwijl ze verder onderzoek doen. Ook krijgt hij een psychiatrisch onderzoek.
Wat me vooral raakt is dat hij niet na de eerste keer al met die vrienden gebroken heeft. Tuurlijk, dan heb je een tijdje geen vrienden, maar liever dat dan criminelen. Hij is zelf ook een keer van zijn fiets getrokken, twee jaar geleden, en durfde daarna een paar maanden nergens alleen naartoe. Het feit dat hij nu hetzelfde doet met andere mensen irriteert me mateloos.
En het allerergste is dat, toen ik het nieuws hoorde, ik niets voelde. Helemaal niets. Het had dezelfde impact op me als horen dat we in het weekeind naar opa en oma zouden gaan. Ik had het er later met Kyra over, en zij had precies dezelfde reactie. Misschien dat we het constante geruzie zo zat waren dat het ons niets meer deed.