(SF) GDYB Series 21: ไปด้วย?! (PG13)
ไปด้วย?!
อัลบั้มต่างประเทศใกล้เรียบร้อย
มิวสิควิดีโอก็ถ่ายทำเสร็จแล้วเหลือแต่ตัดต่อ
ผลงานของวงที่ญี่ปุ่นก็ไปได้สวย
ร่างกายก็แข็งแรง กินได้ นอนหลับ
แถมพรุ่งนี้จะได้หยุดพักผ่อนทั้งวัน
แต่ทำไมดงยองแบ พ่อพระอาทิตย์ของทุกคน ถึงกำลังนั่งอยู่บนเตียง ปวดหัวตึบๆ ทั้งๆ ที่ เขาควรจะนอนเก็บแรงไว้สำหรับเล่นน้ำพรุ่งนี้ได้แล้ว
“ฉันไปด้วยนะยองแบ” เสียงบี้ๆ ของคนดื้อถามขึ้นอีกครั้ง หลังจากยองแบยกแม่น้ำทั้ง 5 มาบอกว่าทำไมคนตัวบางถึงไปไม่ได้
ตั้งแต่กลับจากญี่ปุ่นล่าสุด จียงก็เป็นไม่สบาย ไอค่อกแค่กมาหลายวัน ถ้าไปเล่นน้ำตอนแดดร้อนๆ แล้วเกิดโชคดี เจอฝนตกเข้าไปอีก ยองแบคิดว่าเขาคงได้แบกหมอนี่ไปหาหมอแน่ๆ
“ไว้คราวหลัง รอให้นายหายดีก่อนดีกว่านะ” ยองแบพยายามทำเสียงนิ่งๆ ให้จียงรู้ว่าเขาไม่อยากให้ไปเพราะเป็นห่วงจริงๆ
จียงทำหน้าบึ้งเหมือนเด็กถูกขัดใจ เขาแค่ไอหน่อยเดียวเท่านั้น ยองแบจะไม่ให้เขาไปเล่นเวคบอร์ดกับพวกดงอุคได้ยังไง
“นอนกันเถอะ” ยองแบดึงคนหน้าบึ้งมากอดเบาๆ รู้ดีว่า ถ้าไม่รีบเปลี่ยนเรื่อง มีหวังตนเองได้ใจอ่อนยอมตามใจอีกฝ่ายจนได้
แทนที่จะพากันนอน หรือ ทำอะไรๆ ด้วยกันโดยดี จียงกลับลุกพรวดขึ้น บอกเสียงห้วน “ถ้าไม่ให้ฉันไปเพราะฉันไม่สบาย คืนนี้นายก็นอนคนเดียวไปเถอะ ไอ้บ้า”
ปัง!
จียงเดินกลับลงไปชั้นล่างแล้ว ยองแบยังคงหูอื้อกับเสียงปิดประตูที่ดังสนั่นหวั่นไหว
“เฮ้ออออ” ยองแบถอนหายใจ อุตส่าห์คิดว่าจะได้นอนกอดให้หายคิดถึง ช่วงนี้ต่างคนต่างยุ่ง เวลาว่างสวนทางกันตลอด
ระหว่างกำลังนอนพลิกไปมา คิดว่าจะลงไปง้อจียงดี หรือ จะนอนเอาแรงไปจัดการคนดื้อที่พรุ่งนี้ต้องตามเขาไปจนได้แน่ดี เสียงฟ้าฝนด้านนอกที่ดังเข้ามาทำให้ยองแบรู้ว่า คืนนี้ท่าทางฝนจะตก อากาศจะเย็น คนบางคนที่แพ้ฝนจะนอนคนเดียวได้ยังไง
ยองแบตัดสินใจลงมาหาจียง แล้วเขาก็ต้องขมวดคิ้วขัดใจที่เห็นหมอนั่นนั่งกดรีโมทโทรทัศน์เล่น แทนที่จะอยู่ในห้องนอนของตัวเอง
“ฉันดูอยู่ นายไม่เห็นหรือไง” จียงโวยวายทันทีที่ยองแบเดินมาปิดโทรทัศน์
“ไปนอนกัน” ยองแบหยุดยืนตรงหน้าจียงที่นั่งกอดหมอนอิงแน่น
“จียง” ยองแบเรียกอีกฝ่ายเข้ม ยิ่งทำให้จียงกอดหมอนแน่นเข้าไปใหญ่
อยู่กันมาตั้งนาน ดงยองแบน่าจะรู้ว่าไม้แข็งใช้กับควอนจียงได้ที่ไหนกัน
ยองแบนั่งบนโซฟาข้างๆ ใช้มือลูบผมนุ่มเบาๆ โล่งอกที่อีกฝ่ายไม่ขยับนี้ แสดงว่า ยังไม่ถึงขั้นโกรธ คงแค่น้อยใจ
