Լեղահամ արև ու կիսատություն
Երբ արևը դառնահամ է լինում, երբ սկսում է սիրտդ խառնել և հետ ես տալիս ստամոքսումդ կուտակված լեղահամ ցուրտը, որ աշխարհի պտույտից պատահական մտել է մեջդ, լաց եղիր, լաց եղիր, որ դաժան փոթորիկները կանգ առնեն: Գիտես քանի գիշերներ անցան առանց քեզ, դու կաս , բայց էլի մենակ է հոգիս, արդեն հոգնել եմ ինձանից էլ , իմ անհասկանալի կիսատությունից էլ: ԿԻՍԱՏՈՒԹՅՈՒՆ , որ ինձ թվում է երբեք չի լրանա: Երանի իմ կարոտն ու կիսատությունը հասկանայիր, որ լցնել փորձեիր, երանի քո նվիրած այս ծով ծաղկեփունջը կուլ տալով լցնեյի գույներով իմ մեջը, իմ սև ու սպիտակը, իմ ամպամածությունը: Այս մրսած, լեղահամ հարազատությունից հոգնել եմ , ինձ տար այդ դեղին ու գաղջ ճառգայթների տակից խնդրու՜մ եմ:
Նա եկավ...
Եվ երբ կշտանում ես արևներ ուտելուց, երբ դառնահամությունը լեզվիդ քաղցրանում է, բայց էլի կիսատություն կա, հետ տուր` արևներ կան կոկորդիդ լռված…