Inktvis voeren aan paarden
Wie heeft er vannacht mijn desktopachtergrond aangepast? Het kan goed zijn dat ik het zelf geweest ben, al zou ik niet zo snel voor een onderwaterdier met tentakels kiezen. Ik dacht dat ik mijn PC uitgezet had en mijn cookies gedumpt.
Ik klik met mijn linkerhand om de browser te openen en roer met de vinger van mijn rechterhand de melk door de kruidenthee. De drank geeft geen hete stoom af, want de theepot staat hier nog van gisteren. Daarom verbrand ik mijn mijn rechtervinger ook niet. Het maakt niet uit, koude thee word ik wakkerder van dan de warmte van een willekeurige Pickwick. Dit is heel wat anders dan ijsthee. Ach, wat zal 't ook, het drinkt lekker weg. Ik neem nog een slok en open een van mijn vele mailboxen om te kijken of ik nog vrienden heb.
In mijn box weer niets, behalve de gebruikelijke dosis SPAM. Happiness is only one click away! Over hoe ik bepaalde lichaamsdelen kan uitrekken door een techniek om ze groter te laten lijken, over Lolita Goths die me willen misbruiken, over een digitaal casino waar ik een fortuin ga verdienen, over een Zweedse penispomp die me persoonlijk mailt over hoeveel genot hij me welniet kan bieden. Wat heb ik eraan? Dat vraag ik mezelf af, al klinken die Goths wel verleidelijk. Omdat ik totaal geen sociaal leven heb, beantwoord ik deze mailtjes instinctief, hopend op wederzijds contact.
Ik zet mijn spam-filter op 'Hoog' zodat er niets meer doorheen kan komen. Een paar klikken verder scroll ik naar een livebroadcast van Annie Nightingale, omdat John Peel nog niet zolang geleden overleden is. Ik verwijder hem gelijk maar uit mijn overvolle Favorites lijst. Annie doet het ook wel goed hoor, als ze niet teveel tussen de beats doorblaat. Niet dat ze een schapenstem heeft, onder muziek zit ik niet te wachten op iemand die nummers aankondigd. Ik wil gewoon, alleen muziek. Zonder de posters, zonder het imago. Zonder die afleidende heupbewegingen.
Perhaps it's possible that John can form some kind of nightmarish career out of his enthusiasm for unlistenable records and his delight in writing long and facetious essays.
Annie is niet zo geboren, van het ene weekend op het andere weekend vond ze zichzelf opnieuw uit en ging 's nachts 'The Chill Out Zone' presenteren, wat natuurlijk klinkt als een niveauloze titel die door de crew van TMF bedacht is. Breakbeat kwam in de dancescene opzetten, onder de monotome bassdrums en tegensporige hithatpatronen brachten de donkere hiphopmensen junglebreaks in de house en spreidde alles uitelkaar. Goldie kwam met Timeless. Hij samplede van gospel muziek en pompte alles op 7-inch vinyl waardoor de pitchbenders de rest van het werk overnamen.
Buffering - Loading - Playing. De thee is ijskoud, maar ik drink haar toch.
Shit zeg, dit klinkt goed. Niet lineaire 4/4 drum pattronen in syncopatie met polyritmes die in congapercussielanden overheersen. De percussie van varkensvellen worden vervangen door electronische hulpmiddelen. Annie begint met een grimmige break van Hybrid, aan het gefluit en gejuich te horen is het een live-set opgenomen in Brighton Beach. Stapels harmonieus gevormde klanklijnen smelten samen met een vieze, vieze, snerpende bassline.
Een pop-up verschijnt? Ik had toch de spam-filter op volle toeren draaien? Tyfuspop-up, een blauwe leeuw staart me aan en trekt zijn een mondhoek van zijn bek omhoog. 'ROOOAAAARRRR - DAT IS DE KRACHT VAN DE POSTB......' Ik klik snel rechtsboven op de X en stuur het pop-upbeest terug naar zijn allesverslindende wormhole waar pratende, blauwe geldleeuwen valuta promoten. De bureaubladachtergrond verschijnt weer met het meerarmige onderwaterbeest erop, ik denk dat het door de pixelzee gezommen is om mij te plagen.
Damn, de thee is op. Het onderste van de kan is zichtbaar. Alleen het doopzakje ligt eenzaam op het schoteltje. Verdomme, ik moet niet zoveel schelden. Ik zoek het niet om nieuwe te gaan zetten, ik wil niets meer. Ik voel hoe mijn vinger in de keel gaat en ik het zaakje weer terug uitspuug in het glas. De substantie geurt een uur in de wind. Het theezakje doop ik in mijn maagvocht, schud met het glas op en neer en breng het zo op smaak. De eerste slok smaakt naar donkere inkt. Zwart vocht van de inktvis, waardoor mijn thee naar maagzuur en vis smaakt.
Ik denk dat het de inkt van gisteren was, waardoor de uitgekotste thee nu zo smaakt. Dit was al de derde keer voordat ik de webcast aanklikte dat ik de vloeibare massa drink. De hoofden en bekken gebruik ik als aas om vissen te vangen, de tentakels frituur ik en de rest smijt ik in de stal met paarden.
Tentakels blijken een perfect paardefokmiddel te zijn, beter dan haver en hooi. Inkvistentakels werden een eeuw terug ontdekt in de maag van een walvis in Antartica. Het dier werd voor onderzoek ingevroren en overgebracht naar het nationale museum, het is koud op Antartica dus invriezen vormde geen groot probleem. Ik kan niet goed zitten op mijn bureaustoel. Door het vele staan de hele dag groeit er weer een staart tussen mijn benen en voel me het levende bewijs van een omgekeerde evolutie.