“จียง” ยองแบเรียกอีกฝ่ายอีกครั้ง “ไปนอนกัน ดึกแล้ว”
จียงเงยหน้าจากหมอน แต่หันหนีไปอีกทางหนึ่ง “นายขึ้นไปนอนห้องนายเลย ฉันจะนอนห้องฉันข้างล่าง”
“ไม่เอาน่า นายก็เห็นว่าฝนจะตก นายจะนอนคนเดียวได้ยังไง มีหวังได้นั่งทำงานจนกว่าฝนจะหยุด ไม่ก็ยันสว่างอีก ยังไม่หายแท้ๆ” ยองแบอมยิ้ม จียงอาจงอแงไปบ้าง เอาแต่ใจไปบ้าง แต่คงไม่แปลกที่ยองแบเห็นว่าเวลาแบบนั้น จียงน่ารักชะมัด ที่สำคัญอาการพวกนี้ จียงเป็นเวลาอยู่กับเขาเท่านั้นด้วย
“ถ้านายอยากนอนกับฉัน พรุ่งนี้ต้องให้ฉันไปด้วย” จียงยื่นเงื่อนไข จริงๆ เขาก็ไม่อยากนอนคนเดียว ยิ่งเวลาฝนตก ยิ่งไม่ต้องพูดถึง นอกจากนั้น นานแค่ไหนแล้วนะที่เขาสองคนไม่ได้อยู่ด้วยกันแบบนี้
“ได้ ถ้านายสัญญาว่า พรุ่งนี้จะทำตามที่ฉันบอกทุกอย่าง” ยองแบบอกเงื่อนไขของตัวเอง จริงๆ แล้วจะให้จียงไปด้วยก็ไม่มีปัญหาเพราะดงอุคฮยองไปด้วย จียงไม่กล้าดื้ออยู่แล้ว แต่เขากลัวจียงจะหายป่วยไม่ทันวันเกิดตัวเองมากกว่า
“ได้” จียงยิ้มเจ้าเล่ห์ ก็ตอนนี้มันเลยเที่ยงคืนไปแล้วนี่นา วันพรุ่งนี้ก็ไม่ใช่วันหยุดแล้ว
แล้วทั้งคู่ก็พากันขึ้นไปนอน
ก่อนจะหลับ จียงที่นอนซุกอกยองแบถามเสียงงัวเงียว่าทำไมยองแบถึงไม่อยากให้ไปขนาดนี้ เมื่อก่อนไม่ใช่ว่าจะไม่เคยไปตอนไม่สบายซักหน่อย
“ก็มันจะถึงวันเกิดนายแล้ว ฉันไม่อยากทำอะไรๆ กับคนป่วยนี่นา” ยองแบตอบขำๆ พร้อมกับกระชับคนตัวเบาให้เข้ามาใกล้มากขึ้น
“ไอ้บ้า! ยองแบ! นายมัน” ยังไม่ทันจบประโยค ยองแบก็ยื่นหน้าลงมาจูบจียงที่ยันตัวจากอกเขาโวยวายเสียงลั่น
“อืม” แม้จะกำลังอยู่ในโหมดโวยวาย แต่สัมผัสที่คุ้นเคย อ่อนโยน หยอกเย้า ก็ทำให้จียงโอนอ่อนและคล้อยตามได้ในไม่ช้า
นอกจากเงื่อนไขที่จียงต้องทำตามที่ยองแบบอกทุกอย่างแล้ว นี่ก็เป็นอีกวิธีที่เขาจะทำให้อีกฝ่ายเพลียจนเล่นอะไรที่มันผาดโผนมากไม่ได้
“ยอ...ยองแบ หน...ไหนนาย....บอกว่าไม่....อือ.....กับ คะ....คนป่วย อ๊ะ...” จียงถามเสียงพร่า ยองแบรุกเขาอย่างไม่ทันตั้งตัว
“ฉันเพิ่งนึกได้ว่า ทำให้คนป่วยเหงื่อออกมากๆ จะได้หายไวขึ้น”
“อา..” ยองแบจูบปากรั้นที่กำลังจะแย้งเขาอีกครั้ง และเริ่มกิจกรรมเรียกเหงื่ออย่างเต็มรูปแบบที่กว่าจะเสร็จสิ้นพากันนอนก็เกือบเช้า
ปล.
“จียง วันนี้ไม่เห็นเล่นอะไรเท่าไหร่เลย แดดก็ไม่ค่อยแรง ไปทำอะไรมาล่ะเนี่ย น้องชาย” ดงอุคแซวหลังจากทุกคนขึ้นมากินอาหารว่างตอนเย็น “พรุ่งนี้ทำงานนะ ไม่ต้องหักโหมกันอีกล่ะ”
จบจ้า ^^