Jan 14, 2008 19:44
Vannacht ben ik gaan wandelen. Het duurde niet zo lang.
Van slapen was sowieso geen sprake (malen malen malen). Nadat ik vruchteloos mijn eigen leventje onder de loep had genomen, probeerde ik de gedachtengang van de hoofdpersoon in Sylvia Plath´s The Bell Jar te volgen. Ik kwam er achter dat het misschien geen gezond idee is om dat midden in de nacht te doen, een suïcidale jonge vrouw proberen te begrijpen. Ik dwaalde af. Naar het Midden-Oostenconflict. (Nee, ik heb geen oplossing gevonden.) Het is immens frustrerend om te piekeren over de situatie daar. Je probeert het van alle kanten te bekijken en te ´beleven´, voor zover mogelijk (wat zou ik doen als ik een Palestijn was? of een Israeli?), om vervolgens te concluderen dat het hopeloos is. How utterly brilliant.
Dan gaat er ineens een zwak lampje branden. Heb ik zaterdag bij het afsluiten van de winkel, het rolluik wel laten zakken? Wat een geweldig excuus om even te gaan lopen! Belangrijker nog, ik raak er steeds meer van overtuigd dat het rolluik inderdaad nog omhoog is. Uiteraard bleek dat niet het geval, maar ik weet wel weer waarom ik het vroeger zo fijn vond om ´s nachts te wandelen.