Ik klik met mijn linkerhand om de browser te openen en roer met de vinger van mijn rechterhand de melk door de kruidenthee. De drank geeft geen hete stoom af, want de theepot staat hier nog van gisteren. Daarom verbrand ik mijn mijn rechtervinger ook niet. Het maakt niet uit, koude thee word ik wakkerder van dan de warmte van een willekeurige Pickwick. Dit is heel wat anders dan ijsthee. Ach, wat zal 't ook, het drinkt lekker weg. Ik neem nog een slok en open een van mijn vele mailboxen om te kijken of ik nog vrienden heb.
In mijn box weer niets, behalve de gebruikelijke dosis SPAM. Happiness is only one click away! Over hoe ik bepaalde lichaamsdelen kan uitrekken door een techniek om ze groter te laten lijken, over Lolita Goths die me willen misbruiken, over een digitaal casino waar ik een fortuin ga verdienen, over een Zweedse penispomp die me persoonlijk mailt over hoeveel genot hij me welniet kan bieden. Wat heb ik eraan? Dat vraag ik mezelf af, al klinken die Goths wel verleidelijk. Omdat ik totaal geen sociaal leven heb, beantwoord ik deze mailtjes instinctief, hopend op wederzijds contact.
Ik zet mijn spam-filter op 'Hoog' zodat er niets meer doorheen kan komen. Een paar klikken verder scroll ik naar een livebroadcast van Annie Nightingale, omdat John Peel nog niet zolang geleden overleden is. Ik verwijder hem gelijk maar uit mijn overvolle Favorites lijst. Annie doet het ook wel goed hoor, als ze niet teveel tussen de beats doorblaat. Niet dat ze een schapenstem heeft, onder muziek zit ik niet te wachten op iemand die nummers aankondigd. Ik wil gewoon, alleen muziek. Zonder de posters, zonder het imago. Zonder die afleidende heupbewegingen.
Perhaps it's possible that John can form some kind of nightmarish career out of his enthusiasm for unlistenable records and his delight in writing long and facetious essays.
Annie is niet zo geboren, van het ene weekend op het andere weekend vond ze zichzelf opnieuw uit en ging 's nachts 'The Chill Out Zone' presenteren, wat natuurlijk klinkt als een niveauloze titel die door de crew van TMF bedacht is. Breakbeat kwam in de dancescene opzetten, onder de monotome bassdrums en tegensporige hithatpatronen brachten de donkere hiphopmensen junglebreaks in de house en spreidde alles uitelkaar. Goldie kwam met Timeless. Hij samplede van gospel muziek en pompte alles op 7-inch vinyl waardoor de pitchbenders de rest van het werk overnamen.
Buffering - Loading - Playing. De thee is ijskoud, maar ik drink haar toch.
Shit zeg, dit klinkt goed. Niet lineaire 4/4 drum pattronen in syncopatie met polyritmes die in congapercussielanden overheersen. De percussie van varkensvellen worden vervangen door electronische hulpmiddelen. Annie begint met een grimmige break van Hybrid, aan het gefluit en gejuich te horen is het een live-set opgenomen in Brighton Beach. Stapels harmonieus gevormde klanklijnen smelten samen met een vieze, vieze, snerpende bassline.
Een pop-up verschijnt? Ik had toch de spam-filter op volle toeren draaien? Tyfuspop-up, een blauwe leeuw staart me aan en trekt zijn een mondhoek van zijn bek omhoog. 'ROOOAAAARRRR - DAT IS DE KRACHT VAN DE POSTB......' Ik klik snel rechtsboven op de X en stuur het pop-upbeest terug naar zijn allesverslindende wormhole waar pratende, blauwe geldleeuwen valuta promoten. De bureaubladachtergrond verschijnt weer met het meerarmige onderwaterbeest erop, ik denk dat het door de pixelzee gezommen is om mij te plagen.
Damn, de thee is op. Het onderste van de kan is zichtbaar. Alleen het doopzakje ligt eenzaam op het schoteltje. Verdomme, ik moet niet zoveel schelden. Ik zoek het niet om nieuwe te gaan zetten, ik wil niets meer. Ik voel hoe mijn vinger in de keel gaat en ik het zaakje weer terug uitspuug in het glas. De substantie geurt een uur in de wind. Het theezakje doop ik in mijn maagvocht, schud met het glas op en neer en breng het zo op smaak. De eerste slok smaakt naar donkere inkt. Zwart vocht van de inktvis, waardoor mijn thee naar maagzuur en vis smaakt.
Ik denk dat het de inkt van gisteren was, waardoor de uitgekotste thee nu zo smaakt. Dit was al de derde keer voordat ik de webcast aanklikte dat ik de vloeibare massa drink. De hoofden en bekken gebruik ik als aas om vissen te vangen, de tentakels frituur ik en de rest smijt ik in de stal met paarden.
Tentakels blijken een perfect paardefokmiddel te zijn, beter dan haver en hooi. Inkvistentakels werden een eeuw terug ontdekt in de maag van een walvis in Antartica. Het dier werd voor onderzoek ingevroren en overgebracht naar het nationale museum, het is koud op Antartica dus invriezen vormde geen groot probleem. Ik kan niet goed zitten op mijn bureaustoel. Door het vele staan de hele dag groeit er weer een staart tussen mijn benen en voel me het levende bewijs van een omgekeerde evolutie.